[Zazdrość]

Imię: Zazdrość
Nazwisko: Brak
Pseudonim: Brak
Wiek: Fizycznie trzydzieści pięć, rzeczywiście około pięciuset
Rasa: Cień
Ranga: Siedem Nieszczęść: Zazdrość
Miejsce zamieszkania: Kraina Luster

Moce:

• Blokada umysłu
  
• Telekineza
  
• dodatkowa moc: tworzenie iluzji

Umiejętności:

• Walka mieczem
  
• Walka wręcz
  
• Śpiew

Charakter: Zazdrość... nie zazdrości. Jego karma, to czym się żywi (sukienki, żony, pieniądze, samochody, psy, przyjaciele, których zazdroszczą inni), całkowicie wyzbyło go z tego uczucia. Nie zazdrości paniczowi, że ma willę i codziennie nowe ubranko, gdy jego łachy drą się na grzbiecie. Jest mu obojętne kto co ma i dlaczego, kto z kim śpi. W wojnie walczy dla tych, którzy lepiej zapłacą, rzuca się do walki jaki pierwszy, zupełnie jakby chciał zakończyć swoje życie, a gdy wychodzi z walki cały, tylko wzrusza ramionami. Może innego dnia? Nie ma żadnego celu, szuka jedynie źródeł zazdrości. Gdzie ktoś spogląda na innego i chce zagrabić jego pozycję. Gdzie komuś wadzi mała fortuna sąsiada. Zawsze tam, gdzie może się pożywić i obserwuję obojętnie. W chwili stresu zwykle cierpliwie czeka na rozkazy, posłuszny wyższym w hierarchii w danej chwili. Opanowany, nie wybucha gniewem, ciężko go do czegoś podpuścić. Niestety, przywiązuje się łatwo, a później pozostaje w jego sercu dziura. I tak ponownie rzuci się w ramiona lojalności wobec kogoś, przyjaźni. Nie miłości. O tym nie chce myśleć. Czasem filozofuje, czasem rzuca dziwnie melancholijne zdania, które powodują, że innych przechodzą ciarki po plecach. Potrafi się rozgadać, bo każdy ma jakieś wady. Nie można być tak zupełnie przeciętnym.
Jest jedna rzecz, której zazdrości. Rodzina.

Wygląd zewnętrzny: Pierwszą rzeczą jaką się zauważa, gdy widzi się Zazdrość, to jego szerokość w barkach. Życie wagabunda i włóczykija, bijatyki i najemnika sprawiło, że nabawił się mięśni, czasem przez walkę, czasem przez pracę w polu za dach nad głową i miskę zazdrości rano i wieczorem. Zarówno ramiona, jak i uda ma mocno umięśnione, odstając od przeciętnego obywatela Krainy Luster. Nadale mu to trochę kwadratowego wyglądu przez niezbyt duży wzrost, bo raptem metr siedemdziesiąt pięć. Zazdrość ma ciemne włosy, prawie czarne, sięgające mniej więcej do ramion, w zależności, czy zapomni ich obciąć czy nie, często związywane rzemykiem na karku w kiteczkę. Na golenie się jest za leniwy, więc zazwyczaj ma lekki zarost lub pełną brodę, zależnie od pogody, chęci i możliwości, bo brzytwy się nie dorobił, a mizerykordią golić się nie zamierzał. Spogląda na świat szarymi, niczym nie wyróżniającymi się oczami. Cerę ma oliwkową, zawsze lekko opaloną, szorstką od wiatru, który ciągle ją owiewa, czy to lato czy zima. Jego odzienie jest często niezbyt zadbane, czasem dziurawe, czasem brudne. Tylko jakoś peleryna haftowana w zielone oczy nie traci na swoim blasku ani się nie ściera. W ubiorze stawia na wygodę, dlatego nie ujrzy się u niego zbędnych szmatek, kokardek ani kapelusików. Im mniej tym lepiej. Ze sobą zawsze nosi przypiętą do pasa Mizerykordię i pochwę z sejmitarem o lekko wygiętym, jak to sejmitar, kształcie. Na plecach wordkowata torba, zawierająca jedno ubranie na zmianę, jakiś garnek i potrzebne na bieżąco rzeczy. Nosi cały swój dobytek na plecach. A tak. I nie ma cienia.

