[Aleksander]

Historia jest wytłumaczeniem, gdzie na pięć lat zniknął władca lalek. Stara Historia: Click.




Sam w zasadzie nie mogę w to uwierzyć. Wróciłem do swojego ukochanego, zapomnianego przez moje oko miasta. Jest blisko godziny trzeciej. Żelazne latarnie połyskują delikatnym światłem na ,,rozkaz" latarników. Miniaturowa metropolia zasnęła z swoimi wszystkimi radościami, smutkami i obawami. Teraz jedynie delikatny i subtelny wiatr ma coś do powiedzenia, kołysząc z finezją małymi gałązkami drzew, na których zostały ostatnie ślady lata w kolorach zieleni. Teraz liście zastąpiły pędzące gdzieś istoty, gubiące się w tłumie na granitowej kostce alejek. Mały notesik pochłania wszystkie skrobotania mojego pióra. Nie wierzę że to robię. Pięć lat temu nigdy nie chciał bym napisać swojego pamiętnika. Naprawdę. Gdzieś tam, wierzę że i tak nikt tego nie przeczyta, jednak kieruję to nie do siebie, a do czytelnika. Nie jestem artystą, chyba nie ma sensu tego analizować, tłumaczyć, po prostu sam nie wiem czemu to robię. Dlaczego nie wymachuję już szablą, nie moczę swoich warg w czystym rumie, nie delektuję się skrzypaniem desek pokładu, ani nawet nie pragnę już władzy? Teraz jestem niczym te wróble w świecie ludzi. Cicho zaśpiewam melodię i ucieknę w inne miejsce, będąc pewnym że wreszcie jestem wolny. Wolny i spokojny. Nie jestem już tą samą osobą co kiedyś. Może warto zacząć od początku?

******

Czas gdzieś niepowrotnie upłynął. Wskazówki przesunęły się już tak wiele razy, a śnieg topniał i pojawiał się gdzie, nie gdzie. Dopiero spojrzenie na kalendarz przypomniało mi jak dawno zamieniłem swój statek z słodyczy, na zakurzone muzeum, gdzie najprawdopodobniej odważniejsze istoty umawiają się teraz na romantyczne wieczory. Na samym początku bałem się że zapomnę tych wszystkich ludzi, marionetki, załogę. Dla każdego jednak znalazła się dobrze strzeżona kajuta w mojej głowie. Dla służki Yokai, pierwszego oficera Ichiro, tego wrednego Arnav'a czy też biednej, zepsutej i przez nikogo nie kochanej Flammetty. Chociaż słońce schowało się za swoją kurtyną tyle razy, dalej myślałem nad wszystkimi marionetkarzami. Co zrobili gdy mnie nie było? Nie miałem władzy, choć Władcą mnie zwali. Nie miałem bogactwa. Nie miałem korony. Nie miałem wojska, lecz paskudnych kamratów. Ale miałem szacunek, zdobyty przez talent i ich strach. Mimo wszystko chcieli mych rad. Potrzebowali ich! Chcieli być jak ja... Teraz? Teraz gdy o tym myślę to podniecające, ale i straszne zarazem. Byłem kimś złym, ale na tyle charyzmatycznym by stać się mentorem grupy etnicznej?
Przez pięć wiosen nie postawiłem nogi na swoim statku. Nie czułem tej bryzy, która brudziła czekoladą! Deski pokładu, tak... Chciał bym je poczuć znów pod nogami. Tak na chwilę. Może jestem już stary? Wszyscy mają na starość sentymenty. Chyba nie myślałem że od tego ucieknę, prawda? To było tak dawno. Moja załoga się zbuntowała. Czemu byłem kiedyś taki próżny ? Pół dekady zajęło mi zrozumienie że mieli rację. Stworzyłem istoty żyjące i twierdziłem że są moje. Niektórych nie stworzyłem, a też ,,posiadałem". Kiedy wróciłem po balu u Jego Wysokości Arcyksięcia Rosarium, Lorda Protektora Krainy Luster zobaczyłem to wszystko. Porcelanowa, zdobiona gęsto maska rozbiła się, wypadając mi z ręki. Moi piraci wyrzucali wszystkie przedmioty z statku za burtę. Gdy tylko zobaczyli moją sylwetkę, pokazali mi to. Po prostu ją zarżneli. Moją wróżkę. Jedyną osobę, która przez tyle wieków chciała zaprowadzić mnie na dobrą drogę. Chciała bym stał się lepszym. . . .
Pisząc ten fragment, staram się nie płakać. Ale to trudne. Stałem się normalny?
Nawet teraz mogę opisać wulkan emocji, wypływający z środka mojej wyjącej duszy. Czarna i gruba skorupa, która dzieliła moje serce od świata zamieniła się w pył. Pełen agresji i szaleńczego wigoru wbiegłem na statek. Zatrzymałem się. Zatrzymałem się kiedy moja ręka bezpowrotnie spadła na czekoladowy mostek. Sturlała się tuż na cukrowe kostki, do których przycumowaliśmy, a pózniej już tylko do jeziora, ginąc gdzieś w toni głębin i mroku nocy. Krzyczałem, płakałem, moje ego i szacunek do samego siebie rozprysło się jak zbite lustro. Wtedy właśnie skończył się Aleksander. Ten, którego znało przynajmniej pół krainy luster. Umarłem i odrodziłem się na nowo.

