[Simon Quinn]

Simon znalazł się na Osiedlu krótko po godzinie siedemnastej. Jechał powoli dość wąską drogą, przy której gdzieniegdzie stały zaparkowane samochody. On sam zjawił się tu we własnej bryce, BMW M4 w grafitowym kolorze. Teraz trzymał się drugiego biegu i przyglądał się stojącym jeden obok drugiego domom. Nigdy dotąd nie mieszkał w domu; zastanawiał się, jak to jest. Zawsze dotąd zajmował mieszkanie, i to mu wystarczało; miał wrażenie, że sam jeden w dużym domu czułby się jakoś nieswojo. Tyle przestrzeni, której nie potrzebował... Nie, w domach mieszkały rodziny, nie kawalerowie.
Mimo wszystko niektóre z budynków podobały mu się, gustowne i otoczone zadbanymi ogrodami. Gdyby chociaż miał psa albo kota, pomyślałby nad zakupem takiej parceli; pieniędzy w końcu mu nie brakowało... Ale to nie był czas, żeby o tym myśleć.
Z prostopadłej uliczki wyłoniło się w niewielkich odstępach kilka samochodów. Quinn wykorzystał ten czas na dalszą obserwację. Nie widział nikogo na zewnątrz któregokolwiek z domów, co raczej nie było dziwne; było raczej chłodno i niezbyt przyjemnie. To nie pomagało w śledztwie, ale trudno było nie być dobrej myśli po dotychczasowych, niezwykle szybkich postępach. Każdy z domów mógł być tym, którego szukał, obserwacja z zewnątrz nie mogła przynieść rozstrzygnięcia w tej kwestii... Musiał czekać, a to oznaczało, że musiał się gdzieś przyczaić, wiedział już nawet, gdzie.
Dojechał do końca uliczki i zaparkował na chodniku, w pobliżu rozłożystego drzewa. Był gotów się poświęcić i znieść konieczność usuwania potem z karoserii wszystkiego, co mogło z drzewa spaść; miejsce mu odpowiadało, bo miał dobry widok na dużą część osiedla, a nie wyglądał też zbyt podejrzanie. Wyłączył silnik, odpiął pas i, rozejrzawszy się raz jeszcze, wyjął telefon, z którego napisał krótkiego smsa do Apryline Moss. Wreszcie rzucił komórkę na siedzenie pasażera i wziął do ręki gazetę, którą zabrał ze sobą. Poświęcił się lekturze, co kilkanaście sekund lustrując wzrokiem obszar przed maską i po bokach. Teraz wystarczyło czekać, aż w polu widzenia pokaże się ktoś, kto odpowiadałby rysopisowi... Powoli się ściemniało. Czy to nie idealny wieczór na łowy?

[Simon Quinn]

Jakieś dwie godziny po zmroku, przeczytawszy gazetę do ostatniej literki i nie zobaczywszy nikogo, kto pasowałby do rysopisu, Simon westchnął i uruchomił silnik samochodu. Przetarł oczy, by lepiej skupić się na drodze i rozpoczął jazdę w kierunku domu, musząc uznać, że nic pożytecznego z całej akcji nie wynikło. Trzeba będzie to powtórzyć następnego dnia, najlepiej w innym miejscu i, jeśli to będzie możliwe, innym samochodem... Trzeba pomyśleć o jakiejś wypożyczalni, pomyślał. Ale to jeszcze nie koniec.

/zt