[Oleander]

Bardzo przyjemna kawiarenka na rogu, w której podaje się wyłącznie czekoladę. Można tu zamówić każdy rodzaj płynnej czekolady, a także najrozmaitsze desery z przeróżnymi dodatkami. Wybór jest ogromny.
Ściany zdobią urocze malowidła niby przedstawiające ogród. Wewnątrz unosi się słodki zapach gorącej czekolady.

[Ana]

Dopiero po kilku krokach zdała sobie sprawę że nie wie gdzie jest. Wypadając z Biblioteki ruszyła prosto przed siebie, niemal na oślep, ściskając swoją głowę. Wszystkie myśli odbijały się w niej echem powodując istne tornado. Przystanęła oddychając głęboko, próbując się uspokoić. Zdawało się że sytuacja jest już pod kontrolą kiedy poczuła charakterystyczny ucisk w piersi. Znów musiała użyć inhalatora. Dopiero teraz skutki stresu wywołały u niej atak astmy. Choć jak mówił Doktor Śmierć to nie była do końca astma. Nikt jej jeszcze nie powiedział co jest z nią nie tak.
Dobrze że lek szybko działał, tak mogła w końcu głęboko odetchnąć i rozejrzeć się. W końcu zobaczyć gdzie trafiła.
W chwili obecnej Ana stała na rogu, przed przyjemnie wyglądającą Kawiarenką. Wszystko w niej, przynajmniej z jej punktu widzenia, zachęcało do wejścia. Nie mogła odmówić.
W środku było pusto. Jedynie kelnerka przecierała filiżanki za barem. Powietrze przesycone było ciepłym zapachem czekolady. Każde słodkości były dla dziewczyny pewnym rarytasem. W szpitalu nie rozpieszczali pacjentów ciastami i lizakami, jedynie to nowymi rodzajami leków. Co prawda kolorowe tabletki wyglądały jak cukierki, ale daleko im było do prawdziwych słodyczy. Rzadko miała w ustach coś dobrego.
Przy sobie miała wystarczającą ilość pieniędzy na filiżankę czekolady. W końcu raz kiedy można sobie dogodzić?
Miała pewne trudności z realizacją zamówienia, bo ciągle plątał się jej język, ale miła kelnerka posadziła ją przy stoliku w rogu pomieszczenia i przyniosła upragnioną czekoladę.
Rozkoszując się jej smakiem, wyglądała przez okno, przyglądając się przechodniom. Jej myśli uspokoiły się znacznie, wciąż jednak skręcając na niechciany tor. Przypominał się jej Alan i cała ta dziwna sytuacja w Bibliotece. Prawda że chłopak był całkiem miły, ale.. Trochę przestraszyła się jego podejścia. W pewnej chwili czuła pewien naciski i chyba to.. Ja odrzuciło. No i ten mętlik w głowie.
Ana westchnęła cicho i zamknęła oczy. Nie myśleć o niczym. Tak, od razu lepiej. W Domu Czekolady było ciepło i przytulnie. Zdjęła płaszcz, starając nie poddać się senności.
Żeby nie odpłynąć znów zaczęła obserwować ludzi zza ozdobnej szyby.

