[Saru]

Skromna kawalerka. Tak najkrócej można by było opisać to mieszkanie gdyby... No właśnie, gdyby Kaoru postanowiła jednak wybrać inne lokum...
Z klatki schodowej wchodzi się na niewielki korytarz połączony z małych rozmiarów kuchnią i salonikiem. To pierwsze jest standardowo wyposażone w lodówkę, kuchenkę, mikrofalówkę i inne potrzebne do życia rzeczy, takie jak zlew, a pod nim śmietnik itd. Od saloniku kuchnię oddziela półścianka. Prostopadle do półścianki, tuż pod ścianą, w której znajdują się drzwi wejściowe stoi niewielkich rozmiarów telewizor w obudowie z kilku szafek, wypełnionych książkami. Równolegle, metr od niego stoi niewielka ława, a zaraz za nią kanapa, na której spokojnie mogłyby zmieścić się trzy osoby. Pomieszczenie (Wraz z kuchnią i korytarzem.) utrzymane jest w kolorze chłodnego błękitu. W ścianie naprzeciwko półścianki znajduje się okno, z którego można podziwiać plac zabaw, dosyć często okupowany przez dzieci. Równie często, okno to jest do połowy przysłonięte roletą podobną kolorem do ściany. Meble za to mają odcień dość ponurej czerni.
To jest jeśli skupilibyśmy się wyłącznie na lewej stronie mieszkania. Jeśli jednak skierujemy się na prawo... Pierwszymi drzwiami będą te od malutkiej łazienki, która pokryta jest czarnymi kafelkami. Prysznic, umywalka, toaleta, pralka. Gdzieś tam znajdzie się miejsce na przybory higieniczne, ręczniki i lustro. Następne drzwi, te, którymi zakończony jest korytarzyk prowadzą do sypialni.
Kiedy je otworzymy, po lewej stronie zauważymy szafę, a zaraz za nią łóżko. Nad nim wisi kilka półek z książkami, a na najwyższej ustawiony jest podwójny stojak na miecze. Oczywiście nie stoi pusty, a towarzyszy mu katana i mniejsze wakizashi. Wróćmy do opisu pokoju. Zaraz po wejściu do niego, na wprost nas będzie znajdować się okno, z którego można podziwiać ulicę i kilka słupów. Standardowy, miejski widok. Obok łóżka stoi drewniana, nocna szafeczka, a niedaleko niej śmietnik i biurko. Na nim znajduje się komputer, do którego dostęp chroniony jest hasłem. Następnie mamy rozstawioną sztalugę, do której przymocowany jest pojemniczek z pędzlami. Gdzieś obok, na podłodze, stoją pojemniczki z farbami i kilka pustych płócien. Na środku pokoju stoi ława z dwoma poduchami do siedzenia.

W ścianie, po prawej stronie od wejścia do pokoju, znajdują się drzwi bez klamki. Posiadają jednak otwór na kluczyk, który nosi przy sobie Kaoru. Zaraz za nimi znajdują się kolejne, do których otwarcia wymagane jest podanie kodu i odcisk palca. No co się tak patrzycie? Skoro ma się dostęp do technologi, to czemu paranoik ma z niej nie skorzystać? Jeśli jednak wejdziemy do środka... Od razu odczuwalnym będzie chłód jaki bije z pomieszczenia wyłożonego drobnymi kafelkami, których zielony kolor gryzie się z temperaturą. Pod ścianą na wprost stoi szafka z pedantycznie ułożonymi, naukowymi papierkami. Po lewej zaś mamy biurko przystosowane do nieco bardziej drastycznych rzeczy niż tylko wypełnianie krzyżówek, rysowanie et cetera... Znaleźć na nim możemy mikroskop, i to raczej dość dobrze wyposażony, kilka probówek w specjalnych stojakach i inne, ciekawe różności. W biurko wbudowany jest także niewielki zlew. Po prawej stronie pomieszczenia znajduje się „lodówka”, w której z całą pewnością młoda panienka nie przechowuje jedzenia. Obok niej stoi specjalne, choć niewielkie, urządzenie do przechowywania próbek i innych tego typu rzeczy. A nad nimi wisi kilka półek z, jak na razie pustymi, pojemnikami. I stanowczo ich przeznaczeniem nie jest przechowywanie artykułów spożywczych...
Nadmienić można też, że po całym tym domostwie (Oprócz opisanego wyżej pomieszczenia.) porozrzucane jest mnóstwo kartek, na których znajdują się wymyślne szkice. Można na nich znaleźć dziwnie poskręcanego mężczyznę, lub zwykłe, huśtające się dziecko, kilka portretów przypadkowych ludzi, jakieś krajobrazy. Ot, co kto lubi. Uroku dodają roślinki, a na ścianach wiszą zamalowane płótna, choć nie wszystkie są obramowane. Niektóre wciąż jeszcze czekają na swoją kolej by zawisnąć, opierając się o coś na podłodze. Zlew w kuchni zwykle wypełniony jest brudnymi naczyniami, a po ławach porozstawiane są kubki, które dosyć często zostawiają okrągłe ślady na kartkach. Sama sypialnia wypełniona jest porozrzucanymi ubraniami i gazetami. Do tego dochodzi jeszcze kilka obrazów opartych o ścianę po prawej stronie i porozstawiane na podłodze, w kącie pokoju, przyrządy malarskie. I tak, tam też wala się mnóstwo naprawdę dziwnych rysunków. Aż dziw bierze, że mieszkania tego nie przejęły jeszcze we władanie karaluchy. Ot, taki chaos kontrolowany...

