[Alan]

Nie ma chyba na świecie osoby, która nie słyszałaby nazwiska Salvadora Dali. Skusiłbym się o napisanie, że nie ma osoby, która nie wie kim dany człowiek był, nie mniej jednak mam taki przypadek w domu, więc to raczej ominę. Malarz. Rzeźbiarz. A przede wszystkim najlepszy przyjaciel i jedyny prawowity właściciel Alana, z którym spędzał czas od kiedy był małym chłopcem. Nie mniej jednak, z biegiem lat malarz się starzał, podczas gdy Alan dożywszy wieku lat dziewiętnastu nie zestarzał się już ani trochę. Czy to miało jakikolwiek wpływ na tytuł Sala jako jednego z najbardziej znanych surrealistów? Całkiem możliwe, bowiem niecodziennie spotyka się przecież człowieka z kocimi uszami i ogonem, który na dodatek doszczętnie udaje to poczciwe zwierzątko i posiada magiczne moce, które nieraz pomagały Dalemu przywrócić wenę. Właściwie, trudno się dziwić.
Obaj każdy dzień rozpoczynali od głaskania - jakkolwiek dziwnie by to nie zabrzmiało. Mój bohater dostawał od artysty dawkę pieszczot w postaci drapania za uchem, czesania włosów i ogona, a w zamian był jego niepisanym sługą. Jak widać, niewiele potrzeba mu było aby prowadzić szczęśliwy żywot, a dla swojego pana zrobiłby niemal wszystko. O ile nie wszystko, w ogóle.
Życie tych dwóch, jakby nie było, mężczyzn, toczyło się wspaniale. Przez wiele lat kot wyciszał swego właściciela, uspokajał go i pocieszał w ciężkich chwilach. Pomagał mu rozkochiwać w sobie ludzi, często podsuwał pomysły na dzieła, które pan Dali przerabiał według własnego uznania. Byli naprawdę zgraną parą, do dnia, w którym niespodziewanie odszedł w 1989 roku. Choć od tamtej pory minęło już dwadzieścia jeden lat, Alan nadal nie może zapomnieć o swym najukochańszym przyjacielu. Po jego pogrzebie zwyczajnie uciekł, a lata, które spędził na tułaczce, doszczętnie go zmieniły. Nie zachowywał się już jak pies kanapowy - wręcz przeciwnie. Coraz częściej musiał walczyć o przetrwanie i zdobywać jedzenie, a także toczyć bójki o miejsce do spania. Stawał się coraz bardziej obojętny na otaczający go świat, a w końcu stał się także bezduszny i bezlitosny. Choć wiele osób chciało go do siebie przygarnąć, on wolał liczyć tylko na siebie. Powoli uczył się, aby do nikogo więcej się nie przywiązywać, bo kiedyś każdy odejdzie, a on na zawsze pozostanie w swej dziewiętnastoletniej skórze. Na zawsze.. albo dopóki ktoś nie wyda na nim ostatecznego wyroku.

