[Efrem Thabhairt]

A jak sądzicie wy, które z nich śniło? A jak sądzicie wy, które z nich śniło?... A jak sądzicie wy…?

Prawdę powiedziawszy nie wiadomo. Nie ma o tym bladego pojęcia. Ani zielonego, błękitnego czy szarego. Po prostu żadnego. Może nikt nie szuka odpowiedzi. A może szuka, tylko nie na to pytanie. Bo wiadomo, że poszukiwania są niezwykle ważne. Ale poszukiwania czego? Wszystkiego, zależnie od tego, czego się szuka. Można szukać okularów, cukru, butów a w ostateczności nawet i zegarka. Można też szukać rzeczy większych, takich jak dom albo nawet całe miasteczko. Tylko co potem z takim znalezionym miasteczkiem zrobić?
No, to załóżmy, że znaleźliśmy miasteczko, całkiem ładne oczywiście. Panuje tam porządek, mieszkańcy się uśmiechają nawet mimo ciemnych chmur zbierających się na niebie. Są tam nawet domki, a jakże. Chyba każde szanujące się porządne miasteczko oprócz zadowolonych mieszkańców ma domki. Bywają mniej porządne lub bardziej, ale niewątpliwie w większości są zamieszkane. W jednym z takich właśnie domków, niezwyczajnym w swojej zwyczajności i radosnym pomimo smutku… A może odrobinę smutnym pomimo radości?...

A gdy słońce z niebios spływa,
Lipcowy dzień dogorywa
I sennie mknie łódź leniwa…

Tak się życie kończy i zaczyna. Dom Thabhairtów, niewielki bajkowy domek pomalowany białą farbą i kryty niebieską dachówką staje się miejscem narodzin nowego członka rodziny. Głowa rodu, który rodem wcale nie był, a tylko znaną i lubianą rodziną, kładzie noworodka na piersiach umierającej matki. Potem już tylko dzieciątko dorasta pod czujną opieką ojca, wujków, ciotek i kuzynów. Napatoczą się również sąsiedzi, ale matki nigdy nie zobaczył. Dla niego słowo to kojarzy się tylko z płytą nagrobną. Smutne, można powiedzieć, ale przecież i w tym wszystkim nie brakło miejsca na radości. Ojciec, jeden z niedoścignionych marionetkarzy, uczy synka od małego, zabiera go ze sobą do pracowni. Pewnie dlatego, że nie ma go komu zostawić, a może raczej dlatego, że bardzo go kocha i chce go wszystkiego nauczyć?

Chłoną dzieci uciszone
Echo słów, siedzą wpatrzone,
Prostą bajką zachwycone…

Mały brzdąc, nazwany jeszcze przez matkę Efremem, co dzień rano wstaje i trzymając tatusiową rękę wędruje z nim do jego pracowni, aż na tyły ogrodu. Tam usadawia się wygodnie i obserwuje ojca, który z uśmiechem wszystko swojemu synkowi wyjaśnia. A po skończonym dniu pan Thabhairt bierze Efrema na ręce i wesoło rozprawiając kierują się do kuchni, żeby przekąsić kolację. Śmiechom wydawałoby się nie ma końca, nawet kiedy nadchodzi pora zmywania. Mały chłopiec dzielnie pomaga ojcu we wszystkich pracach domowych, wyciera dokładnie talerze i odkłada je na miejsce. A gdy już skończą się wieczorne porządki, brzdąc wskakuje do łóżka bez szemrania, ojciec opowiada mu bajkę i całuje w czoło na dobranoc. Tak wyglądają dnie, noce bowiem każdy z nich spędza inaczej. Ojciec marzy o swej żonie, Efrem marzy o byciu tak wspaniałym jak ojciec.
Lata mijają, z czasem zmienia się nieco rozkład dnia, obowiązków domowych. Ojciec zaczyna być coraz bardziej przygnębiony, co Efrem odbiera bardzo osobiście.
„Może niewystarczająco się staram, albo jestem niezbyt utalentowany. Może ojcu brakuje lepszego syna, a ma tylko mnie…” myśli coraz większy chłopiec i jemu także udziela się ojcowska gorycz samotnych dni.

Letnia noc blask z niebios zdjęła,
Echa śpią, pamięć usnęła,
A zima żar lipca ścięła.

