[Yako]

- Gaw może i nie jesteś dobry ale zły też nie - uśmiechnął się do niego miło.
Ucieszył się bardzo widząc, że Cień jest chętny na polowanie. Widać trafił ze sposobem na to jak mu poprawić humor. Mimo iż rudzielec się nie uśmiechał, Lusian widział, że jest gotowy do działania. Poruszył parę razy ogonem i zamienił się w przerośniętego czarnego futrzaka. W tej formie przeciągnął się mocno oraz otrzepał.
- W tym lesie jest pełno zwierzyny, jednak myślę, że jako iż jest to pierwszy egzamin nowego sprzętu to myślę, że powinniśmy zapolować na coś specjalnego.
Mówiąc to wszedł w gąszcz, węsząc uważnie. Jednak jak na razie nie szukał zdobyczy. Wiedział, że te lasy zamieszkuje kociak, który nie lubi intruzów, a do tego raczej nie byłby miłym zakończeniem tego dnia. Węszył zarówno w powietrzu jak i po ziemi. Reagował na każdy szelest czy trzaskanie gałązki.
Gawain mógł co jakiś czas zauważyć, ze mijali jakąś sarnę czy dzika. Jednak jeśli wtedy przystawał, by zapolować Lusian tylko cicho na niego warknął lub pociągnął lekko za poły płaszcza by pokazać, że jeszcze nie dotarli do celu.
Prawidłowo tropić zaczął dopiero, gdy doszli do zimowej części lasu. Po prostu nagle weszli na teren, na którym drzewa nie miały liści, a wszystko pokryte było śniegiem. Tutaj strój Cienia nie pomoże, ale czy w ten sposób nie będzie ciekawiej?
Lusian węszył trzymając brzuch blisko ziemi. Jego zadaniem była wytropienie, a nie samo polowanie. Nagle zatrzymał się i zerknął na Gawaina, po czym pokazał łbem w stronę polanki. Gdyby Cień spojrzał w tamtą stronę, zobaczyłby piękne jelenie. Jednak różniły się one od tych, które można spotkać w Świecie Ludzi. Ich sierść była śnieżnobiała, przyozdobiona czerwonymi cętkami. Kark i głowę skrywała szkarłatna grzywa, z której wystawało wielkie, czarne, mieniące się w słońcu poroże, powykręcane i pokryte jakby czerwonymi nitkami, które zwisały luźno i powiewały na wietrze. Nie były to jednak stworzenia magiczne. Ot zwykłe jelenie, tylko, że o nietypowym wyglądzie. To co je jeszcze wyróżniało od zwykłych przedstawicieli jeleniowatych, była sierść. Nie wyglądała na szorstką. Raczej na miękką i puchatą jak u jakiegoś kota.
Lusian upewnił się, że nie ma w pobliżu innego drapieżnika oraz że ich zdobycz nie wyczuje ich zapachu, po czym lekko się wycofał, wykonując głową zachęcający ruch w stronę jeleni. On wykonał swoje zadanie, teraz kolej na Cienia, chyba, że będzie chciał, żeby Kitsune pogonił zdobycz. Był na to gotowy, jednak wolał by polowanie odbyło się w sposób, którego sobie życzy rudowłosy mężczyzna.

[Gawain Keer]