Dopiero po kilku krokach zdała sobie sprawę że nie wie gdzie jest. Wypadając z Biblioteki ruszyła prosto przed siebie, niemal na oślep, ściskając swoją głowę. Wszystkie myśli odbijały się w niej echem powodując istne tornado. Przystanęła oddychając głęboko, próbując się uspokoić. Zdawało się że sytuacja jest już pod kontrolą kiedy poczuła charakterystyczny ucisk w piersi. Znów musiała użyć inhalatora. Dopiero teraz skutki stresu wywołały u niej atak astmy. Choć jak mówił Doktor Śmierć to nie była do końca astma. Nikt jej jeszcze nie powiedział co jest z nią nie tak.
Dobrze że lek szybko działał, tak mogła w końcu głęboko odetchnąć i rozejrzeć się. W końcu zobaczyć gdzie trafiła.
W chwili obecnej Ana stała na rogu, przed przyjemnie wyglądającą Kawiarenką. Wszystko w niej, przynajmniej z jej punktu widzenia, zachęcało do wejścia. Nie mogła odmówić.
W środku było pusto. Jedynie kelnerka przecierała filiżanki za barem. Powietrze przesycone było ciepłym zapachem czekolady. Każde słodkości były dla dziewczyny pewnym rarytasem. W szpitalu nie rozpieszczali pacjentów ciastami i lizakami, jedynie to nowymi rodzajami leków. Co prawda kolorowe tabletki wyglądały jak cukierki, ale daleko im było do prawdziwych słodyczy. Rzadko miała w ustach coś dobrego.
Przy sobie miała wystarczającą ilość pieniędzy na filiżankę czekolady. W końcu raz kiedy można sobie dogodzić?
Miała pewne trudności z realizacją zamówienia, bo ciągle plątał się jej język, ale miła kelnerka posadziła ją przy stoliku w rogu pomieszczenia i przyniosła upragnioną czekoladę.
Rozkoszując się jej smakiem, wyglądała przez okno, przyglądając się przechodniom. Jej myśli uspokoiły się znacznie, wciąż jednak skręcając na niechciany tor. Przypominał się jej Alan i cała ta dziwna sytuacja w Bibliotece. Prawda że chłopak był całkiem miły, ale.. Trochę przestraszyła się jego podejścia. W pewnej chwili czuła pewien naciski i chyba to.. Ja odrzuciło. No i ten mętlik w głowie.
Ana westchnęła cicho i zamknęła oczy. Nie myśleć o niczym. Tak, od razu lepiej. W Domu Czekolady było ciepło i przytulnie. Zdjęła płaszcz, starając nie poddać się senności.
Żeby nie odpłynąć znów zaczęła obserwować ludzi zza ozdobnej szyby.

[Ana]

Godziny zdawały się mijać leniwie, lecz Ana nie doceniła siły jaką jest czas. Zorientowała się dopiero patrząc na zegarek. W Kawiarence przesiedziała cztery godziny.
Zerwała się jak oparzona i dziękując kelnerce za czekoladę wybiegła z Domu. Coś czuła że pielęgniarki jej dziś nie popuszczą.

Godziny zdawały się mijać leniwie, lecz Ana nie doceniła siły jaką jest czas. Zorientowała się dopiero patrząc na zegarek. W Kawiarence przesiedziała cztery godziny.
Zerwała się jak oparzona i dziękując kelnerce za czekoladę wybiegła z Domu. Coś czuła że pielęgniarki jej dziś nie popuszczą.

[Tsuoka]

Weszła więc pierwsza i rozejrzała się. Czy chłopak był za nią? Stała przed drzwiami czekając. Po chwili jednak usiadła. Raczej ciężko nie zauważyć różowych włosów Tsuoki. Dopiero teraz mogła rozejrzeć się po lokalu i podziwiać jego wnętrze. Nawet ładnie. Uśmiech sam wszedł na jej usta. Praktycznie bez kontroli.

[Jordan]

W końcu doszedł za nią do tej nieszczęsnej kawiarenki. Nie przeszkadzał mu jego strój, ale czuł się dziwacznie. Wahał się chwilę, po czym pchnął drzwi i zdecydowanym krokiem wszedł do środka. Dostrzegł różowe włosy natychmiast. Ciężko było nie zauważyć. O, chyba zacznie tak ją nazywać. Panna Tsuoka Różowe Włosy. Pasowałoby jej. Eh, lepiej nie, jeszcze się obrazi. Usiadł naprzeciw niej, przy tym samym stoliku i chwycił menu. Można było powiedzieć, że rzucił się na nie. wzrokiem niemal już pożerał proponowane w karcie specjały. Ciasto? A może deser? O, jest jeszcze gorąca czekolada... W końcu zdecydował się na deser czekoladowy. Kiedy tylko kelner podszedł do ich stolika zamówił to, co sobie postanowił, po czym przeniósł wyczekujący wzrok na Pannę Różowe Włosy. Był żywo zainteresowany tym, co zamówi. Może podkradłby jej trochę ukradkiem? Miła perspektywa zasmakowania czegoś innego. Wyjął patyczek z ust i schował go do kieszeni spodni. Z rękawiczkami postąpił identycznie.

[Tsuoka]

Zamówiła sobie gorącą czekoladę.
-Wyglądasz jakbyś nigdy nie jadł czekolady.- Stwierdziła obserwując jego rzucenie się na menu i dziwny ton kiedy zamawiał deser. Była dobrą obserwatorką. Przez tyle lat nauczyła się.
-Wyluzuj się.- Dodała po chwili odkładając kartę na bok.