-----------------------------------------------------------------------------------

Kaoru na ślepo próbowała włożyć kluczyk do dziurki. Tej trzeciej w jej drzwiach wejściowych. Kiedy wreszcie się jej to udało z ulga wpadła do środka. Teraz pozostało jeszcze ich zamknięcie, o zgrozo. Jednak wydawało się jej to dużo łatwiejszą czynnością niż ich otwarcie po ciemku. Od razu skierowała się do kuchni, wyjmując sobie jakiś kubek i wsypując do niego nieco brązowego proszku. Pojemnik z kawą odłożyła zaraz z powrotem na półkę. Westchnęła, stawiając czajnik na ogniu. A później zaczęła chodzić po korytarzu. Od drzwi jej sypialni do telewizora i z powrotem.
Przerwała dopiero w momencie, kiedy czajnik zaczął gwizdać. Nalała zagotowanej wody do wcześniej przygotowanego kubka i udała się z nim na kanapę. Dmuchnęła kilka razy i zamieszała zawartość łyżeczką, by po chwili odstawić go na ławę obok szklanki, której używała dwa dni temu. Oczywiście pod spodem znajdowało kilka szkiców i pustych kartek, ale jej to nie przeszkadzało.
Jakiś czas później kubek był całkiem opróżniony, a na jednej z kartek znajdował się wykonany ołówkiem, portret Arthura. Wiernie oddawał wygląd jego twarzy, sprzed wydarzeń minionej nocy. Przez jakiś czas Kaoru wpatrywała się w niego, mrużąc oczy. W pewnym momencie wstała i zabierając go ze sobą skierowała się do sypialni. Portret wylądował w jej szkicowniku, a ona sama opadła na łóżko i momentalnie zasnęła...
Kilkanaście godzin później, po odespaniu dwóch nocy wstała. Wykonała wszystkie poranne czynności jakie powinna, by później spakować co trzeba i wyjść z domu.

[Zt.]

Skromna kawalerka. Tak najkrócej można by było opisać to mieszkanie gdyby... No właśnie, gdyby Kaoru postanowiła jednak wybrać inne lokum...
Z klatki schodowej wchodzi się na niewielki korytarz połączony z małych rozmiarów kuchnią i salonikiem. To pierwsze jest standardowo wyposażone w lodówkę, kuchenkę, mikrofalówkę i inne potrzebne do życia rzeczy, takie jak zlew, a pod nim śmietnik itd. Od saloniku kuchnię oddziela półścianka. Prostopadle do półścianki, tuż pod ścianą, w której znajdują się drzwi wejściowe stoi niewielkich rozmiarów telewizor w obudowie z kilku szafek, wypełnionych książkami. Równolegle, metr od niego stoi niewielka ława, a zaraz za nią kanapa, na której spokojnie mogłyby zmieścić się trzy osoby. Pomieszczenie (Wraz z kuchnią i korytarzem.) utrzymane jest w kolorze chłodnego błękitu. W ścianie naprzeciwko półścianki znajduje się okno, z którego można podziwiać plac zabaw, dosyć często okupowany przez dzieci. Równie często, okno to jest do połowy przysłonięte roletą podobną kolorem do ściany. Meble za to mają odcień dość ponurej czerni.
To jest jeśli skupilibyśmy się wyłącznie na lewej stronie mieszkania. Jeśli jednak skierujemy się na prawo... Pierwszymi drzwiami będą te od malutkiej łazienki, która pokryta jest czarnymi kafelkami. Prysznic, umywalka, toaleta, pralka. Gdzieś tam znajdzie się miejsce na przybory higieniczne, ręczniki i lustro. Następne drzwi, te, którymi zakończony jest korytarzyk prowadzą do sypialni.
Kiedy je otworzymy, po lewej stronie zauważymy szafę, a zaraz za nią łóżko. Nad nim wisi kilka półek z książkami, a na najwyższej ustawiony jest podwójny stojak na miecze. Oczywiście nie stoi pusty, a towarzyszy mu katana i mniejsze wakizashi. Wróćmy do opisu pokoju. Zaraz po wejściu do niego, na wprost nas będzie znajdować się okno, z którego można podziwiać ulicę i kilka słupów. Standardowy, miejski widok. Obok łóżka stoi drewniana, nocna szafeczka, a niedaleko niej śmietnik i biurko. Na nim znajduje się komputer, do którego dostęp chroniony jest hasłem. Następnie mamy rozstawioną sztalugę, do której przymocowany jest pojemniczek z pędzlami. Gdzieś obok, na podłodze, stoją pojemniczki z farbami i kilka pustych płócien. Na środku pokoju stoi ława z dwoma poduchami do siedzenia.