Skrzywił się na to co powiedział Lusian. Fakt, że sam kiedyś zabijał nie czynił Gawaina kimś lepszym. Nie potrzebował moralnego wsparcia, za to oczekiwał większego pomyślunku od innych.
Mimo iż Kapelusznik go rozzłościł, musiał przyznać, że wykazał się odwagą. Nawet jeśli postąpił głupio, to w głębi serca był szlachetny. Rose z pewnością dałaby radę obronić się przed Cieniem sama, ale Gopnik postanowił "pomóc". Poprzedniego wieczora wciskał się w miękkie oparcie z całej siły, gdy Gawain okazał choć odrobinę niezadowolenia, a dziś cały ten strach uleciał w mgnieniu oka.
- No to dla ciebie nie jestem - szepnął cicho, brnąc przez gęstwinę chaszczy i splątanych badyli. Lusian zmienił się w lisa.
- Nie inaczej - odparł mimowolnie gładząc grawer na kuszy. Ruszył za biało-czarną kitą. Wiele zwierząt im umykało, ale Yako ciągał go za płaszcz, gdy tylko przystanął, by wycelować. Po paru razach zrezygnował z dalszych prób. Lis był uparty i wyraźnie miał jasno określony cel.
Zieleń nagle ustąpiła oślepiającej bieli. Śnieg błyszczał i migotał w złotych promieniach słońca. No właśnie. Te dwie piękne rzeczy były również tymi najbardziej zdradzieckimi. Nocną porą mógłby podejść na bliską odległość bez problemu, ale teraz był nazbyt widoczny.
Skierował wzrok w stronę wskazaną przez Yako. Majestatyczne jelenie pasły się na skrawku wolnej od śniegu polany. Ich sierść wyglądała jakby ktoś postanowił wymalować zwierzęta krwią. Czarne poroże błyskało groźnie przy każdym ruchu, a karminowe sznury lekko bujały się do rytmu ich oddechów i parsknięć.
Dalej nie miał tłumika. Niech to szlag. Jeden strzał i polecą tam, gdzie pieprz rośnie. Muszę być bliżej - skrzywił się lekko i uklęknął w śniegu. Założył rękawice, jednocześnie skupiając się mocy, po czym całkiem przyległ do ziemi.
Bezdźwięcznie turlał się chwilę w lodowatym puchu. W łaty będzie mniej widoczny, a większość kopytnych roślinożerców jest ślepa, jeśli chodzi o postrzeganie czerwieni. Jego ruda czupryna nie będzie aż takim problemem.
Równie powoli i głucho zaczął czołgać się w kierunku rosłego samca, którego sobie upatrzył. Zachowywał się normalnie, odruchy miał prawidłowe. Był już dorosły, ale nadal młody, silny i zdrowy. Stał najbliżej, więc Gawain starał się nie trząść wszystkim dookoła, by go nie spłoszyć.
Trwało to niemiłosiernie długo, ale w końcu zajął odpowiednią pozycję. Linia strzału była czysta, on i lis osłonięci od zmiennego wiatru przez dwie duże zaspy, a krzewy skutecznie kryły ich przed czujnym wzrokiem jeleni. Wygodnie się ułożył i wycelował w zwierzę.
Serce waliło mu w piersi. Wyrównał oddech i czekał na odpowiedni moment. Nacisnął spust. Ugiął się pod jego palcem z zaskakującą i wręcz przerażającą łatwością, pozwalając bełtowi przeciąć powietrze, skórę i mięśnie samca przed nim. Trzask poniósł się po lesie płosząc resztę stada, a zaraz po nim dało się słyszeć ryk rannego jelenia. Wyskoczył w górę, po czym zaczął uciekać unosząc przy tym całe tumany sypkiego, świeżego śniegu. Po kilku metrach biegu ciężko upadł i zamarł.
Gawain założył kuszę na plecy i poderwał się z ziemi. Krocząc przez biały puch wyciągnął sztylet. Podrzucił go w dłoni zmieniając uchwyt. Nie towarzyszył temu żaden dźwięk.
Keer podszedł do jelenia i poklepał ciepłe truchło po mocnym karku. Strzał był ładny i czysty. Komorowy, co zapewniło zwierzęciu szybką i pozbawioną męczarni śmierć. Bełt ugrzązł głęboko.
Stał nad zwierzyną, ale nie wiedział co ma z nią teraz zrobić. Musieli jakoś przetransportować zdobycz. To bydle na oko ważyło jakieś sto osiemdziesiąt kilo. Jakoś dadzą radę. Mam nadzieję, że nie boisz się ubrudzić - pomyślał patrząc na lisa.
Zdjął płaszcz i rękawice, podwinął rękawy. Kuszę ułożył na odrzuconych na bok ubraniach. Obrócił jelenia na grzbiet i zaczął go patroszyć. Zręcznie zabezpieczył tuszę przed zabrudzeniem, oddzielał patrochy od narogów. Uważnie przyglądał się organom, ale sztuka nie cierpiała na żadne schorzenia.
Wyglądał jak szalony rzeźnik. Umorusany od śniegu i krwi stał nad parującymi wnętrznościami. Zaciskając zęby uniósł przód patroszonej sztuki, by pozbyć się krwi. Musiał się spieszyć, gdyż zapach wkrótce zwabi w ich okolicę wygłodniałe drapieżniki.
Gdy skończył, obmył ręce śniegiem. Mrużył oczy w zadowoleniu.
- Nieźle się dziś obłowiliśmy - powiedział do demona. Porządnie umył sztylet i wsadził go do pochwy. - Ale teraz musimy tego jelonka stąd zabrać - cmoknął w zakłopotaniu i przestąpił z nogi na nogę.