Sny chłopca się zmieniają, każdy jest inny, kolorowy, niemal rzeczywisty. Śni o rzeczach niezwykłych, przygodach zapierających dech w piersiach. Pojawia się też ona, czyli po prostu Alicja, którą poznał na przyjęciu u sąsiadów. Razem z nią przemierza kolejne światy wyobraźni, kolejne etapy nauki. Śmiejąc się, bawiąc i po prostu spędzając razem czas zaprzyjaźniają się. Za granicą strumyka budują domek na drzewie i nazywają Wymyśloną Krainę swoim królestwem. Cóż jednak znaczą zabawy, gdy trzeba dorosnąć? Ojciec zaniemógł, Alicja wyjechała. Pieniędzy na utrzymanie domu i warsztatu coraz mniej. I wtedy właśnie, w tej beznadziejnej niemal sytuacji, Efrema nachodzą nowe siły, nowe marzenia. Trzeba działać i to właśnie robi jedenastoletni chłopiec. Działa. Wielokrotnie widział jak ojciec tworzy marionetki, wielokrotnie widział jaką mu to sprawiało ulgę. W dni, w które pan Thabhairt czuje się lepiej, pomaga synowi tworzyć jego pierwsze prawdziwie marionetkarskie dzieło.

Spływa ku mnie zjawa senna:
Alicja; nad nią niezmienna
Niebiosów moc lśni promienna.

Jednak choroba, zrzędliwość i nieszczęście pana Thabhairta dają o sobie znać z największą siłą, jak to tylko możliwe. Tęskni za swoją miłością, a syn wydaje się być zbyt nieśmiały, żeby wypełniać oczekiwania ojca. Nieporozumienia, awantury coraz częściej witają w progu bajkowego domu. Efrem, pomimo swojej ugodowej osobowości, nie może znieść utyskiwań ojca. Tu źle spiłował, tam źle złożył, tam nie pomalował. Lalka przestaje przypominać serdeczną przyjaciółkę Efrema, staje się absolutnie bezosobowa. Chłopiec denerwuje się coraz częściej, ale nie daje po sobie tego poznać. Wieczorem tylko przez okno wymyka się na dach i patrzy z utęsknieniem w niebo, marząc o tym wszystkim czego z każdą kolejną chwilą wydaje się nigdy nie dostać: umiejętności marionetkarskie tak bardzo doceniane u ojca; przyjaciel z prawdziwego zdarzenia, który pomógłby mu znieść trudne chwile i zamieniałby te dobre w jeszcze lepsze; widoków na świetlaną przyszłość. Z każdym dniem Efrem coraz bardziej popada w apatyczny stan, który jeszcze mocniej denerwuje ojca. Ten przecież chciał tylko syna, który będzie… cóż, który będzie lepszy niż ten, który mu się trafił.

Chłoną dzieci uciszone
Echo słów, milczą wpatrzone
Lampki oczu rozjaśnione.

Nie wytrzymując presji, a może swoich własnych myśli Efrem zabiera swoją torbę i parę najpotrzebniejszych rzeczy. Porzuca śmiałe marzenia, które teraz tak niewiele znaczą. Idąc do pracowni po rzeczy, które z pewnością mogłyby mu się przydać zauważa lalkę, ostatecznie rzuconą w kąt, ponieważ nie spełniła wymogów ojca. W pocie czoła pracuje całą noc, odejmując ojcowskie dodatki i przywracając lalce pierwotnie zamierzony przez niego stan. Choć nie udaje mu się to ani za pierwszym ani za drugim razem, chłopak nie poddaje się i dalej próbuje tchnąć życie w porcelanowe ciało. Kiedy w końcu mu się to udaje nie mogąc powstrzymać radości przytula ożywioną marionetkę, jakby była już kimś ważnym. Dla niego była.

I żyją w Czarów Krainie,
Dzień im sennie za dniem płynie,
Dzień, rok, życie im przeminie…

Niewiele myśląc ucieka razem ze swoją nową towarzyszką. A jego odejściu towarzyszy nowa nadzieja. Cóż, tak przynajmniej zakładamy, prawda?

Ej, suną w wiecznym strumieniu…
Lekko… w złocistym promieniu,
Lecz we śnie: w ludzkim istnieniu.