Historia: Urodził się z pary dwóch Cieni, którzy bardzo szybko wdrożyli swojego syna w rzeczywistość Krainy Luster, pokazując mu jak działa ich świat i dlaczego bycie po ciemnej stronie jest ciekawsze od praworządności. W pierwszych latach swojego życia odkrywał umiejętności, które dała mu natura oraz jego rasa. Z fascynacją napastował inne dzieciaki z podwórka, rzucając niezbyt ciekawe iluzje i powodując, że miały nocami koszmary, w końcu pluszowe króliczki z siekierami oraz klauny z ostrymi w trójkąt zębami są takie zabawne do animowania!
Szybko z chłopca w spodniach na szelkach wyrósł na młodego mężczyznę, który uwielbiał wywoływać w innych istotach zazdrość, obnosić się ze wszystkim co miał i robił, ale ku zdziwieniu, jego starzenie zatrzymało się dopiero na trzydziestu pięciu latach. Kilka zmarszczek ma, kilka siwych włosów, ale niewiele, bo jeszcze tak stary nie był.
Życie Zazdrości było całkowicie nudne i nieciekawe do tego książkowego momentu, gdy wiemy, że będzie już tylko gorzej. Ona była młoda, on niezbyt stary, dwa Cienie, które stały się własnymi cieniami. Właśnie dzięki niej poznał moc blokady umysłowej, bo próbowała się mu się do niego włamać podczas pierwszego spotkania. Marzyli wspólnie o pomalowanym na czarno domku z ogródkiem w którym rosłyby ciernie, gromadce szkaradnych dzieci, spokojnym karmieniu się ludzkimi snami. Takie przeciętne życie, z małymi świństewkami, jak to na cienie przystało. Dorobili się tego, on kując broń jako czeladnik kowala, tworząc miecze, części do maszyn i pociągów, wyrabiając noże i sprzedając je, a ona haftując ubrania dla bogatych mieszkańców oraz dla marionetek, które miały pojawiać się na salonach jako służba lub aktorzy i tancerze. Zazdrość miał uroczą, bladą żonę o czerwonych oczach, dwójkę synów i córkę. Był śnieg w lecie, był ciasteczkowy deszcz, było siedzenie na kanapie i czytanie dzieciom upiornych bajek na dobranoc, aby miały cudne koszmarki. Ktoś mu jednak pozazdrościł. I to jest właśnie ten moment w historii, gdy wiecie, że gorzej już być nie może, bohater popada w apatię i przestaje być interesującą postacią. W wieku dwustu siedemdziesięciu czterech lat Zazdrość został wdowcem, i mimo że musiał pochować zwęglone ciało swojej żony, to wiedział, że te najmniejsze trumny były tymi najcięższymi, jakie niósł na ramionach. Został mu po nich jedynie płaszcz haftowany w zielone oczy ręką jego żony. Z pyskatego, pewnego siebie koszmaru, zmienił się w cień siebie. Podróżował wzdłuż i w szerz, poznając różne istoty, ale gdy tylko nawiązywał jakąś przyjaźń, zostawał zdradzonym, zupełnie jakby ciążyła nad nim jakaś klątwa, więc przestał się starać. Karmił się, walczył, pił. Ostatni raz, gdy coś kuł, był to jego sejmitar i naramiennik na lewą rękę, która jest jest jego przewodnią. Walczył w wojnie z ludźmi i MORIĄ. Później kręcił się dookoła konfliktów, ale bliżej tej z hierarchią, bo oni bardziej zazdrościli, a Zazdrość lubił mieć pełen żołądek i święty spokój. Obecnie żyje z dnia na dzień, tak jak przez ostatnie sto lat, snując się to tu, to tam. Powoli rozumie, że nie kocha dłużej swojej żony, a wspomnienie o niej, ideę jej ust i złośliwego uśmieszku. Powinien zakończyć swoją żałobę, ale zbyt przyzwyczaił się do tego, jak żyje, by nagle to porzucić. Czasem śpiewanie na placu dla ciżby sprawia mu radość. Czasem.