Głucha cisza - 4/4

[Yako]

Przyglądał się uważnie poczynaniom Cienia. Leżał na śniegu, w razie czego gotów do skoku. Nie ruszał się jednak. Wolał nie stwarzać dodatkowego hałasu, bo jeszcze puchate jelonki uciekną. Zastanawiało go jednak jedno. Czemu nie słyszy Gawaina. Czyżby to była kolejna jego umiejętność? Dość przydatna, to musiał przyznać.
Cały czas nasłuchiwał czy nie nadchodzą jakieś inne drapieżniki. Trochę zdziwiło go, że nie czuje tu zapachu tego wielkiego kota, który był tu bardzo wyraźny ostatnim razem. Czyżby zmieniła teren łowiecki? Cóż...nie pora się teraz tym przejmować. Póki nie ma jej nigdzie w pobliżu mogą czuć się w miarę bezpieczni.
Nagle usłyszał odgłos wystrzału z kuszy. Skulił się na ułamek sekundy, po czym widząc, że bełt trafił celu, wystrzelił jak z procy i rzucił się do szyi jelenia, powalając go prawie natychmiast i miażdżąc jego tchawicę. Trzymał jeszcze chwilę ofiarę, czekając aż wyda ostatnie tchnienie. Dzięki temu nie musieli daleko biec za zranionym zwierzęciem. Mimo iż strzał Gawaina był idealny Yako wolał dopilnować by ofiara Cienia nie uciekła zbyt daleko.
Gdy rudzielec podszedł do truchła, Kitsune odsunął się, oblizując pysk, na którym można było zobaczyć kropelki krwi. Uścisk jego szczęk musiał być naprawdę imponujący. Przyglądał się cierpliwie aż Gawain wypatroszy jelenia, cały czas czuwając czy nie mają towarzystwa. Nie pomagał mu. Jednak nie robił tego z lenistwa czy strachu przed wybrudzeniem się. Po prostu najprawdopodobniej by przeszkadzał. Gdy Cień zaczął spuszczać ze zwierzeń krew lis podszedł do niego i zaczął chłeptać czerwoną posokę. Krew była ciepła, a śnieg zimny. Kita jednak leżała trochę na białym puchu nim Gawain w końcu wystrzelił ze swojej kuszy.
Gdy rudowłosy skończył oporządzać zwierza, Yako odsunął się, jednak z jego pyska nadal kapała krew. Zamyślił się chwilę, słysząc o przetransportowaniu jelenia, po czym złapał zębami za rękojeść sztyletu mówiąc - konfiskuję na moment - i pobiegł w gąszcz, zielonych drzew.
Niedługo potem wrócił. Już w swojej lisołaczej postaci. Ubrania miał pobrudzone, ale na jego ustach gościł uśmiech. Na jego brodzie nadal widać było krew zwierzęcia, mimo iż zmienił formę, co mogło sprawiać, że wyglądał dość upiornie.
Oddał Gawainowi jego sztylet po czym położył na ziemię dość długą, w miarę prostą gałąź oraz liany.
- To teraz pomóż mi to jakoś przymocować - powiedział wskazując na zwierze i przyniesione przedmioty, po czym zajął się związywaniem nóg jelenia, tak by można była między nimi umieścić kij po czym podnieść truchło i w miarę sprawnie przenieść je do domu demona. Poroże również delikatnie obwiązał i przymocował do kija, by nie zawadziło o ziemię w trakcie transportu, po czym chwycił jeden koniec kija - no to zabieramy trofeum i wracamy do domu, zanim się tu jakieś inne drapieżniki zbiorą - powiedział z uśmiechem. Na swoją poplamioną krwią twarz w ogóle nie zwracał uwagi.

