[Toni]

Panowanie nad światłem odkryła stosunkowo niedawno, więc nic dziwnego, że jeszcze to ją męczyło. No i była wyczerpana całym dniem, napaścią i późniejszą ucieczką przed zbójami. Nie była w formie, zdecydowanie. Przez chwilę siedziała więc tylko, wsłuchując się w rytm swojego oddechu, który powoli zwalniał do normalnego tempa.
Gdy w końcu otworzyła oczy, chłopak uśmiechał się do niej ciepło. Było coś w tym uśmiechu, co koiło jej skołatane nerwy, dawało nadzieję i pozwalało zapomnieć, że tak naprawdę jej życie jest do dupy. Odwzajemniła go nieśmiało, spoglądając na swoje stopy. Słysząc jego odpowiedź, spojrzała na niego zaskoczona. Nie tego się spodziewała. Nie chciała przyjaźni, bała się ich. Nie chciała po raz kolejny przeżywać straty. Zresztą, nie była dobrym materiałem na przyjaciela. Ona? Wiecznie w rozjazdach, nie rozumiejąca ludzi, wychowana w lesie? Co w niej takiego zobaczył, że chciał jej powierzyć swoje sekrety?
Nie była pewna, co odpowiedzieć, czy była gotowa, by wpuścić kogoś do swojego świata. Przyjaźń niosła za sobą wielkie ryzyko. Nie tylko trzeba było wejść w życie drugiej osoby, ale także otworzyć przed nią siebie. Czy była na to gotowa?
- Jesteś pewny, że wiesz, o co prosisz? – Spytała cicho, niepewnie. Bała się zaangażowania. Do tej pory była samotnikiem, nie była nauczona obcowania z innymi, a jedyna osoba, której kiedykolwiek ufała, zostawiła ją, pozostawiając po sobie tylko bezużyteczny klucz. Co, jeśli on zrobi to samo?
Co, jeśli ona zrobi tak samo?

Panowanie nad światłem odkryła stosunkowo niedawno, więc nic dziwnego, że jeszcze to ją męczyło. No i była wyczerpana całym dniem, napaścią i późniejszą ucieczką przed zbójami. Nie była w formie, zdecydowanie. Przez chwilę siedziała więc tylko, wsłuchując się w rytm swojego oddechu, który powoli zwalniał do normalnego tempa.
Gdy w końcu otworzyła oczy, chłopak uśmiechał się do niej ciepło. Było coś w tym uśmiechu, co koiło jej skołatane nerwy, dawało nadzieję i pozwalało zapomnieć, że tak naprawdę jej życie jest do dupy. Odwzajemniła go nieśmiało, spoglądając na swoje stopy. Słysząc jego odpowiedź, spojrzała na niego zaskoczona. Nie tego się spodziewała. Nie chciała przyjaźni, bała się ich. Nie chciała po raz kolejny przeżywać straty. Zresztą, nie była dobrym materiałem na przyjaciela. Ona? Wiecznie w rozjazdach, nie rozumiejąca ludzi, wychowana w lesie? Co w niej takiego zobaczył, że chciał jej powierzyć swoje sekrety?
Nie była pewna, co odpowiedzieć, czy była gotowa, by wpuścić kogoś do swojego świata. Przyjaźń niosła za sobą wielkie ryzyko. Nie tylko trzeba było wejść w życie drugiej osoby, ale także otworzyć przed nią siebie. Czy była na to gotowa?
- Jesteś pewny, że wiesz, o co prosisz? – Spytała cicho, niepewnie. Bała się zaangażowania. Do tej pory była samotnikiem, nie była nauczona obcowania z innymi, a jedyna osoba, której kiedykolwiek ufała, zostawiła ją, pozostawiając po sobie tylko bezużyteczny klucz. Co, jeśli on zrobi to samo?
Co, jeśli ona zrobi tak samo?