Imię: Zazdrość
Nazwisko: Brak
Pseudonim: Brak
Wiek: Fizycznie trzydzieści pięć, rzeczywiście około pięciuset
Rasa: Cień
Ranga: Siedem Nieszczęść: Zazdrość
Miejsce zamieszkania: Kraina Luster

Moce:

• Blokada umysłu
  
• Telekineza
  
• dodatkowa moc: tworzenie iluzji

Umiejętności:

• Walka mieczem
  
• Walka wręcz
  
• Śpiew

Charakter: Zazdrość... nie zazdrości. Jego karma, to czym się żywi (sukienki, żony, pieniądze, samochody, psy, przyjaciele, których zazdroszczą inni), całkowicie wyzbyło go z tego uczucia. Nie zazdrości paniczowi, że ma willę i codziennie nowe ubranko, gdy jego łachy drą się na grzbiecie. Jest mu obojętne kto co ma i dlaczego, kto z kim śpi. W wojnie walczy dla tych, którzy lepiej zapłacą, rzuca się do walki jaki pierwszy, zupełnie jakby chciał zakończyć swoje życie, a gdy wychodzi z walki cały, tylko wzrusza ramionami. Może innego dnia? Nie ma żadnego celu, szuka jedynie źródeł zazdrości. Gdzie ktoś spogląda na innego i chce zagrabić jego pozycję. Gdzie komuś wadzi mała fortuna sąsiada. Zawsze tam, gdzie może się pożywić i obserwuję obojętnie. W chwili stresu zwykle cierpliwie czeka na rozkazy, posłuszny wyższym w hierarchii w danej chwili. Opanowany, nie wybucha gniewem, ciężko go do czegoś podpuścić. Niestety, przywiązuje się łatwo, a później pozostaje w jego sercu dziura. I tak ponownie rzuci się w ramiona lojalności wobec kogoś, przyjaźni. Nie miłości. O tym nie chce myśleć. Czasem filozofuje, czasem rzuca dziwnie melancholijne zdania, które powodują, że innych przechodzą ciarki po plecach. Potrafi się rozgadać, bo każdy ma jakieś wady. Nie można być tak zupełnie przeciętnym.
Jest jedna rzecz, której zazdrości. Rodzina.

Wygląd zewnętrzny: Pierwszą rzeczą jaką się zauważa, gdy widzi się Zazdrość, to jego szerokość w barkach. Życie wagabunda i włóczykija, bijatyki i najemnika sprawiło, że nabawił się mięśni, czasem przez walkę, czasem przez pracę w polu za dach nad głową i miskę zazdrości rano i wieczorem. Zarówno ramiona, jak i uda ma mocno umięśnione, odstając od przeciętnego obywatela Krainy Luster. Nadale mu to trochę kwadratowego wyglądu przez niezbyt duży wzrost, bo raptem metr siedemdziesiąt pięć. Zazdrość ma ciemne włosy, prawie czarne, sięgające mniej więcej do ramion, w zależności, czy zapomni ich obciąć czy nie, często związywane rzemykiem na karku w kiteczkę. Na golenie się jest za leniwy, więc zazwyczaj ma lekki zarost lub pełną brodę, zależnie od pogody, chęci i możliwości, bo brzytwy się nie dorobił, a mizerykordią golić się nie zamierzał. Spogląda na świat szarymi, niczym nie wyróżniającymi się oczami. Cerę ma oliwkową, zawsze lekko opaloną, szorstką od wiatru, który ciągle ją owiewa, czy to lato czy zima. Jego odzienie jest często niezbyt zadbane, czasem dziurawe, czasem brudne. Tylko jakoś peleryna haftowana w zielone oczy nie traci na swoim blasku ani się nie ściera. W ubiorze stawia na wygodę, dlatego nie ujrzy się u niego zbędnych szmatek, kokardek ani kapelusików. Im mniej tym lepiej. Ze sobą zawsze nosi przypiętą do pasa Mizerykordię i pochwę z sejmitarem o lekko wygiętym, jak to sejmitar, kształcie. Na plecach wordkowata torba, zawierająca jedno ubranie na zmianę, jakiś garnek i potrzebne na bieżąco rzeczy. Nosi cały swój dobytek na plecach. A tak. I nie ma cienia.

