[Alastair]

Kawalerka wynajmowana przez Ala mieści się na trzecim piętrze. Żeby dostać się do środka należy przekręcić klucz w zamku masywnych, grubych, wielowarstwowych drzwi, które ewidentnie są dźwiękoszczelne i antywłamaniowe. Tuż za drzwiami jest malutki korytarzyk w którym można zdjąć odzienie wierzchnie i, albo powiesić na wieszakach przytwierdzonych do ściany, tuż nad niewielkim lustrem, albo schować do szafy, jeśli nie ma zamiaru się w najbliższym czasie nigdzie wychodzić. W owym meblu, sprytnie wmurowanym w ścianę, jest półka na buty, kilka wieszaków, dwa kartony z dokumentami i elektroniką oraz ryza papieru. Przez łuk w ścianie, swoją drogą, ściany w korytarzu i saloniko-sypialni mają ten sam, szaroniebieski, kolor, można przejść do jedynego i głównego pokoju. Nie jest on duży, lecz mieści w sobie rozkładaną, skórzaną, czarną kanapę, na której spokojnie mogą spać dwie osoby, mały, drewniany stolik z ciemnego drewna, brązowy, kudłaty dywanik, kilka rysunków oprawionych w czarne ramy, lampę w rogu pokoju oraz komodę z czterema szufladami, gdzie trzymane są ubrania. Pokój ma jedno okno z ciemnoszarymi, wiecznie opuszczonymi, roletami, przyozdobione kremowymi zasłonami, których nigdy nie używał do celu, do którego zostały stworzone. Podłoga to długie, jasne panele. Z tego pokoju wchodzi się do malutkiej, kompaktowo wyposażonej kuchni oraz do podobnej wielkości łazienki. Pierwsza ma w sobie srebrną kuchenkę, małą lodówkę tego samego koloru oraz ciemne meble kuchenne (Bo gdzie indziej stałyby meble kuchenne jak nie w kuchni?) z jasnym blatem. Jest jeszcze zlew, dwie wiszące szafki i, jak wszystko tutaj, małe okienko. Podłoga z kafelek w kolorze kawy z mlekiem, ściany do połowy wyłożone tymi samymi kafelkami, a wyżej kremowa farba. Łazienka to głównie pralka, toaleta i prysznic plus umywalka. Kafelki na podłodze i ścianach są lekko falowane, mają zielononiebieski, czy jak kto woli, morski albo turkusowy kolor. Faceci to ‘daltoniści’ jeśli chodzi o kolory inne niż podstawowe.

Kawalerka wynajmowana przez Ala mieści się na trzecim piętrze. Żeby dostać się do środka należy przekręcić klucz w zamku masywnych, grubych, wielowarstwowych drzwi, które ewidentnie są dźwiękoszczelne i antywłamaniowe. Tuż za drzwiami jest malutki korytarzyk w którym można zdjąć odzienie wierzchnie i, albo powiesić na wieszakach przytwierdzonych do ściany, tuż nad niewielkim lustrem, albo schować do szafy, jeśli nie ma zamiaru się w najbliższym czasie nigdzie wychodzić. W owym meblu, sprytnie wmurowanym w ścianę, jest półka na buty, kilka wieszaków, dwa kartony z dokumentami i elektroniką oraz ryza papieru. Przez łuk w ścianie, swoją drogą, ściany w korytarzu i saloniko-sypialni mają ten sam, szaroniebieski, kolor, można przejść do jedynego i głównego pokoju. Nie jest on duży, lecz mieści w sobie rozkładaną, skórzaną, czarną kanapę, na której spokojnie mogą spać dwie osoby, mały, drewniany stolik z ciemnego drewna, brązowy, kudłaty dywanik, kilka rysunków oprawionych w czarne ramy, lampę w rogu pokoju oraz komodę z czterema szufladami, gdzie trzymane są ubrania. Pokój ma jedno okno z ciemnoszarymi, wiecznie opuszczonymi, roletami, przyozdobione kremowymi zasłonami, których nigdy nie używał do celu, do którego zostały stworzone. Podłoga to długie, jasne panele. Z tego pokoju wchodzi się do malutkiej, kompaktowo wyposażonej kuchni oraz do podobnej wielkości łazienki. Pierwsza ma w sobie srebrną kuchenkę, małą lodówkę tego samego koloru oraz ciemne meble kuchenne (Bo gdzie indziej stałyby meble kuchenne jak nie w kuchni?) z jasnym blatem. Jest jeszcze zlew, dwie wiszące szafki i, jak wszystko tutaj, małe okienko. Podłoga z kafelek w kolorze kawy z mlekiem, ściany do połowy wyłożone tymi samymi kafelkami, a wyżej kremowa farba. Łazienka to głównie pralka, toaleta i prysznic plus umywalka. Kafelki na podłodze i ścianach są lekko falowane, mają zielononiebieski, czy jak kto woli, morski albo turkusowy kolor. Faceci to ‘daltoniści’ jeśli chodzi o kolory inne niż podstawowe.