Kartki z kalendarza

22.06.1912 Gdy Salvador spotkał Alana

Był wyjątkowo słoneczny dzień. Alan, jak w każde południe, wygrzewał się na jednym z dachów domu należącego do pewnej hiszpańskiej rodziny. Jej członkowie umieli pięknie grać na różnego typu instrumentach, a dodatkowo byli utalentowani pod względem wokalnym. Z podłożonymi pod głowę rękoma, kocur machał szczęśliwie ogonem, który od czasu do czasu zawijał dookoła swojej nogi i przy każdym mocniejszym szarpnięciu strun harfy, zaciskał go nań, co mimo bólu, wywoływało szeroki uśmiech na jego ustach. Taka atmosfera zawsze sprzyjała rozleniwieniu kota, a także wpływała na polepszenie jego samopoczucia. Tego poniedziałku nie było inaczej. Muzyka panowała w pomieszczeniu już od samego rana, wydostając się na zewnątrz przez otwarte na oścież okna. Dzieci śpiewały kościelną piosenkę do granej muzyki, a matka przerywała co jakiś czas, poprawiając po nich łacińskie słowa i ucząc odpowiedniej wymowy. Co chwila słychać było śmiechy, radosne okrzyki i znów śpiew dzieci, które od czasu do czasu się myliły, lecz w pewnym momencie stało się coś, czego nikt w tej sielance by się nie spodziewał. Do domu wrócił ojciec, po nocnej zmianie w pracy. Mężczyzna zataczał się na ulicach, ale nikt nie zwracał na to uwagi. Ludzie odchodzili od niego, gdyż śmierdział niesamowicie, a gdy zwracali nań uwagę, rzucał się im do gardeł. W końcu wszyscy zostawili go w spokoju, a ten po kilku minutach zjawił się w pomieszczeniu, w którym znajdowała się cała jego rodzina. urządził tak wielką awanturę, że śmiechy i śpiew zmieniły się w płacz, a okrzyki radości w żałosne wołanie o pomoc. Również Alan był przestraszony. Włosy na karku stanęły mu dęba i kiedy już miał zamiar biec pomścić utrapioną rodzinę, zdał sobie sprawę, że zbyt bardzo boi się konsekwencji tego czynu. Mlasnął żałośnie i czym prędzej zeskoczył z dachu na sklepową markizę, z której było już bliżej do ziemi, a kiedy się nań znalazł, zaczął biec przed siebie, kierując się jedynie instynktem. Powieki zaciśnięte miał mocno i mało brakowało, żeby się rozpłakał, kiedy to niespodziewanie wpadł na jakiegoś dzieciaka. Warto wspomnieć, że Alan także dopiero zaczynał rosnąć, a więc owy chłopiec mógł być co najwyżej jego rówieśnikiem.. sporo wyższym niż mój bohater.
- Uważaj jak chodzisz! - mruknął dzieciak, a dopiero w tym momencie kocur otworzył oczy, wpatrując się w swoją "ofiarę". Zachowawczo wykonał krok w tył i przyjrzał mu się uważnie, z jakąś błagalną nutką w oczach. Nie chciał mu przecież zrobić krzywdy i nie chciał nikogo rozzłościć. Chciał się znaleźć w jakimś spokojnym miejscu. W miejscu bez krzyków, bez bójek, bez przemocy.
- Przepraszam - wyszeptał, odruchowo oplatając się ogonem wokół wąskich bioder. Dziecko uważnie przyjrzało się Alanowi, a na gest, który wykonał uniosło w górę obie brwi. To co zrobił było dziwne. To, że miał ogon było zdecydowanie przerażające. Ale chłopiec uśmiechnął się, wbrew temu, co oczekiwał mój bohater i wyciągnął do niego zachęcająco rękę.
- Mam na imię Sal - przedstawił się. Nigdy nie lubił pełnej formy swojego imienia, które zajmowało niemal linijkę na stronie A4, dlatego już jako dziecko przyjął sobie pseudonim 'Salvador. Miał być prostszy do zapamiętania i nie świadczyć o pochodzeniu chłopca, który zdecydowanie nie lubił o nim rozmawiać. Zazwyczaj nie zadawał się też z nieznajomymi, ale mój bohater wyraźnie go zaintrygował. Był inny niż wszystkie inne dzieciaki, toteż zdaje się, że Salvador niemal od razu go polubił..

CDN

Nie ma chyba na świecie osoby, która nie słyszałaby nazwiska Salvadora Dali. Skusiłbym się o napisanie, że nie ma osoby, która nie wie kim dany człowiek był, nie mniej jednak mam taki przypadek w domu, więc to raczej ominę. Malarz. Rzeźbiarz. A przede wszystkim najlepszy przyjaciel i jedyny prawowity właściciel Alana, z którym spędzał czas od kiedy był małym chłopcem. Nie mniej jednak, z biegiem lat malarz się starzał, podczas gdy Alan dożywszy wieku lat dziewiętnastu nie zestarzał się już ani trochę. Czy to miało jakikolwiek wpływ na tytuł Sala jako jednego z najbardziej znanych surrealistów? Całkiem możliwe, bowiem niecodziennie spotyka się przecież człowieka z kocimi uszami i ogonem, który na dodatek doszczętnie udaje to poczciwe zwierzątko i posiada magiczne moce, które nieraz pomagały Dalemu przywrócić wenę. Właściwie, trudno się dziwić.
Obaj każdy dzień rozpoczynali od głaskania - jakkolwiek dziwnie by to nie zabrzmiało. Mój bohater dostawał od artysty dawkę pieszczot w postaci drapania za uchem, czesania włosów i ogona, a w zamian był jego niepisanym sługą. Jak widać, niewiele potrzeba mu było aby prowadzić szczęśliwy żywot, a dla swojego pana zrobiłby niemal wszystko. O ile nie wszystko, w ogóle.
Życie tych dwóch, jakby nie było, mężczyzn, toczyło się wspaniale. Przez wiele lat kot wyciszał swego właściciela, uspokajał go i pocieszał w ciężkich chwilach. Pomagał mu rozkochiwać w sobie ludzi, często podsuwał pomysły na dzieła, które pan Dali przerabiał według własnego uznania. Byli naprawdę zgraną parą, do dnia, w którym niespodziewanie odszedł w 1989 roku. Choć od tamtej pory minęło już dwadzieścia jeden lat, Alan nadal nie może zapomnieć o swym najukochańszym przyjacielu. Po jego pogrzebie zwyczajnie uciekł, a lata, które spędził na tułaczce, doszczętnie go zmieniły. Nie zachowywał się już jak pies kanapowy - wręcz przeciwnie. Coraz częściej musiał walczyć o przetrwanie i zdobywać jedzenie, a także toczyć bójki o miejsce do spania. Stawał się coraz bardziej obojętny na otaczający go świat, a w końcu stał się także bezduszny i bezlitosny. Choć wiele osób chciało go do siebie przygarnąć, on wolał liczyć tylko na siebie. Powoli uczył się, aby do nikogo więcej się nie przywiązywać, bo kiedyś każdy odejdzie, a on na zawsze pozostanie w swej dziewiętnastoletniej skórze. Na zawsze.. albo dopóki ktoś nie wyda na nim ostatecznego wyroku.