Historia: Urodził się z pary dwóch Cieni, którzy bardzo szybko wdrożyli swojego syna w rzeczywistość Krainy Luster, pokazując mu jak działa ich świat i dlaczego bycie po ciemnej stronie jest ciekawsze od praworządności. W pierwszych latach swojego życia odkrywał umiejętności, które dała mu natura oraz jego rasa. Z fascynacją napastował inne dzieciaki z podwórka, rzucając niezbyt ciekawe iluzje i powodując, że miały nocami koszmary, w końcu pluszowe króliczki z siekierami oraz klauny z ostrymi w trójkąt zębami są takie zabawne do animowania!
Szybko z chłopca w spodniach na szelkach wyrósł na młodego mężczyznę, który uwielbiał wywoływać w innych istotach zazdrość, obnosić się ze wszystkim co miał i robił, ale ku zdziwieniu, jego starzenie zatrzymało się dopiero na trzydziestu pięciu latach. Kilka zmarszczek ma, kilka siwych włosów, ale niewiele, bo jeszcze tak stary nie był.
Życie Zazdrości było całkowicie nudne i nieciekawe do tego książkowego momentu, gdy wiemy, że będzie już tylko gorzej. Ona była młoda, on niezbyt stary, dwa Cienie, które stały się własnymi cieniami. Właśnie dzięki niej poznał moc blokady umysłowej, bo próbowała się mu się do niego włamać podczas pierwszego spotkania. Marzyli wspólnie o pomalowanym na czarno domku z ogródkiem w którym rosłyby ciernie, gromadce szkaradnych dzieci, spokojnym karmieniu się ludzkimi snami. Takie przeciętne życie, z małymi świństewkami, jak to na cienie przystało. Dorobili się tego, on kując broń jako czeladnik kowala, tworząc miecze, części do maszyn i pociągów, wyrabiając noże i sprzedając je, a ona haftując ubrania dla bogatych mieszkańców oraz dla marionetek, które miały pojawiać się na salonach jako służba lub aktorzy i tancerze. Zazdrość miał uroczą, bladą żonę o czerwonych oczach, dwójkę synów i córkę. Był śnieg w lecie, był ciasteczkowy deszcz, było siedzenie na kanapie i czytanie dzieciom upiornych bajek na dobranoc, aby miały cudne koszmarki. Ktoś mu jednak pozazdrościł. I to jest właśnie ten moment w historii, gdy wiecie, że gorzej już być nie może, bohater popada w apatię i przestaje być interesującą postacią. W wieku dwustu siedemdziesięciu czterech lat Zazdrość został wdowcem, i mimo że musiał pochować zwęglone ciało swojej żony, to wiedział, że te najmniejsze trumny były tymi najcięższymi, jakie niósł na ramionach. Został mu po nich jedynie płaszcz haftowany w zielone oczy ręką jego żony. Z pyskatego, pewnego siebie koszmaru, zmienił się w cień siebie. Podróżował wzdłuż i w szerz, poznając różne istoty, ale gdy tylko nawiązywał jakąś przyjaźń, zostawał zdradzonym, zupełnie jakby ciążyła nad nim jakaś klątwa, więc przestał się starać. Karmił się, walczył, pił. Ostatni raz, gdy coś kuł, był to jego sejmitar i naramiennik na lewą rękę, która jest jest jego przewodnią. Walczył w wojnie z ludźmi i MORIĄ. Później kręcił się dookoła konfliktów, ale bliżej tej z hierarchią, bo oni bardziej zazdrościli, a Zazdrość lubił mieć pełen żołądek i święty spokój. Obecnie żyje z dnia na dzień, tak jak przez ostatnie sto lat, snując się to tu, to tam. Powoli rozumie, że nie kocha dłużej swojej żony, a wspomnienie o niej, ideę jej ust i złośliwego uśmieszku. Powinien zakończyć swoją żałobę, ale zbyt przyzwyczaił się do tego, jak żyje, by nagle to porzucić. Czasem śpiewanie na placu dla ciżby sprawia mu radość. Czasem.

[Whisper]

Uwagi ogólne:
- literówki
- karta w porządku, chociaż uważam, że na rangę Zazdrości można było ją ciut rozbudować (historia ma lekko ponad limit 500 słów) - ale to moje osobiste zdanie

Moce:
- Blokada umysłu - pozwolę sobie zacytować Administratora z innego wątku: "Co do ochrony przed iluzją, to ta blokada nie jest stała. Trzeba ją uruchomić i trwa 3 posty, a następne 3 trzeba odpoczywać, żeby reaktywować tę zdolność. W dodatku nie aktywuje się sama, tylko trzeba to zrobić świadomie więc jeśli osoba zdaje sobie sprawę, że jest poddawana iluzji, może użyć tej mocy i iluzja się rozwieje, ale nie ma czegoś takiego, że ktoś wchodzi i widzi iluzję ładnego pomieszczenia przykrywającą wnętrze lochu bo ma blokadę umysłu. Nie, pada ofiarą tego złudzenia tak jak wszyscy i dopiero gdy sobie uświadomi, że to oszustwo może użyć blokady."
- Telekineza - również cytat: "Na raz umożliwia udźwignięcie ciężaru równego 300 kg, jednak przy utrzymywaniu takiego ładunku postać bardzo szybko się męczy i potem wymaga odpoczynku (od 1 do 3 postów). Nie jest także w stanie rzucać przedmiotami tak ciężkimi, co najwyżej unieść je w powietrze. Zabronione jest rzucanie postaciami graczy tak, by zabić ich jednym atakiem."
- moc rangowa (nie dodatkowa!): Tworzenie iluzji - działa 3 posty, potem 2 posty przerwy; obejmuje max 2 zmysły na raz, działa na obszarze 40 m² w zasięgu wzroku postaci – im dalej, tym iluzja mniej szczegółowa