[Akarui Hikari]

Najwidoczniej zaskoczył Toni swoją odpowiedzią. Chociaż kto by się nie zdziwił? Raczej rzadko kiedy ktoś w zamian za coś chciał, aby zostało się jego przyjacielem. Chłopakowi jednak nie chodziło faktycznie o przyjaźń jako zapłatę. Po prostu z jakiegoś bliżej nieznanego sobie powodu chciał zaprzyjaźnić się z nowo poznaną dziewczyną. Nie kryły się za tym żadne specjalne motywy czy chęć wykorzystania.
-Czy jestem pewien o co proszę?-powtórzył bardziej do siebie-Proszę abyś została moją przyjaciółką.-odparł z ciepłym, kojącym uśmiechem-Wiesz nie musisz od razu mi opowiedzieć wszystkiego o sobie. Otworzysz się kiedy uznasz to za stosowne.-kontynuował-Nie widziałem Cię w mieście, więc zgaduję, że nie jesteś stąd. Powiedziałaś, że jesteś podróżnikiem, więc pewnie nie często będziemy mieli okazję się zobaczyć. Jednak nie sądzisz, że kiedy dojdzie do naszego spotkania będzie to bardzo miłe?-mówił spokojnym i delikatnym głosem wciąż z tym samym uśmiechem-Po za tym. Zawsze dobrze jest mieć osobę, na której można polegać. Do której w razie potrzeby można się zwrócić o pomoc czy po prostu porozmawiać. Sama świadomość, że gdzieś tam jest osoba, która zrobi dla ciebie wszystko i zawsze jest dla ciebie otwarta pomaga w trudnych chwilach.-skończył wpatrując się ciepłym wzrokiem w oczy Toni.
Nie znają się z Toni. Praktycznie nic o sobie nie wiedzą. Tylko kilka pomniejszych informacji. Żadne z nich nie wie przez co przeszło drugie. Jaki bagaż emocjonalny nosiło na barkach. Jednak dla niego nie stanowiło to najmniejszego problemu. W końcu przyjaciele są po to, aby ten bagaż pomóc nam nieść, a kiedy nie będziemy mieli siły już iść pomogą nam przeć dalej.

Najwidoczniej zaskoczył Toni swoją odpowiedzią. Chociaż kto by się nie zdziwił? Raczej rzadko kiedy ktoś w zamian za coś chciał, aby zostało się jego przyjacielem. Chłopakowi jednak nie chodziło faktycznie o przyjaźń jako zapłatę. Po prostu z jakiegoś bliżej nieznanego sobie powodu chciał zaprzyjaźnić się z nowo poznaną dziewczyną. Nie kryły się za tym żadne specjalne motywy czy chęć wykorzystania.
-Czy jestem pewien o co proszę?-powtórzył bardziej do siebie-Proszę abyś została moją przyjaciółką.-odparł z ciepłym, kojącym uśmiechem-Wiesz nie musisz od razu mi opowiedzieć wszystkiego o sobie. Otworzysz się kiedy uznasz to za stosowne.-kontynuował-Nie widziałem Cię w mieście, więc zgaduję, że nie jesteś stąd. Powiedziałaś, że jesteś podróżnikiem, więc pewnie nie często będziemy mieli okazję się zobaczyć. Jednak nie sądzisz, że kiedy dojdzie do naszego spotkania będzie to bardzo miłe?-mówił spokojnym i delikatnym głosem wciąż z tym samym uśmiechem-Po za tym. Zawsze dobrze jest mieć osobę, na której można polegać. Do której w razie potrzeby można się zwrócić o pomoc czy po prostu porozmawiać. Sama świadomość, że gdzieś tam jest osoba, która zrobi dla ciebie wszystko i zawsze jest dla ciebie otwarta pomaga w trudnych chwilach.-skończył wpatrując się ciepłym wzrokiem w oczy Toni.
Nie znają się z Toni. Praktycznie nic o sobie nie wiedzą. Tylko kilka pomniejszych informacji. Żadne z nich nie wie przez co przeszło drugie. Jaki bagaż emocjonalny nosiło na barkach. Jednak dla niego nie stanowiło to najmniejszego problemu. W końcu przyjaciele są po to, aby ten bagaż pomóc nam nieść, a kiedy nie będziemy mieli siły już iść pomogą nam przeć dalej.

