[Keigar]

Gdzieś na obrzeżach odwróconego osiedla mijając starą, czarną bramę wejściową można trafić na tereny posiadłości rodu De Mertio. Pierwszą rzeczą jaką rzuca się w oczy jest złoty ogród, zwany też jesiennym, który utrzymany został w stylu angielskim. Czemu tu mowa o takiej nazwie i barwie? Cóż wiąże się z tym, iż panujące tam kolory są charakterystyczne dla tej pory roku. Znajdują się tu przede wszystkim duże wypielęgnowane żółte trawniki, rozległe rabaty wiecznie więdnących kwiatów, drzewa o jasno pomarańczowych i złotych liściach, a wszystko jakby stworzone ręką natury. Postarano się aby gród naśladował naturalny jesienny krajobraz, zwrócono również uwagę na asymetrię, malowniczość, nieregularność i swobodę. Znajduje się tu nawet piękne i błyszczące niczym diament jezioro nad którym można spotkać często spacerującego Keigara. Idąc parę minut ścieżką prowadzącą przez te melancholijno-tajemnicze miejsce można trafić na całkiem sporą posiadłość. Dokładniej ujmując jest to pałac utrzymany w stylu renesansowym. Znajduje się na nim masa dziwacznych płaskorzeźb oraz po jednym gargulcu w każdym rogu na dachu. W rezydencji mieści się w nim ponad pięćdziesiąt pomieszczeń, z czego połowa to sypialnie, sześć salonów, dwie jadalnie, oraz kilka większych łaźni. Mimo mnogości izb znajdujących się tu nie warto opowiadać o każdej z nich osobna, dlatego też wspomnę tylko o tych najważniejszych.

Idąc wzdłuż głównego korytarza, aż do końca trafić można na podwójne mahoniowe drzwi. Po wejściu do środka oczom ukazuje się sporych rozmiarów salon. Pokój ten został urządzony w dość specyficznym stylu, możne nawet dziwacznym, cóż trzeba przyznać, że na pierwszy rzut oka widok zdaje się być nieco niecodzienny. Pierwszą rzeczą jaka można zobaczyć zaraz po minięciu drzwi, to to, iż nie ma przeciwległej ściany. W zasadzie to może nie właściwe określenie, gdyż w sumie to jest, tyle, że cała ze szkła z wyjściem na taras. W razie zbyt silnego światła na całej długości pokoju rozwieszono zasłony o abstrakcyjnych wzorach, które w każdej chwili można rozsunąć. Pozostałe trzy ściany pokryte zostały trójkolorowymi (czarny, czerwony i złoty) malowidłami w stylu konstruktywistycznym. Podłoga wyścielona jest panelami z ciemnego drewna przypominającego orzech, z którego zresztą większość mebli w tym pokoju wykonano. Pod ścianą na lewo od drzwi umiejscowiono dość spory regał. Tradycyjnie wręcz można tu znaleźć jakaś porcelanową zastawę, oraz różnorakie trunki, np. wina, likiery, oraz parę butelek szampana, wszystkie produkty, jak najbardziej słodkie. Na środku pokoju usytuowana została pokaźna ława, wokół której rozmieszczono cztery fotele o ciemno brązowych tapicerkach. Bardziej z boku, koło kolejnej ściany postawiono sofę utrzymaną w tych samych barwach. Natomiast pod sufitem zawieszono złotawy żyrandol utrzymany w starym starym stylu.

Wracając do korytarza i wchodząc na pierwsze piętro przez najbliższe schody ukazuje się kolejny hol. Przechodząc przez najbliższe drzwi można trafić do sypialni. Jest ona raczej średnich rozmiarów, a ściany utrzymane tu są raczej w spokojnych, jasnych, herbacianych barwach. Z pewnością tym co pierwsze będzie rzucać się w oczy każdemu wchodzącemu to ogromne łóżko z baldachimem. Cóż okazało się, że Keigar lubi łoża w takim stylu, dlatego też sypia wyłącznie na takowych. Po jego bokach znajdują się dwie szafki nocne z stojącymi na nich długimi, groteskowymi lampami. W pokoju poza tym pod ścianą stoją trzy sporych rozmiarów szafy z ubraniami. Cóż trzeba przyznać chłopak ma całkiem sporo ciuchów, w końcu jako upiorny arystokrata powinien umieć się odpowiednio ubrać, chociaż szczerze... nie obchodzi go co inni sądzą o jego prezencji. Na lewo od nich wisi większe zwierciadło, z którego nie zwykł korzystać. W sypialni prócz paru okien znajdują się również drzwi prowadzące na balkon. W jaśniejsze noce Keigar czasem przychodzi tu pomyśleć, jeśli nie jest w stanie zasnąć. Jednakże wracając do pokoju przechodząc obok lustra można jeszcze trafić do łazienki, która jest łącznym elementem każdej sypialni. Z pozoru niczym nadzwyczajnym się nie wyróżnia, jednak o ile każdy wie, że na podłogę wszystkich pomieszczeń odpowiednie są drewniane panele, to do toalety potrzeba czegoś innego. Większość zapewne użyła by jakiś płytek, natomiast przodkowie Keigara postanowił zainwestować w marmur i to nie tylko na samą posadzkę. Podłoże zostało wyłożone kamieniem o ciemnym fioletowym kolorze, a ściany nieco jaśniejszą barwą. Natomiast reszta łazienki nie odbiega od ogólnej normy.