Umiejętności:
- walka mieczem - proponuję zamienić na walka szablą. Sejmitar to nie miecz.
- walka wręcz - zwykłe mordobicie czy jakaś konkretna sztuka? Bo jeśli to pierwsze, to proponuję zmienić umiejętność na kowalstwo które pojawia się w historii postaci.
- śpiew - wszystko jasne.

Charakter i Wygląd: wszystko w porządku.

Historia: jak już wspomniałam, minimum przyjęte dla zdobycia rangi zostało spełnione jednak ja dodałabym kilka informacji - np. jak zginęła jego rodzina? (to akurat bardzo mnie ciekawi, i pewnie nie tylko mnie)

Na koniec takie pytanko: Zazdrość jest najemnikiem?

PROSZĘ O WPROWADZENIE OGRANICZEŃ MOCY DO KARTY I POPRAWIENIE MALUTKICH BŁĘDÓW PRZEZE MNIE WSKAZANYCH

Uwagi ogólne:
- literówki
- karta w porządku, chociaż uważam, że na rangę Zazdrości można było ją ciut rozbudować (historia ma lekko ponad limit 500 słów) - ale to moje osobiste zdanie

Moce:
- Blokada umysłu - pozwolę sobie zacytować Administratora z innego wątku: "Co do ochrony przed iluzją, to ta blokada nie jest stała. Trzeba ją uruchomić i trwa 3 posty, a następne 3 trzeba odpoczywać, żeby reaktywować tę zdolność. W dodatku nie aktywuje się sama, tylko trzeba to zrobić świadomie więc jeśli osoba zdaje sobie sprawę, że jest poddawana iluzji, może użyć tej mocy i iluzja się rozwieje, ale nie ma czegoś takiego, że ktoś wchodzi i widzi iluzję ładnego pomieszczenia przykrywającą wnętrze lochu bo ma blokadę umysłu. Nie, pada ofiarą tego złudzenia tak jak wszyscy i dopiero gdy sobie uświadomi, że to oszustwo może użyć blokady."
- Telekineza - również cytat: "Na raz umożliwia udźwignięcie ciężaru równego 300 kg, jednak przy utrzymywaniu takiego ładunku postać bardzo szybko się męczy i potem wymaga odpoczynku (od 1 do 3 postów). Nie jest także w stanie rzucać przedmiotami tak ciężkimi, co najwyżej unieść je w powietrze. Zabronione jest rzucanie postaciami graczy tak, by zabić ich jednym atakiem."
- moc rangowa (nie dodatkowa!): Tworzenie iluzji - działa 3 posty, potem 2 posty przerwy; obejmuje max 2 zmysły na raz, działa na obszarze 40 m² w zasięgu wzroku postaci – im dalej, tym iluzja mniej szczegółowa

Umiejętności:
- walka mieczem - proponuję zamienić na walka szablą. Sejmitar to nie miecz.
- walka wręcz - zwykłe mordobicie czy jakaś konkretna sztuka? Bo jeśli to pierwsze, to proponuję zmienić umiejętność na kowalstwo które pojawia się w historii postaci.
- śpiew - wszystko jasne.

Charakter i Wygląd: wszystko w porządku.

Historia: jak już wspomniałam, minimum przyjęte dla zdobycia rangi zostało spełnione jednak ja dodałabym kilka informacji - np. jak zginęła jego rodzina? (to akurat bardzo mnie ciekawi, i pewnie nie tylko mnie)

Na koniec takie pytanko: Zazdrość jest najemnikiem?

PROSZĘ O WPROWADZENIE OGRANICZEŃ MOCY DO KARTY I POPRAWIENIE MALUTKICH BŁĘDÓW PRZEZE MNIE WSKAZANYCH