[Gawain Keer]

Dieta oparta na mięsie i krwi chyba spasowała demonowi. Chciwie zlizywał i chłeptał zwierzęcą posokę. Cóż, przynajmniej się nie zmarnuje, chociaż Gawain zamarł na moment. Wystraszył się, że Yako się od tego pochoruje, ale po paru sekundach zorientował się, że ten drań jest odporny prawie na wszystko.
Nie sprzeciwił się, gdy lis porwał jego sztylet i gdzieś z nim odbiegł. Wykorzystał ten czas na to, by w spokoju się ubrać, zebrać i uporządkować swój ekwipunek. Lis wrócił po parunastu minutach, ale przyjął już humanoidalną postać. Cały był w jeleniej krwi. Wyglądał jakby postanowił grać wampira w filmach dla nastolatek. Może nawet miał kiedyś taką rolę.
- Ty flejo! Nikt cię nie nauczył manier? - oparł dłonie na biodrach i uśmiechnął się szelmowsko. Następnie pochylił się i paroma ruchami dłoni ulepił śnieżkę. Rzucił nią w Lusiana. Celował w brudne miejsce.
- Jesteś z krwi. O tutaj - wskazał palcem na brodę - Nie możesz tak spacerować środkiem gościńca. Jeszcze nas ktoś zatrzyma - wytłumaczył wskazując na niego otwartą dłonią.
Otrzepał rękawiczki ze śniegu, wziął od niego swój sztylet i zabrał się za przywiązywanie jelenia do gałęzi. Gdy skończyli złapał drugi koniec kija. Porozumiewawczo spojrzał na Lusiana i policzył do trzech, by łatwiej im było zarzucić gałąź na ramiona.
Parujący i porozcinany jeleń smętnie wisiał na badylu. Ostra woń krwi i sierści drażniła nozdrza. Ciekawie jak mocno takie zapachy działały na Yako. Gdy oprawiał upolowaną sztukę, demon wyglądał jakby nie mógł się opanować, by nie zlizać choćby odrobiny juchy.
- W domu też jest taki jeden. Ponoć dziki i niebezpieczny - uśmiechnął się tajemniczo, gdy ruszyli w kierunku Malinowego Lasu.

Z/T x2

[Alkis]

Ucztował na truchle wielkiego kota przez dłuższy czas. Ściśle rzecz biorąc, do chwili, aż to nie zaczynało porządnie cuchnąć i zamieniać się w budyniopodobną masę pełną larw wszelkiej maści, koloru i kształt. Fakt, lekko przegniłe mięso łatwiej było pożerać i trawić ale jego pozostałe walory były zdecydowanie mniejsze. Poza tym, cuchnące szczątki mogły zwabić inne ofiary zaciekawione ich zapachem. Umościł sobie zatem prowizoryczne legowisko z gałęzi, mchu i traw na pobliskim, rozłożystym drzewie. To była doskonała czatownia.
Upolował w ten sposób kilka ofiar, których szczątki porozwieszał po drzewach. W końcu zapewnienie sobie zapasów pożywienia jest najważniejsze.
W okolicy już dawno zatarł się zapach samicy-ofiary. Szkoda, trzeba było ruszyć jej śladem bez zbędnej zwłoki. Teraz szanse na dopadnięcie jej były niewielkie. Nie zaprzątał sobie tym jednak specjalnie głowy. Uznał, że pora chwilowo opuścić spokojny las i poszukać nowego leża, albowiem stara jak świat zasada mówiła, że im więcej legowisk tym lepiej.
Wyrwał szponami kawał mięsa z jednego z zasuszonych udźców, należących wcześniej zapewne do jakiegoś jeleniowatego, po czym, używając kawałka pnącza przywiązał go sobie przy pasie. Mały zapas na czarną godzinę.
Rozłożył szeroko skrzydła i w ciszy wzbił się w powietrze. Odlatując spojrzał na miejsce, które przez ten dłuższy czas było jego domem. Będzie usiał tu wrócić, gdy będzie głodny. W końcu pozostawił w tym lesie tak wiele zapasowego, zmagazynowanego pożywienia. Wszystko to pieczołowicie ulokował w trudno dostępnych lub niemal niedostępnych dla istot nieposiadających skrzydeł miejscach, wśród koron drzew.
Przez chwilę szybował na wietrze i oddychał głęboko starając się wyczuć jakieś nowe zapach. Jednakże jego zmysły nie wykryły żadnej potencjalnej istoty-ofiary.
Kilkukrotnie uderzył skrzydłami bo rozpoznać ruch mas powietrza, a następnie ustawiwszy się w prądzie kierował się ku wschodzącemu słońcu, lub też w miejsce, z którego ono zazwyczaj wschodzi.
Iście zwierzęca ciekawość połączona w ludzką determinacją pchały go do przodu, ku nowemu i nieznanemu.

ZT