A jak sądzicie wy, które z nich śniło? A jak sądzicie wy, które z nich śniło?... A jak sądzicie wy…?

Prawdę powiedziawszy nie wiadomo. Nie ma o tym bladego pojęcia. Ani zielonego, błękitnego czy szarego. Po prostu żadnego. Może nikt nie szuka odpowiedzi. A może szuka, tylko nie na to pytanie. Bo wiadomo, że poszukiwania są niezwykle ważne. Ale poszukiwania czego? Wszystkiego, zależnie od tego, czego się szuka. Można szukać okularów, cukru, butów a w ostateczności nawet i zegarka. Można też szukać rzeczy większych, takich jak dom albo nawet całe miasteczko. Tylko co potem z takim znalezionym miasteczkiem zrobić?
No, to załóżmy, że znaleźliśmy miasteczko, całkiem ładne oczywiście. Panuje tam porządek, mieszkańcy się uśmiechają nawet mimo ciemnych chmur zbierających się na niebie. Są tam nawet domki, a jakże. Chyba każde szanujące się porządne miasteczko oprócz zadowolonych mieszkańców ma domki. Bywają mniej porządne lub bardziej, ale niewątpliwie w większości są zamieszkane. W jednym z takich właśnie domków, niezwyczajnym w swojej zwyczajności i radosnym pomimo smutku… A może odrobinę smutnym pomimo radości?...

A gdy słońce z niebios spływa,
Lipcowy dzień dogorywa
I sennie mknie łódź leniwa…

Tak się życie kończy i zaczyna. Dom Thabhairtów, niewielki bajkowy domek pomalowany białą farbą i kryty niebieską dachówką staje się miejscem narodzin nowego członka rodziny. Głowa rodu, który rodem wcale nie był, a tylko znaną i lubianą rodziną, kładzie noworodka na piersiach umierającej matki. Potem już tylko dzieciątko dorasta pod czujną opieką ojca, wujków, ciotek i kuzynów. Napatoczą się również sąsiedzi, ale matki nigdy nie zobaczył. Dla niego słowo to kojarzy się tylko z płytą nagrobną. Smutne, można powiedzieć, ale przecież i w tym wszystkim nie brakło miejsca na radości. Ojciec, jeden z niedoścignionych marionetkarzy, uczy synka od małego, zabiera go ze sobą do pracowni. Pewnie dlatego, że nie ma go komu zostawić, a może raczej dlatego, że bardzo go kocha i chce go wszystkiego nauczyć?

Chłoną dzieci uciszone
Echo słów, siedzą wpatrzone,
Prostą bajką zachwycone…

Mały brzdąc, nazwany jeszcze przez matkę Efremem, co dzień rano wstaje i trzymając tatusiową rękę wędruje z nim do jego pracowni, aż na tyły ogrodu. Tam usadawia się wygodnie i obserwuje ojca, który z uśmiechem wszystko swojemu synkowi wyjaśnia. A po skończonym dniu pan Thabhairt bierze Efrema na ręce i wesoło rozprawiając kierują się do kuchni, żeby przekąsić kolację. Śmiechom wydawałoby się nie ma końca, nawet kiedy nadchodzi pora zmywania. Mały chłopiec dzielnie pomaga ojcu we wszystkich pracach domowych, wyciera dokładnie talerze i odkłada je na miejsce. A gdy już skończą się wieczorne porządki, brzdąc wskakuje do łóżka bez szemrania, ojciec opowiada mu bajkę i całuje w czoło na dobranoc. Tak wyglądają dnie, noce bowiem każdy z nich spędza inaczej. Ojciec marzy o swej żonie, Efrem marzy o byciu tak wspaniałym jak ojciec.
Lata mijają, z czasem zmienia się nieco rozkład dnia, obowiązków domowych. Ojciec zaczyna być coraz bardziej przygnębiony, co Efrem odbiera bardzo osobiście.
„Może niewystarczająco się staram, albo jestem niezbyt utalentowany. Może ojcu brakuje lepszego syna, a ma tylko mnie…” myśli coraz większy chłopiec i jemu także udziela się ojcowska gorycz samotnych dni.

Letnia noc blask z niebios zdjęła,
Echa śpią, pamięć usnęła,
A zima żar lipca ścięła.