[Jordan]

Zawiódł się wielce, kiedy usłyszał jej zamówienie. No, to jej nie podkradnie ciasta. Trudno, jakoś to zniesie.
- Aj tam nigdy, po prostu dawno jej nie jadłem.
Po tych słowach zastanowił się. Kiedy ostatni raz jadł czekoladę? Jako uczczenie dostania się do Morii rok temu. No, to dawno. Już zapomniał jej smak. Na jej oskarżenie zareagował impulsywnie. Aż nazbyt.
- Wyluzować się? Ja jestem bardzo wyluzowany!
Wykonał zamaszysty gest ręką chcąc pokazać, jaki jest wyluzowany, ale walnął niechcący jakiegoś przechodnia, wylewając mu część napoju na buty. Chciał przeprosić, ale nie zdążył. Zirytowany mężczyzna ścisnął mocniej szklankę i wykonał nią dosyć jednoznaczny gest, toteż po chwili z włosów Jordana kapała czekolada. Aż tak się za nią nie stęsknił. Z ponurą miną chwycił za chusteczki i zaczął ścierać z siebie napój, co kiepsko działało, ale zawsze coś pomagało. Chyba aż za bardzo się wyluzował. No i ma kolejny powód żeby nie wychylać się z laboratorium. W końcu kelner przyniósł mu deser i czekoladę Tsuoki i odszedł szybko próbując ukryć rozbawienie. Szczupak chwycił za łyżeczkę i zaczął powoli delektować się deserem z tą samą ponurą miną.

[Tsuoka]

Zasłoniła usta tłumiąc śmiech.
-Teraz jesteś chociaż słodszy niż wcześniej.- Stwierdziła z uśmiechem. Opanowała rozbawienie i podeszła do niego. Wzięła serwetkę i pomogła mu zetrzeć resztki czekolady z włosów, twarzy i klatki. Kiedy skończyła usiadła na przeciw niego.
-Nie udowadniaj więcej swego rozluźnienia.- Powiedziała mieszając łyżką w pianie na wierzchu szklanki. Upiła trochę i znów się uśmiechnęła. W końcu w czekoladzie jest endorfina.

[Jordan]

Eh, no i ona też się śmiała. W sumie to rzeczywiście poniosło go. Po chwili jednak zdecydował, że znowu zacznie zadawać pytania. Ot tak, z ciekawości. Po pochłonięciu kolejnej porcji deseru przeniósł wzrok na dziewczynę. Nie miał pomysłu na to jak sklecić sensowne pytanie, więc postanowił spytać o wydarzenia z jej dnia.
- Właściwie to czemu ktoś chciał cię skrzywdzić?
No i ta rana na jej szyi nie dawała mu spokoju. Nie patrzył już na nią, ale jednak ciągle miał ją w pamięci. Jakby ktoś przyłożył jej nóż do gardła i porządnie przycisnął. No i po co komu ta przemoc. Pochłonął kolejną łyżeczkę lodów wspominając jak w teatrze dostał w głowę harmonijką. Nagle wzięła go ogromna ochota na granie, ale stłumił ją w sobie. Nie będzie przecież wygrywał melodii wśród ludzi. To instrument odosobnienia...

[Tsuoka]

Skrzywiła się słysząc jego pytanie.
-Wnerwiałam się nawzajem z takim jednym palantem. W końcu doszło do tego, że oberwałam w twarz. Miał taką dziwną laleczkę voodoo. On mnie torturował i wkurzał ja jego. Potem przystawił mi nijato do gardła i docisnął. Udało mi się odepchnąć go od siebie. Sama również przyłożyłam mu nóż do szyi. Ale byłam wyczerpana nadużyciem mocy. Zdobył nade mną przewagę. Udało mi się wyrwać wkurzając go tym bardziej. Gdyby nie moja.. Druga moc byłabym zgwałcona.- Odpowiedziała beznamiętnie w wielkim skrócie. W sumie sama się o to właściwie prosiła. Upiła znów trochę czekolady.