[Toni]

Dzieciak był młodszy od niej, ale zdawał się być o wiele dojrzalszy. To, co mówił, miało sens. Przecież i tak nie zagrzeje tu miejsca. Nie musi mu nic o sobie mówić. To, że będą „przyjaciółmi”, nie musi dla niej nic znaczyć. Być może nigdy tu już nie wróci, być może nigdy nie spotkają się ponownie, więc nawet nie wytworzy się między nimi więź.
A jeśli stanie się inaczej... Może uda mu się ją oswoić, wyprowadzić do ludzi. Może odnajdzie spokój ducha i pogodzi się ze zniknięciem Franco. Chociaż nie, z tym pewnie nigdy się nie pogodzi. Chłód kluczyka na nagiej skórze, skrzętnie ukrytego pod sukienką, będzie jej o nim przypominać, gdziekolwiek by się nie znalazła. Takich rzeczy po prostu się nie zapomina.
Czy mogła mu zaufać? Przyjaźń to nie byle co. Mimo wszystko to poważna sprawa. Bierze się odpowiedzialność za drugą osobę. Była na to gotowa? Nie miała pojęcia.
Nie miała pojęcia, co powinna zrobić. Cała ta sytuacja wydawała jej się nieco absurdalna. Z drugiej strony, dzieciak pewnie potrzebował towarzystwa, skoro z taką łatwością zaproponował obcej dziewczynie przyjaźń. Coś musiało być na rzeczy.
Przyglądała mu się, myśląc nad całą tą sytuacją. Nie żądał zbyt wiele, prawda? To tylko przyjaźń, która pewnie nawet nie przetrwa tygodnia. Nie ryzykowała niczym tak naprawdę. A może zyskać naprawdę wiele...
- No dobrze... Przyjacielu – odpowiedziała w końcu, uśmiechając się delikatnie.
Bo żyje się tylko raz, prawda?

Dzieciak był młodszy od niej, ale zdawał się być o wiele dojrzalszy. To, co mówił, miało sens. Przecież i tak nie zagrzeje tu miejsca. Nie musi mu nic o sobie mówić. To, że będą „przyjaciółmi”, nie musi dla niej nic znaczyć. Być może nigdy tu już nie wróci, być może nigdy nie spotkają się ponownie, więc nawet nie wytworzy się między nimi więź.
A jeśli stanie się inaczej... Może uda mu się ją oswoić, wyprowadzić do ludzi. Może odnajdzie spokój ducha i pogodzi się ze zniknięciem Franco. Chociaż nie, z tym pewnie nigdy się nie pogodzi. Chłód kluczyka na nagiej skórze, skrzętnie ukrytego pod sukienką, będzie jej o nim przypominać, gdziekolwiek by się nie znalazła. Takich rzeczy po prostu się nie zapomina.
Czy mogła mu zaufać? Przyjaźń to nie byle co. Mimo wszystko to poważna sprawa. Bierze się odpowiedzialność za drugą osobę. Była na to gotowa? Nie miała pojęcia.
Nie miała pojęcia, co powinna zrobić. Cała ta sytuacja wydawała jej się nieco absurdalna. Z drugiej strony, dzieciak pewnie potrzebował towarzystwa, skoro z taką łatwością zaproponował obcej dziewczynie przyjaźń. Coś musiało być na rzeczy.
Przyglądała mu się, myśląc nad całą tą sytuacją. Nie żądał zbyt wiele, prawda? To tylko przyjaźń, która pewnie nawet nie przetrwa tygodnia. Nie ryzykowała niczym tak naprawdę. A może zyskać naprawdę wiele...
- No dobrze... Przyjacielu – odpowiedziała w końcu, uśmiechając się delikatnie.
Bo żyje się tylko raz, prawda?