Sny chłopca się zmieniają, każdy jest inny, kolorowy, niemal rzeczywisty. Śni o rzeczach niezwykłych, przygodach zapierających dech w piersiach. Pojawia się też ona, czyli po prostu Alicja, którą poznał na przyjęciu u sąsiadów. Razem z nią przemierza kolejne światy wyobraźni, kolejne etapy nauki. Śmiejąc się, bawiąc i po prostu spędzając razem czas zaprzyjaźniają się. Za granicą strumyka budują domek na drzewie i nazywają Wymyśloną Krainę swoim królestwem. Cóż jednak znaczą zabawy, gdy trzeba dorosnąć? Ojciec zaniemógł, Alicja wyjechała. Pieniędzy na utrzymanie domu i warsztatu coraz mniej. I wtedy właśnie, w tej beznadziejnej niemal sytuacji, Efrema nachodzą nowe siły, nowe marzenia. Trzeba działać i to właśnie robi jedenastoletni chłopiec. Działa. Wielokrotnie widział jak ojciec tworzy marionetki, wielokrotnie widział jaką mu to sprawiało ulgę. W dni, w które pan Thabhairt czuje się lepiej, pomaga synowi tworzyć jego pierwsze prawdziwie marionetkarskie dzieło.

Spływa ku mnie zjawa senna:
Alicja; nad nią niezmienna
Niebiosów moc lśni promienna.

Jednak choroba, zrzędliwość i nieszczęście pana Thabhairta dają o sobie znać z największą siłą, jak to tylko możliwe. Tęskni za swoją miłością, a syn wydaje się być zbyt nieśmiały, żeby wypełniać oczekiwania ojca. Nieporozumienia, awantury coraz częściej witają w progu bajkowego domu. Efrem, pomimo swojej ugodowej osobowości, nie może znieść utyskiwań ojca. Tu źle spiłował, tam źle złożył, tam nie pomalował. Lalka przestaje przypominać serdeczną przyjaciółkę Efrema, staje się absolutnie bezosobowa. Chłopiec denerwuje się coraz częściej, ale nie daje po sobie tego poznać. Wieczorem tylko przez okno wymyka się na dach i patrzy z utęsknieniem w niebo, marząc o tym wszystkim czego z każdą kolejną chwilą wydaje się nigdy nie dostać: umiejętności marionetkarskie tak bardzo doceniane u ojca; przyjaciel z prawdziwego zdarzenia, który pomógłby mu znieść trudne chwile i zamieniałby te dobre w jeszcze lepsze; widoków na świetlaną przyszłość. Z każdym dniem Efrem coraz bardziej popada w apatyczny stan, który jeszcze mocniej denerwuje ojca. Ten przecież chciał tylko syna, który będzie… cóż, który będzie lepszy niż ten, który mu się trafił.

Chłoną dzieci uciszone
Echo słów, milczą wpatrzone
Lampki oczu rozjaśnione.

Nie wytrzymując presji, a może swoich własnych myśli Efrem zabiera swoją torbę i parę najpotrzebniejszych rzeczy. Porzuca śmiałe marzenia, które teraz tak niewiele znaczą. Idąc do pracowni po rzeczy, które z pewnością mogłyby mu się przydać zauważa lalkę, ostatecznie rzuconą w kąt, ponieważ nie spełniła wymogów ojca. W pocie czoła pracuje całą noc, odejmując ojcowskie dodatki i przywracając lalce pierwotnie zamierzony przez niego stan. Choć nie udaje mu się to ani za pierwszym ani za drugim razem, chłopak nie poddaje się i dalej próbuje tchnąć życie w porcelanowe ciało. Kiedy w końcu mu się to udaje nie mogąc powstrzymać radości przytula ożywioną marionetkę, jakby była już kimś ważnym. Dla niego była.

I żyją w Czarów Krainie,
Dzień im sennie za dniem płynie,
Dzień, rok, życie im przeminie…

Niewiele myśląc ucieka razem ze swoją nową towarzyszką. A jego odejściu towarzyszy nowa nadzieja. Cóż, tak przynajmniej zakładamy, prawda?

Ej, suną w wiecznym strumieniu…
Lekko… w złocistym promieniu,
Lecz we śnie: w ludzkim istnieniu.