[Mia]

Obudziła się. Tak... Powoli otwierała swoje oczy by ponownie ujrzeć piękno tego świata.
Światło ze świecy raziło ją mocno więc ociągała się z wybudzaniem się jak tylko mogła. Spało jej się znakomicie, była taka wypoczęta... i w sumie głodna.
-Ona się budzi! Mia się budzi - usłyszała głos.
Obróciła głowę w stronę osoby która to mówiła i zmarszczyła czoło. Kobieta wyglądała na starszą osobę już zmęczoną życiem a w jej oczach nie było żadnego blasku. Dziewczyna zastanawiała się kim jest ta kobieta i czemu zna jej imię. O ile to było jej imię?
-Kociaku ty mój... Jak się czujesz? - Zapytała.
Po chwili wokół jej łóżka pojawiło się wiele osób. Głaskali ją, przytulali i całowali jak by znali się od zawsze... Ale Mia ich nie kojarzyła.
"W końcu się obudziła. Dzielna dziewczynka" - usłyszała. Jednak nikt w tym czasie nie otwierał buzi. "Może jest głodna? Przyniosę jej coś" - tym razem usłyszała inny głos a kobieta po jej lewej stronie ulotniła się.
-Wariuję - wymruczała i usiadła na łóżku. - Kim wy jesteście?
Wszyscy zrobili wielkie oczy. No jak to? Nie pamięta ich?
-Przecież... Jesteśmy rodziną przecież - odpowiedział jeden mężczyzna. Młody i przystojny. No okej... Ale rodziną?
Mia odsunęła się od nich instynktownie. "Nie pamięta, że ją pobili ludzie... nie pamięta!" - znów ten głos.
Wstała z łóżka. Uciekała... Uciekała po mieszkaniu. Zabrała kilka ubrań i ubrała się zanim wyskoczyła przez okno.
Słyszała jeszcze krzyki tych dziwnych ludzi ale nie oglądała się. Chciała jak najszybciej zniknąć z tego świata.

Minęło kilka dni, siedziała w kawiarni rozmyślając nad tym wszystkim. Było zimno, a że odkryła już wszystkie swoje umiejętności delikatnie podniosła temperaturę w pomieszczeniu by się trochę ogrzać. W każdym razie rozmyślała... Nad swoim życiem i tamtymi ludźmi. Mówili, że są rodziną Mia im nie wierzyła za bardzo. Gdzie byli tam jej rodzice? Czemu ich nie poznała? I w ogóle o jakich ludziach myślała ta kobieta? To było dla niej wszystko zbyt skomplikowane. Gdyby mogła cofnęła by czas i wszystko rozegrała inaczej. Teraz jednak, kiedy uciekła nie miała odwagi tam wrócić. Musiała żyć w tej nieświadomości swojej przeszłości i jakoś się z tym pogodzić.
-Ty jesteś Mia? - Usłyszała.
No nie, kolejny dziwoląg? Odwróciła w jego stronę głowę i kiwnęła nią.
-Mam list dla panienki – wręczył go jej i odszedł.

„Mia,
źle zrobiłaś uciekając ale to była tylko Twoja decyzja. Wiedz, że u nas w domu zawsze znajdziesz schronienie. Nie powiedzieliśmy ci kilku ważnych rzeczy tak więc zamieszczamy je tutaj. Na imię ci Mia Wareen, masz 17 lat. Jak już pewnie zauważyłaś jesteś dachowcem i masz kilka ciekawych umiejętności. Twoi rodzice zginęli. Zostali zabici... Więcej ci nie powiem. Sama szukaj prawdy.

Babcia”

Obudziła się. Tak... Powoli otwierała swoje oczy by ponownie ujrzeć piękno tego świata.
Światło ze świecy raziło ją mocno więc ociągała się z wybudzaniem się jak tylko mogła. Spało jej się znakomicie, była taka wypoczęta... i w sumie głodna.
-Ona się budzi! Mia się budzi - usłyszała głos.
Obróciła głowę w stronę osoby która to mówiła i zmarszczyła czoło. Kobieta wyglądała na starszą osobę już zmęczoną życiem a w jej oczach nie było żadnego blasku. Dziewczyna zastanawiała się kim jest ta kobieta i czemu zna jej imię. O ile to było jej imię?
-Kociaku ty mój... Jak się czujesz? - Zapytała.
Po chwili wokół jej łóżka pojawiło się wiele osób. Głaskali ją, przytulali i całowali jak by znali się od zawsze... Ale Mia ich nie kojarzyła.
"W końcu się obudziła. Dzielna dziewczynka" - usłyszała. Jednak nikt w tym czasie nie otwierał buzi. "Może jest głodna? Przyniosę jej coś" - tym razem usłyszała inny głos a kobieta po jej lewej stronie ulotniła się.
-Wariuję - wymruczała i usiadła na łóżku. - Kim wy jesteście?
Wszyscy zrobili wielkie oczy. No jak to? Nie pamięta ich?
-Przecież... Jesteśmy rodziną przecież - odpowiedział jeden mężczyzna. Młody i przystojny. No okej... Ale rodziną?
Mia odsunęła się od nich instynktownie. "Nie pamięta, że ją pobili ludzie... nie pamięta!" - znów ten głos.
Wstała z łóżka. Uciekała... Uciekała po mieszkaniu. Zabrała kilka ubrań i ubrała się zanim wyskoczyła przez okno.
Słyszała jeszcze krzyki tych dziwnych ludzi ale nie oglądała się. Chciała jak najszybciej zniknąć z tego świata.

Minęło kilka dni, siedziała w kawiarni rozmyślając nad tym wszystkim. Było zimno, a że odkryła już wszystkie swoje umiejętności delikatnie podniosła temperaturę w pomieszczeniu by się trochę ogrzać. W każdym razie rozmyślała... Nad swoim życiem i tamtymi ludźmi. Mówili, że są rodziną Mia im nie wierzyła za bardzo. Gdzie byli tam jej rodzice? Czemu ich nie poznała? I w ogóle o jakich ludziach myślała ta kobieta? To było dla niej wszystko zbyt skomplikowane. Gdyby mogła cofnęła by czas i wszystko rozegrała inaczej. Teraz jednak, kiedy uciekła nie miała odwagi tam wrócić. Musiała żyć w tej nieświadomości swojej przeszłości i jakoś się z tym pogodzić.
-Ty jesteś Mia? - Usłyszała.
No nie, kolejny dziwoląg? Odwróciła w jego stronę głowę i kiwnęła nią.
-Mam list dla panienki – wręczył go jej i odszedł.

„Mia,
źle zrobiłaś uciekając ale to była tylko Twoja decyzja. Wiedz, że u nas w domu zawsze znajdziesz schronienie. Nie powiedzieliśmy ci kilku ważnych rzeczy tak więc zamieszczamy je tutaj. Na imię ci Mia Wareen, masz 17 lat. Jak już pewnie zauważyłaś jesteś dachowcem i masz kilka ciekawych umiejętności. Twoi rodzice zginęli. Zostali zabici... Więcej ci nie powiem. Sama szukaj prawdy.

Babcia”