Anonymous - 8 Czerwiec 2011, 19:10 Temat postu: Epos o księżniczce Salvatrice 
W tym świecie wiecznej bajecznej zabawy Jedna więcej duszyczka się zrodziła, We włoskim rodzie starym, wielkiej sławy. Jej rodzina swych początków szukała W rzymskich czasach, wśród rodów patrycjatu. Idący za czasem ród z ziemiańskiego W bankierski, co głosił całemu światu. Sztuki patronem była Weneckiego Świata handlu i karnawału cudów. Tam też pomimo dziejów ród mieszkał, gdzie początek wśród uliczek i kanałów . W domu pięknym, który zaprojektował Dawny mistrz gotyckiej sztuki. Po latach Stu zmienił ją architekt odrodzenia. Budynek otaczający plac w ogrodach Zanurzony. Dla placu dopełnienia Arkad nieco i posągów dodano. Cały dom w pięknym błękicie niebieskim, razem z bielą i brązem zbudowano. Nad portalem zewnętrznym zwanym miejskim Herb widnieje rodzinny. Z dwóch kolorów Złożony z bieli i czerwieni w schody ułożonych. Wokół piór jakby czarów kamień w rubin zmieniających. Urody dodają im alabastrowe skały. Strzegą bramy anioły marmurowe Śladem greków dawnych rzeźbione w ideały. Dniem stało się to przepięknym, gdy nowe Kwiaty z ziemi powstały by zapachy Roztaczać po całym mieście bajkowym. Stało się to dniem marcowym, gdy Włochy lśniły zielonym czarem. Dniem dwudziestym porą wieczorną. Wtedy słońce niknąc pomarańczą wyszyło niebo chmurne. Powietrza pełnię łagodną opisać chcąc Odrzućmy upał. Słońce z ogniem wierne. Odrzućmy mróz. Lód co morze zmieniając W stały ląd, ludzki ruch unieruchamia. Idealna złotego środka równowaga! Delikatny wiatr twarz żywych głaszczący. Morze spokojne, a wiatr fale wzmaga Nieznacznie. Cichą melodię grający Brzeg nie straszy, uszom umila szumem Łagodnym. W dali horyzontu linia Piękna i ciemna. Łódź spojonym nurtem Płynąca po wodach. Ptakom się kłania. Nie w szpitalu Salvatrice zrodzona, a w pokoiku zacisznym rezydencji. W brązach łagodnych cała zatopiona Barwność pomieszczenia. Sprawiły chęci, Że świat za szkłem przysłonięty kwiatami W łagodnym materiale wyszytymi. Przy łóżku pozytywka, co czarami, Nie muzyką gmin. dźwiękami snutymi, Nie nędznymi stukami malująca. W dali, przy ścianie piękna szafa stała, Stylu rokokowego, Dziś pełniąca Funkcję ozdoby, bo duszyczka mała Okazję będzie mieć półki wypełnić. Okazją jest urodzić się we własnym Pokoju. Przy pięknych dźwiękach uronić Z ust pierwszą cząsteczkę powietrza. Żywym Stać się w miejscu, gdzie życia smak się zazna. Taki był początek tańca miłego, Życia w świecie, który bólu nie pozna. wiecznego snu oraz uśmiechu światłego jest to dzieciństwo. Na balach spędzone przy książkach starych, mądrych przesiedziane. Za dnia w ławeczce była pilna nauka, Wieczorami piękne tańce i suknia Odpowiednio przybrana, choć codzienna. Przyszła wiedza praktyczniejsza, taneczna Najszybciej i najwdzięczniej rozebrzmiała. Kilka lat później niej struną wzburzała Powietrze, dłoń dziecka niewielka, ruchem Smyczka coraz to sprawniejszym wraz z czasem. Nie zabrakło ołówka wręczonego oraz pędzla za nim poruszonego. To wszystko trwało bez skazy lat kilka Trzynaście dokładnie, gdy mała lalka Ostatnim strażnikiem domu została. Gdyż rodzina umarła prawie cała, Tylko maleńka Salvatrcie żyła. I dzięki staraniom na dzieckiem majętnym Przez sądy włoskie szybko przedsięwziętym. Odnalazła się daleka jej krewna! Dziewczynka młoda, lecz dumna i godna Jak przystało na prawdziwą księżniczkę Włoskiego rodu. Nazwiskiem prześwietna. Bez złego humoru. bez zrozumienia? Kroczyła dalej, jak dotąd kroczyła. Może od innych mądrzejsza? Pamiętając, Że świat trwa jak trwał. więcej! Zmarli żyjąc W śmiechu się zataczając smutek widząc Na twarzach ludzi żywych, przecież ślepych Bo ich życie jest gorsze niż umarłych ............................................... W niebie |
||||||