******

Nademną słychać było już tylko krzyki, tupot małych drewnianych nóżek, które opuszczały w pośpiechu statek. Kałuża mojej własnej krwi topiła mnie powoli. Zalewała całe moje ciało. Rozięta tętnica rozlazła się w wszystkich kierunkach, nie mając już odpowiedniego stelażu z mięśni. Osocze tryskało po całym pokładzie. Ból, który tak bardzo lubiłem zadawać, wziął się teraz za mnie. To był scenariusz, który został przygotowany dla mnie, za wszystkie cierpienia, których musieli doświadczyć ludzie spotkani na mojej drodze. Bolało tak cholernie, że nie miałem siły nawet na najmniejsze skomlenie. Po prostu leżałem, patrząc na swoją rękę od której dzielił mnie metr. Po jakimś czasie, po kilku minutach, chwilach, a może sekundach straciłem smak. Teraz karmazynowa ciecz napływająca do moich ust traciła metaliczny posmak. Była tylko czymś ciepłym i lekkim. Tak definiowałem to w tym momencie. Następny był słuch i węch... Tylko pisk w uszach. Tak jak bym włożył w nie zatyczki. Gdy zobaczyłem dwa czarne, skórzane, dobrze wykonane buty, ,,zabrakło" mi wzroku. Ciemność zabrała cały krajobraz. Zmęczenie rozrywało mój organizm, a krew kapała z burty. Kap. Kap. Kap. Straciłem świadomość.

******

Historia jest wytłumaczeniem, gdzie na pięć lat zniknął władca lalek. Stara Historia: Click.




Sam w zasadzie nie mogę w to uwierzyć. Wróciłem do swojego ukochanego, zapomnianego przez moje oko miasta. Jest blisko godziny trzeciej. Żelazne latarnie połyskują delikatnym światłem na ,,rozkaz" latarników. Miniaturowa metropolia zasnęła z swoimi wszystkimi radościami, smutkami i obawami. Teraz jedynie delikatny i subtelny wiatr ma coś do powiedzenia, kołysząc z finezją małymi gałązkami drzew, na których zostały ostatnie ślady lata w kolorach zieleni. Teraz liście zastąpiły pędzące gdzieś istoty, gubiące się w tłumie na granitowej kostce alejek. Mały notesik pochłania wszystkie skrobotania mojego pióra. Nie wierzę że to robię. Pięć lat temu nigdy nie chciał bym napisać swojego pamiętnika. Naprawdę. Gdzieś tam, wierzę że i tak nikt tego nie przeczyta, jednak kieruję to nie do siebie, a do czytelnika. Nie jestem artystą, chyba nie ma sensu tego analizować, tłumaczyć, po prostu sam nie wiem czemu to robię. Dlaczego nie wymachuję już szablą, nie moczę swoich warg w czystym rumie, nie delektuję się skrzypaniem desek pokładu, ani nawet nie pragnę już władzy? Teraz jestem niczym te wróble w świecie ludzi. Cicho zaśpiewam melodię i ucieknę w inne miejsce, będąc pewnym że wreszcie jestem wolny. Wolny i spokojny. Nie jestem już tą samą osobą co kiedyś. Może warto zacząć od początku?