[Jordan]

Słysząc tę straszną opowieść zachłysnął się lodem. Po krótkiej walce z układem oddechowym spojrzał na nią z nieukrywanym współczuciem. Miał ochotę zapytać po co walczyli. Ale mogłaby uznać to za głupie pytanie. W końcu on miał inny tok myślenia, niż wszyscy. Nagle usłyszał zza kontuary wściekłe krzyki. Odwrócił się w tamtą stronę. Właściciel lokalu krzyczał na pracownika, który zepsuł ekspres do kawy i nie umiał go naprawić. Winowajca usterki wyglądał na nieźle przerażonego. Chyba nie uśmiechała mu się perspektywa utraty pracy. Nie mógł patrzeć na jego strach. Nie namyślając się wiele Jordan wstał i ruszył do lady. Po krótkiej rozmowie był już po drugiej stronie kontuaru z założonymi rękawiczkami i naprawiał zepsute urządzenie. Nie była to skomplikowana usterka, więc po pięciu minutach było już gotowe. Z zadowoleniem zauważył, że działa. Właściciel lokalu był zachwycony.
- Jedzenie ma pan i pana towarzyszka na koszt lokalu! Jestem dozgonnie wdzięczny!
Uścisnął mu dłoń i Jordan wrócił do stołu, po drodze ściągając rękawiczki. Chwycił łyżeczkę i zaczął pałaszować resztę lodów.

[Tsuoka]

-Coś mi się widzi, że mam do czynienia z pracoholikiem.- Powiedziała. Może chłopak nie zdawał sobie sprawy ale Tsuoka obserwowała go cały czas. Uśmiechnęła się i dopiła swoją czekoladę.
-Opowiesz mi coś o sobie?- Spytała prosząco.

/Brak weny /

[Jordan]

/Vicewersa... /
- Nie pracoholikiem, hobbistą. - Odparł z pozoru urażony.
Na prośbę opowiadania o sobie zamyślił się na chwilę. Co ja mogę o sobie powiedzieć? No cóż... nie było wyjścia, Trzeba było przekazać parę ciekawych faktów.
- O sobie mogę powiedzieć, że...
Zamilkł na moment i zastanowił się. Co on może mówić? Nie był jakimś narcyzem czy egoistą żeby wyolbrzymiać swoje cechy. Postanowił mówić prawdę.
- ...jestem bałaganiarzem...
No tak, cudowny początek. Po krótkim zamyśleniu dodał:
- I lubię naprawiać oraz konstruować różne rzeczy.
Nic więcej nie mógł wymyślić, więc wpakował sobie w usta ostatnią łyżeczkę deseru. A może jeszcze dokupi? Niee, jeszcze się roztyje...

[Tsuoka]

Skinęła głową na znak, że rozumie.
-A Ty chcesz coś wiedzieć o mnie?- Spytała i położyła ręce luźno na stoliku. Uśmiechnęła się znów delikatnie. Endorfiny zaczynają na nią działać i to dość szybko. Teraz na pewno nie pozbędzie się dobrego nastroju póki nie przestaną działać. Jak ona tego nie lubi. Ale jako iż lubi czekoladę musi jakoś godzić jedno z drugim.

[Jordan]

Na niego endorfina nie miała większego wpływu, poza tym, że zrobił się bardziej rozgadany. Widząc jej swobodę sam się rozluźnił. Ciężko przyznać, ale chyba czuł jakieś zagrożenie z jej strony. Ale po takim czasie spędzonym z nią chyba nie musiał się obawiać konfliktu. Zresztą uczucie, że w jakiś sposób zrelaksował się dziś nie opuszczało go. Włożył łyżeczkę od deseru do szklanego naczynia, patyczek do ust i skierował na nią spojrzenie. Co chciałby wiedzieć...
- Ile masz lat? - Wypalił, łamiąc najważniejszą zasadę wypytywania kobiet. Jakoś mu to nie przeszkadzało, a bardzo chciał się dowiedzieć, czy siedzi z młodocianą dziewczyną, czy z dorosłą kobietą. Nie czekając na odpowiedź, postanowił zadać drugie pytanie.
- Masz jakichś przyjaciół?
Nie był wścibski, tylko po prostu bardzo ciekawy. A odnośnie pytania o przyjaciół to po prostu uśmiechała mu się możliwość poznania jeszcze kogoś nowego z wyjątkiem tych wszystkich nudziarzy z Morii. A nawet w niej nie poznał jeszcze wszystkich. Zatoczył kółeczko w powietrzu patyczkiem.