W ścianie, po prawej stronie od wejścia do pokoju, znajdują się drzwi bez klamki. Posiadają jednak otwór na kluczyk, który nosi przy sobie Kaoru. Zaraz za nimi znajdują się kolejne, do których otwarcia wymagane jest podanie kodu i odcisk palca. No co się tak patrzycie? Skoro ma się dostęp do technologi, to czemu paranoik ma z niej nie skorzystać? Jeśli jednak wejdziemy do środka... Od razu odczuwalnym będzie chłód jaki bije z pomieszczenia wyłożonego drobnymi kafelkami, których zielony kolor gryzie się z temperaturą. Pod ścianą na wprost stoi szafka z pedantycznie ułożonymi, naukowymi papierkami. Po lewej zaś mamy biurko przystosowane do nieco bardziej drastycznych rzeczy niż tylko wypełnianie krzyżówek, rysowanie et cetera... Znaleźć na nim możemy mikroskop, i to raczej dość dobrze wyposażony, kilka probówek w specjalnych stojakach i inne, ciekawe różności. W biurko wbudowany jest także niewielki zlew. Po prawej stronie pomieszczenia znajduje się „lodówka”, w której z całą pewnością młoda panienka nie przechowuje jedzenia. Obok niej stoi specjalne, choć niewielkie, urządzenie do przechowywania próbek i innych tego typu rzeczy. A nad nimi wisi kilka półek z, jak na razie pustymi, pojemnikami. I stanowczo ich przeznaczeniem nie jest przechowywanie artykułów spożywczych...
Nadmienić można też, że po całym tym domostwie (Oprócz opisanego wyżej pomieszczenia.) porozrzucane jest mnóstwo kartek, na których znajdują się wymyślne szkice. Można na nich znaleźć dziwnie poskręcanego mężczyznę, lub zwykłe, huśtające się dziecko, kilka portretów przypadkowych ludzi, jakieś krajobrazy. Ot, co kto lubi. Uroku dodają roślinki, a na ścianach wiszą zamalowane płótna, choć nie wszystkie są obramowane. Niektóre wciąż jeszcze czekają na swoją kolej by zawisnąć, opierając się o coś na podłodze. Zlew w kuchni zwykle wypełniony jest brudnymi naczyniami, a po ławach porozstawiane są kubki, które dosyć często zostawiają okrągłe ślady na kartkach. Sama sypialnia wypełniona jest porozrzucanymi ubraniami i gazetami. Do tego dochodzi jeszcze kilka obrazów opartych o ścianę po prawej stronie i porozstawiane na podłodze, w kącie pokoju, przyrządy malarskie. I tak, tam też wala się mnóstwo naprawdę dziwnych rysunków. Aż dziw bierze, że mieszkania tego nie przejęły jeszcze we władanie karaluchy. Ot, taki chaos kontrolowany...

-----------------------------------------------------------------------------------

Kaoru na ślepo próbowała włożyć kluczyk do dziurki. Tej trzeciej w jej drzwiach wejściowych. Kiedy wreszcie się jej to udało z ulga wpadła do środka. Teraz pozostało jeszcze ich zamknięcie, o zgrozo. Jednak wydawało się jej to dużo łatwiejszą czynnością niż ich otwarcie po ciemku. Od razu skierowała się do kuchni, wyjmując sobie jakiś kubek i wsypując do niego nieco brązowego proszku. Pojemnik z kawą odłożyła zaraz z powrotem na półkę. Westchnęła, stawiając czajnik na ogniu. A później zaczęła chodzić po korytarzu. Od drzwi jej sypialni do telewizora i z powrotem.
Przerwała dopiero w momencie, kiedy czajnik zaczął gwizdać. Nalała zagotowanej wody do wcześniej przygotowanego kubka i udała się z nim na kanapę. Dmuchnęła kilka razy i zamieszała zawartość łyżeczką, by po chwili odstawić go na ławę obok szklanki, której używała dwa dni temu. Oczywiście pod spodem znajdowało kilka szkiców i pustych kartek, ale jej to nie przeszkadzało.
Jakiś czas później kubek był całkiem opróżniony, a na jednej z kartek znajdował się wykonany ołówkiem, portret Arthura. Wiernie oddawał wygląd jego twarzy, sprzed wydarzeń minionej nocy. Przez jakiś czas Kaoru wpatrywała się w niego, mrużąc oczy. W pewnym momencie wstała i zabierając go ze sobą skierowała się do sypialni. Portret wylądował w jej szkicowniku, a ona sama opadła na łóżko i momentalnie zasnęła...
Kilkanaście godzin później, po odespaniu dwóch nocy wstała. Wykonała wszystkie poranne czynności jakie powinna, by później spakować co trzeba i wyjść z domu.

[Zt.]