Wracając do korytarza na piętrze zaraz za sypialnią znajduje się jeszcze jedno pomieszczenie. Jest nim gabinet, a raczej pracownia, do której Keigar nikogo nie wpuszcza. Cóż tłumaczy to tym, iż osoby trzecie mogły by mu tam zrobić bałagan, co nawiasem mówiąc raczej nie jest możliwe. Pokój ten co prawda raczej nie można nazwać dużym, jednakże miejsce zostało dość dobrze wykorzystane. Przy dwóch przyległych ścianach stoją gigantyczne regały obstawione różnorakim sprzętem służącym do tworzenia jego zabawek. Pod pozostałymi stają natomiast stoły. Jeden z nich wykorzystywany jest do rysowania rysunków technicznych jego wynalazków i rozpisywania projektów. Drugi natomiast obstawiony został jakimiś kawałkami metalu i paroma urządzeniami do ich obróbki.
Z tego pomieszczenia prowadzą jeszcze jedne drzwi, za nimi znajduje się najbardziej tajemniczy pokój. W nim znajduje się pracownia alchmiczna Keigara. Pod ścianą na przeciwko wejścia stoi regał zapełniony różnorakimi księgami na temat sztuk alchemicznych. Natomiast w środku pomieszczenia umiejscowiony został spory stół, na którym leżą probówki i inne naczynia wypełnione różnorodnymi chemikaliami. Cóż trzeba przyznać, iż często przeprowadzane są tu różne eksperymenty, nieraz nawet całkiem niebezpieczne. Mimo jako takiej segregacji i tak panuje tu porządny nieład, w którym połapać się umie chyba tylko sam Keigar.

Gdzieś na obrzeżach odwróconego osiedla mijając starą, czarną bramę wejściową można trafić na tereny posiadłości rodu De Mertio. Pierwszą rzeczą jaką rzuca się w oczy jest złoty ogród, zwany też jesiennym, który utrzymany został w stylu angielskim. Czemu tu mowa o takiej nazwie i barwie? Cóż wiąże się z tym, iż panujące tam kolory są charakterystyczne dla tej pory roku. Znajdują się tu przede wszystkim duże wypielęgnowane żółte trawniki, rozległe rabaty wiecznie więdnących kwiatów, drzewa o jasno pomarańczowych i złotych liściach, a wszystko jakby stworzone ręką natury. Postarano się aby gród naśladował naturalny jesienny krajobraz, zwrócono również uwagę na asymetrię, malowniczość, nieregularność i swobodę. Znajduje się tu nawet piękne i błyszczące niczym diament jezioro nad którym można spotkać często spacerującego Keigara. Idąc parę minut ścieżką prowadzącą przez te melancholijno-tajemnicze miejsce można trafić na całkiem sporą posiadłość. Dokładniej ujmując jest to pałac utrzymany w stylu renesansowym. Znajduje się na nim masa dziwacznych płaskorzeźb oraz po jednym gargulcu w każdym rogu na dachu. W rezydencji mieści się w nim ponad pięćdziesiąt pomieszczeń, z czego połowa to sypialnie, sześć salonów, dwie jadalnie, oraz kilka większych łaźni. Mimo mnogości izb znajdujących się tu nie warto opowiadać o każdej z nich osobna, dlatego też wspomnę tylko o tych najważniejszych.