Kartki z kalendarza

22.06.1912 Gdy Salvador spotkał Alana

Był wyjątkowo słoneczny dzień. Alan, jak w każde południe, wygrzewał się na jednym z dachów domu należącego do pewnej hiszpańskiej rodziny. Jej członkowie umieli pięknie grać na różnego typu instrumentach, a dodatkowo byli utalentowani pod względem wokalnym. Z podłożonymi pod głowę rękoma, kocur machał szczęśliwie ogonem, który od czasu do czasu zawijał dookoła swojej nogi i przy każdym mocniejszym szarpnięciu strun harfy, zaciskał go nań, co mimo bólu, wywoływało szeroki uśmiech na jego ustach. Taka atmosfera zawsze sprzyjała rozleniwieniu kota, a także wpływała na polepszenie jego samopoczucia. Tego poniedziałku nie było inaczej. Muzyka panowała w pomieszczeniu już od samego rana, wydostając się na zewnątrz przez otwarte na oścież okna. Dzieci śpiewały kościelną piosenkę do granej muzyki, a matka przerywała co jakiś czas, poprawiając po nich łacińskie słowa i ucząc odpowiedniej wymowy. Co chwila słychać było śmiechy, radosne okrzyki i znów śpiew dzieci, które od czasu do czasu się myliły, lecz w pewnym momencie stało się coś, czego nikt w tej sielance by się nie spodziewał. Do domu wrócił ojciec, po nocnej zmianie w pracy. Mężczyzna zataczał się na ulicach, ale nikt nie zwracał na to uwagi. Ludzie odchodzili od niego, gdyż śmierdział niesamowicie, a gdy zwracali nań uwagę, rzucał się im do gardeł. W końcu wszyscy zostawili go w spokoju, a ten po kilku minutach zjawił się w pomieszczeniu, w którym znajdowała się cała jego rodzina. urządził tak wielką awanturę, że śmiechy i śpiew zmieniły się w płacz, a okrzyki radości w żałosne wołanie o pomoc. Również Alan był przestraszony. Włosy na karku stanęły mu dęba i kiedy już miał zamiar biec pomścić utrapioną rodzinę, zdał sobie sprawę, że zbyt bardzo boi się konsekwencji tego czynu. Mlasnął żałośnie i czym prędzej zeskoczył z dachu na sklepową markizę, z której było już bliżej do ziemi, a kiedy się nań znalazł, zaczął biec przed siebie, kierując się jedynie instynktem. Powieki zaciśnięte miał mocno i mało brakowało, żeby się rozpłakał, kiedy to niespodziewanie wpadł na jakiegoś dzieciaka. Warto wspomnieć, że Alan także dopiero zaczynał rosnąć, a więc owy chłopiec mógł być co najwyżej jego rówieśnikiem.. sporo wyższym niż mój bohater.
- Uważaj jak chodzisz! - mruknął dzieciak, a dopiero w tym momencie kocur otworzył oczy, wpatrując się w swoją "ofiarę". Zachowawczo wykonał krok w tył i przyjrzał mu się uważnie, z jakąś błagalną nutką w oczach. Nie chciał mu przecież zrobić krzywdy i nie chciał nikogo rozzłościć. Chciał się znaleźć w jakimś spokojnym miejscu. W miejscu bez krzyków, bez bójek, bez przemocy.
- Przepraszam - wyszeptał, odruchowo oplatając się ogonem wokół wąskich bioder. Dziecko uważnie przyjrzało się Alanowi, a na gest, który wykonał uniosło w górę obie brwi. To co zrobił było dziwne. To, że miał ogon było zdecydowanie przerażające. Ale chłopiec uśmiechnął się, wbrew temu, co oczekiwał mój bohater i wyciągnął do niego zachęcająco rękę.
- Mam na imię Sal - przedstawił się. Nigdy nie lubił pełnej formy swojego imienia, które zajmowało niemal linijkę na stronie A4, dlatego już jako dziecko przyjął sobie pseudonim 'Salvador. Miał być prostszy do zapamiętania i nie świadczyć o pochodzeniu chłopca, który zdecydowanie nie lubił o nim rozmawiać. Zazwyczaj nie zadawał się też z nieznajomymi, ale mój bohater wyraźnie go zaintrygował. Był inny niż wszystkie inne dzieciaki, toteż zdaje się, że Salvador niemal od razu go polubił..

CDN