******

Czas gdzieś niepowrotnie upłynął. Wskazówki przesunęły się już tak wiele razy, a śnieg topniał i pojawiał się gdzie, nie gdzie. Dopiero spojrzenie na kalendarz przypomniało mi jak dawno zamieniłem swój statek z słodyczy, na zakurzone muzeum, gdzie najprawdopodobniej odważniejsze istoty umawiają się teraz na romantyczne wieczory. Na samym początku bałem się że zapomnę tych wszystkich ludzi, marionetki, załogę. Dla każdego jednak znalazła się dobrze strzeżona kajuta w mojej głowie. Dla służki Yokai, pierwszego oficera Ichiro, tego wrednego Arnav'a czy też biednej, zepsutej i przez nikogo nie kochanej Flammetty. Chociaż słońce schowało się za swoją kurtyną tyle razy, dalej myślałem nad wszystkimi marionetkarzami. Co zrobili gdy mnie nie było? Nie miałem władzy, choć Władcą mnie zwali. Nie miałem bogactwa. Nie miałem korony. Nie miałem wojska, lecz paskudnych kamratów. Ale miałem szacunek, zdobyty przez talent i ich strach. Mimo wszystko chcieli mych rad. Potrzebowali ich! Chcieli być jak ja... Teraz? Teraz gdy o tym myślę to podniecające, ale i straszne zarazem. Byłem kimś złym, ale na tyle charyzmatycznym by stać się mentorem grupy etnicznej?
Przez pięć wiosen nie postawiłem nogi na swoim statku. Nie czułem tej bryzy, która brudziła czekoladą! Deski pokładu, tak... Chciał bym je poczuć znów pod nogami. Tak na chwilę. Może jestem już stary? Wszyscy mają na starość sentymenty. Chyba nie myślałem że od tego ucieknę, prawda? To było tak dawno. Moja załoga się zbuntowała. Czemu byłem kiedyś taki próżny ? Pół dekady zajęło mi zrozumienie że mieli rację. Stworzyłem istoty żyjące i twierdziłem że są moje. Niektórych nie stworzyłem, a też ,,posiadałem". Kiedy wróciłem po balu u Jego Wysokości Arcyksięcia Rosarium, Lorda Protektora Krainy Luster zobaczyłem to wszystko. Porcelanowa, zdobiona gęsto maska rozbiła się, wypadając mi z ręki. Moi piraci wyrzucali wszystkie przedmioty z statku za burtę. Gdy tylko zobaczyli moją sylwetkę, pokazali mi to. Po prostu ją zarżneli. Moją wróżkę. Jedyną osobę, która przez tyle wieków chciała zaprowadzić mnie na dobrą drogę. Chciała bym stał się lepszym. . . .
Pisząc ten fragment, staram się nie płakać. Ale to trudne. Stałem się normalny?
Nawet teraz mogę opisać wulkan emocji, wypływający z środka mojej wyjącej duszy. Czarna i gruba skorupa, która dzieliła moje serce od świata zamieniła się w pył. Pełen agresji i szaleńczego wigoru wbiegłem na statek. Zatrzymałem się. Zatrzymałem się kiedy moja ręka bezpowrotnie spadła na czekoladowy mostek. Sturlała się tuż na cukrowe kostki, do których przycumowaliśmy, a pózniej już tylko do jeziora, ginąc gdzieś w toni głębin i mroku nocy. Krzyczałem, płakałem, moje ego i szacunek do samego siebie rozprysło się jak zbite lustro. Wtedy właśnie skończył się Aleksander. Ten, którego znało przynajmniej pół krainy luster. Umarłem i odrodziłem się na nowo.

******

Nademną słychać było już tylko krzyki, tupot małych drewnianych nóżek, które opuszczały w pośpiechu statek. Kałuża mojej własnej krwi topiła mnie powoli. Zalewała całe moje ciało. Rozięta tętnica rozlazła się w wszystkich kierunkach, nie mając już odpowiedniego stelażu z mięśni. Osocze tryskało po całym pokładzie. Ból, który tak bardzo lubiłem zadawać, wziął się teraz za mnie. To był scenariusz, który został przygotowany dla mnie, za wszystkie cierpienia, których musieli doświadczyć ludzie spotkani na mojej drodze. Bolało tak cholernie, że nie miałem siły nawet na najmniejsze skomlenie. Po prostu leżałem, patrząc na swoją rękę od której dzielił mnie metr. Po jakimś czasie, po kilku minutach, chwilach, a może sekundach straciłem smak. Teraz karmazynowa ciecz napływająca do moich ust traciła metaliczny posmak. Była tylko czymś ciepłym i lekkim. Tak definiowałem to w tym momencie. Następny był słuch i węch... Tylko pisk w uszach. Tak jak bym włożył w nie zatyczki. Gdy zobaczyłem dwa czarne, skórzane, dobrze wykonane buty, ,,zabrakło" mi wzroku. Ciemność zabrała cały krajobraz. Zmęczenie rozrywało mój organizm, a krew kapała z burty. Kap. Kap. Kap. Straciłem świadomość.

******