Idąc wzdłuż głównego korytarza, aż do końca trafić można na podwójne mahoniowe drzwi. Po wejściu do środka oczom ukazuje się sporych rozmiarów salon. Pokój ten został urządzony w dość specyficznym stylu, możne nawet dziwacznym, cóż trzeba przyznać, że na pierwszy rzut oka widok zdaje się być nieco niecodzienny. Pierwszą rzeczą jaka można zobaczyć zaraz po minięciu drzwi, to to, iż nie ma przeciwległej ściany. W zasadzie to może nie właściwe określenie, gdyż w sumie to jest, tyle, że cała ze szkła z wyjściem na taras. W razie zbyt silnego światła na całej długości pokoju rozwieszono zasłony o abstrakcyjnych wzorach, które w każdej chwili można rozsunąć. Pozostałe trzy ściany pokryte zostały trójkolorowymi (czarny, czerwony i złoty) malowidłami w stylu konstruktywistycznym. Podłoga wyścielona jest panelami z ciemnego drewna przypominającego orzech, z którego zresztą większość mebli w tym pokoju wykonano. Pod ścianą na lewo od drzwi umiejscowiono dość spory regał. Tradycyjnie wręcz można tu znaleźć jakaś porcelanową zastawę, oraz różnorakie trunki, np. wina, likiery, oraz parę butelek szampana, wszystkie produkty, jak najbardziej słodkie. Na środku pokoju usytuowana została pokaźna ława, wokół której rozmieszczono cztery fotele o ciemno brązowych tapicerkach. Bardziej z boku, koło kolejnej ściany postawiono sofę utrzymaną w tych samych barwach. Natomiast pod sufitem zawieszono złotawy żyrandol utrzymany w starym starym stylu.

Wracając do korytarza i wchodząc na pierwsze piętro przez najbliższe schody ukazuje się kolejny hol. Przechodząc przez najbliższe drzwi można trafić do sypialni. Jest ona raczej średnich rozmiarów, a ściany utrzymane tu są raczej w spokojnych, jasnych, herbacianych barwach. Z pewnością tym co pierwsze będzie rzucać się w oczy każdemu wchodzącemu to ogromne łóżko z baldachimem. Cóż okazało się, że Keigar lubi łoża w takim stylu, dlatego też sypia wyłącznie na takowych. Po jego bokach znajdują się dwie szafki nocne z stojącymi na nich długimi, groteskowymi lampami. W pokoju poza tym pod ścianą stoją trzy sporych rozmiarów szafy z ubraniami. Cóż trzeba przyznać chłopak ma całkiem sporo ciuchów, w końcu jako upiorny arystokrata powinien umieć się odpowiednio ubrać, chociaż szczerze... nie obchodzi go co inni sądzą o jego prezencji. Na lewo od nich wisi większe zwierciadło, z którego nie zwykł korzystać. W sypialni prócz paru okien znajdują się również drzwi prowadzące na balkon. W jaśniejsze noce Keigar czasem przychodzi tu pomyśleć, jeśli nie jest w stanie zasnąć. Jednakże wracając do pokoju przechodząc obok lustra można jeszcze trafić do łazienki, która jest łącznym elementem każdej sypialni. Z pozoru niczym nadzwyczajnym się nie wyróżnia, jednak o ile każdy wie, że na podłogę wszystkich pomieszczeń odpowiednie są drewniane panele, to do toalety potrzeba czegoś innego. Większość zapewne użyła by jakiś płytek, natomiast przodkowie Keigara postanowił zainwestować w marmur i to nie tylko na samą posadzkę. Podłoże zostało wyłożone kamieniem o ciemnym fioletowym kolorze, a ściany nieco jaśniejszą barwą. Natomiast reszta łazienki nie odbiega od ogólnej normy.

Wracając do korytarza na piętrze zaraz za sypialnią znajduje się jeszcze jedno pomieszczenie. Jest nim gabinet, a raczej pracownia, do której Keigar nikogo nie wpuszcza. Cóż tłumaczy to tym, iż osoby trzecie mogły by mu tam zrobić bałagan, co nawiasem mówiąc raczej nie jest możliwe. Pokój ten co prawda raczej nie można nazwać dużym, jednakże miejsce zostało dość dobrze wykorzystane. Przy dwóch przyległych ścianach stoją gigantyczne regały obstawione różnorakim sprzętem służącym do tworzenia jego zabawek. Pod pozostałymi stają natomiast stoły. Jeden z nich wykorzystywany jest do rysowania rysunków technicznych jego wynalazków i rozpisywania projektów. Drugi natomiast obstawiony został jakimiś kawałkami metalu i paroma urządzeniami do ich obróbki.
Z tego pomieszczenia prowadzą jeszcze jedne drzwi, za nimi znajduje się najbardziej tajemniczy pokój. W nim znajduje się pracownia alchmiczna Keigara. Pod ścianą na przeciwko wejścia stoi regał zapełniony różnorakimi księgami na temat sztuk alchemicznych. Natomiast w środku pomieszczenia umiejscowiony został spory stół, na którym leżą probówki i inne naczynia wypełnione różnorodnymi chemikaliami. Cóż trzeba przyznać, iż często przeprowadzane są tu różne eksperymenty, nieraz nawet całkiem niebezpieczne. Mimo jako takiej segregacji i tak panuje tu porządny nieład, w którym połapać się umie chyba tylko sam Keigar.