Anonymous - 16 Grudzień 2014, 12:41 Temat postu: KINO Lamela Po prostu kino. Anonymous - 16 Grudzień 2014, 19:48 Od spotkania z Cedrikiem minęło już trochę czasu. Właściwie sama nie byłam pewna czy jestem głodna czy też nie. Walczyłam ze sobą, ale mi to postanowiłam umilić sobie wieczór i przejść się po mieście, a nóż napotkam się właśnie na niego? A jeśli nawet nie.. to poznam kogoś nowego? Szłam wąskimi uliczkami spoglądając na przechodzących obok i na małe sklepiki. Wsuwałam tylko mocniej dłonie w kieszonki swojej sukienki. Westchnęłam cicho stwierdzając iż znów brakuje mi towarzystwa. Nie był to zbyt dobry znak, ponieważ.. jednak zaczęłam odczuwać głód. Uniosłam głowę , a wtem mój wzrok padł na duże częściowo czarne, a częściowe przeszklone drzwi. Ściągnęłam usta i zmarszczyłam czoło. Po dłuższej chwili zastanawiania się, postanowiłam wejść do środka. Kiedy moje stopy stały już na środku płytek , zaczęłam poszukiwać wzrokiem kas. Spostrzegając je zaraz podążyłam ku nim. Wcześniej zdążyłam rzucić okiem na repertuary i wybrawszy jeden z nich odezwałam się do kasjerki, która była tuż przede mną. Po trzech minutach odebrałam bilet i weszłam do wyznaczonej mi sali. Zajęłam miejsce gdzieś na końcu, najlepsze dla wampira.. Miałam cichą nadzieję, że film będzie na tyle dobry , bym nie zwracała aż takiej uwagi na obecnych dookoła. No dobra, bądźmy szczerzy, to się z pewnością nie uda i prawdopodobnie będę musiała wychodzić w połowie seansu. Bycie krwiopijcą nie było wspaniałe. Anonymous - 16 Grudzień 2014, 20:36 To był film o wampirach. Wampiry jak to wampiry, latały po ekranie w jedwabnych szatach, zakochiwały się w śmiertelnikach, walczyły o sprawy bliżej nieokreślone, lśniły, uśmiechały się krwiożerczo, błyskały nienaturalnie pięknymi oczyma. Widownia zaś, jak to widownia, podśmiechiwała się, komentowała, szeleściła papierkami i starała się czerpać z tych stu czterdziestu minut, ile mogła. Składała się głównie z dwóch zakochanych par, grupy przyjaciółek, czwórki podpitych studentów i Emmanuela. Emmanuel od minuty mniej więcej czternastej przeżywał poważny kryzys egzystencjonalny, zastanawiając się, co i dlaczego tutaj robi. Ach tak, przypomniał sobie około dwudziestej minuty filmu. Był aż tak samotny. Niespecjalnie przejęty tym odkryciem, wlepiał wzrok w ekran i spróbował zrozumieć fabułę. Nie potrafił, mentalnie zatrzymał się jeszcze na etapach czarno białych filmów z Nosferatu i współczesna cywilizacja trochę go przerażała. Wobec tego nie rozumiał zbyt, co się dzieje w filmie. Ani w dwudziestym pierwszym wieku ogólnie. Wampirzy romans był jedyną szansą tego wieczora, by widzowie wokół niego rozchmurzyli się trochę, docenili fakt, że żyją, oddychają, czują ciepło innych ludzi i mogą się uśmiechać porozumiewawczo do siebie, gdy wampiry na ekranie zaczynają się negliżować. Emmanuel ostatecznie pogodził się ze swoim losem w minucie dwudziestej czwartej i zaczął obserwować ludzi, zamiast wpatrywać się bezrozumnie w ekran. Później zasnął. Przebudził się zaś, ponieważ coś pięknego go gryzło. A sytuacja naprawdę musi być niezwykła, kiedy piękne jest prawie tak samo istotne co gryzie mnie, tego jednak Emmanuel - który był frajerem - pomyśleć zbyt nie zdążył, ponieważ zareagował, naturalnie, odruchem. Wyciągnął przed siebie rękę i chwycił piękne, gryzące go coś (kobietę) za jej prawy przegub. Chciał odepchnąć, ale wtedy zdał sobie sprawę, że spody jego dłoni dymią i znowu, zanim mózg zareagował, on już parzył istotę ogniem. Oczywiście, szybko szarpnął swoją rękę, gdy zdał sobie sprawę, że to robi. Oczywiście, otworzył szeroko oczy i usta. Oczywiście, nie wiedział co powiedzieć. I oczywiście, dopiero w tej chwili zaczął myśleć. A rany po zębiskach zaczęły piec. - Och... Och. Co takiego próbowałaś... Uch - zmarszczył dziwnie brwi. - Co? Anonymous - 8 Maj 2015, 07:55 //nie ma ich tu// |
||||||