[Akarui Hikari]

Czekając na odpowiedź wlepiał w Toni swoje szafirowe spojrzenie. Na twarzy widniał delikatny, ciepły uśmiech. Najwidoczniej dziewczyna musiała przemyśleć swoją odpowiedź. Może miała jakieś nieprzyjemne wspomnienia związane z kimś kogo uważała za przyjaciela. Chłopak nie miał prawa o tym wiedzieć, więc cierpliwie czekał aż dostanie odpowiedź. Po cichu liczył, że różowowłosa odpowie przychylnie. Jednak liczył również na negatywną odpowiedź. W końcu czy miała jakiś powód, aby się zgadzać? Przecież samo zajęcie się ranami i wymiana kilku zdań nie stanowiła żadnego argumentu.
W końcu nadszedł ten moment. Toni wypowiedziała tych kilka słów, które bardzo ucieszyły chłopca. Nie licząc Emilii zdobył pierwszego przyjaciela, a raczej przyjaciółkę. Było to dla niego swego rodzaju osiągnięcie.
-Cieszę się, że się zgodziłaś.-odparł podekscytowanym ciepłym głosem-Mogę mieć jednak jedną prośbę?-zapytał spoglądając na nową przyjaciółkę-Nie zapomnisz o mnie?-kolejne pytanie zostało wypowiedziane delikatnym głosem-Ja również o tobie nie zapomnę, więc jeśli przyjdzie nam się znowu spotkać będziemy mogli poopowiadać sobie co nam się przydarzyło.-powiedział lekko się uśmiechając.
Nie wymagał niczego więcej. Wystarczyła mu jedynie pamięć o nim. To wszystko. Czy było to duże wymaganie? To już zależy od osoby. Dla jednych zapamiętanie kogoś mogło być ogromną ceną, a dla innego zaledwie niewielkim wysiłkiem. Jednak najbardziej zależało chłopcu na pamięci o nim. Ze względu na to, że nie wiadomo kiedy znów się zobaczą ciągła pamięć, że ktoś kogo można określi mianem przyjaciela wystarczy, aby można było porozmawiać jak gdyby nigdy nic.

Czekając na odpowiedź wlepiał w Toni swoje szafirowe spojrzenie. Na twarzy widniał delikatny, ciepły uśmiech. Najwidoczniej dziewczyna musiała przemyśleć swoją odpowiedź. Może miała jakieś nieprzyjemne wspomnienia związane z kimś kogo uważała za przyjaciela. Chłopak nie miał prawa o tym wiedzieć, więc cierpliwie czekał aż dostanie odpowiedź. Po cichu liczył, że różowowłosa odpowie przychylnie. Jednak liczył również na negatywną odpowiedź. W końcu czy miała jakiś powód, aby się zgadzać? Przecież samo zajęcie się ranami i wymiana kilku zdań nie stanowiła żadnego argumentu.
W końcu nadszedł ten moment. Toni wypowiedziała tych kilka słów, które bardzo ucieszyły chłopca. Nie licząc Emilii zdobył pierwszego przyjaciela, a raczej przyjaciółkę. Było to dla niego swego rodzaju osiągnięcie.
-Cieszę się, że się zgodziłaś.-odparł podekscytowanym ciepłym głosem-Mogę mieć jednak jedną prośbę?-zapytał spoglądając na nową przyjaciółkę-Nie zapomnisz o mnie?-kolejne pytanie zostało wypowiedziane delikatnym głosem-Ja również o tobie nie zapomnę, więc jeśli przyjdzie nam się znowu spotkać będziemy mogli poopowiadać sobie co nam się przydarzyło.-powiedział lekko się uśmiechając.
Nie wymagał niczego więcej. Wystarczyła mu jedynie pamięć o nim. To wszystko. Czy było to duże wymaganie? To już zależy od osoby. Dla jednych zapamiętanie kogoś mogło być ogromną ceną, a dla innego zaledwie niewielkim wysiłkiem. Jednak najbardziej zależało chłopcu na pamięci o nim. Ze względu na to, że nie wiadomo kiedy znów się zobaczą ciągła pamięć, że ktoś kogo można określi mianem przyjaciela wystarczy, aby można było porozmawiać jak gdyby nigdy nic.