[Catherine Shaw]

Malutka kawalerka w stylu skandynawskim. Z otwartej przestrzeni zionie operacyjna biel ścian tylko gdzieniegdzie złamana szarymi akcentami. Najdroższym wyposażeniem całego mieszkania jest niewielki srebrny ekspres do kawy stojący w blasku i chwale na kuchennym blacie. Dosłownie w blasku. Mianowicie blasku słońca, które zagląda porankami do mieszkania przez duże okno, wypełniając je doszczętnie odcieniami żółci i pomarańczy. Poza tym jednym kosztownym detalem potencjalny złodziej nie miałby za bardzo czym napchać kieszeni, gdyby zaszedł w odwiedziny do apartamentu Catherine pod jej nieobecność. Kobieta nie posiada telewizora, laptopa, ani nawet magnesu na lodówce, czy ramki na zdjęcia. Brakuje tu kwiatów, tandetnych pamiątek z wakacji, ozdób i wszelkich innych form życia. Większość półek wepchniętego w kąt regału oczekuje pusta na dzień, w którym panna Shaw postanowi je jakoś wykorzystać. Tylko dwie z pięciu są zajęte, głównie przez ważne, posegregowane według specjalnego klucza dokumenty oraz książki. Z kuchni od razu można przejść do salonu, który nocami zamienia się w sypialnię za sprawą rozkładanej kanapy w grafitowym kolorze. Obok niej stoi prosta, jakże wielofunkcyjna ława pokryta drewnopodobną szarą okleiną. Stoliczek służy zarówno za biurko do pracy, stół jadalniany, a w ciężkich chwilach również oparcie dla wyciągniętych, zmęczonych nóg.
Jedynym odgrodzonym od reszty, w dodatku zamykanym na klucz pokojem jest łazienka urządzona na czarno. Królują tu czarne kafelki, czarna umywalka oraz czarna wanna. Mrok pomieszczenia rozpraszają tylko dyskretnie rozmieszczone na ścianach kinkiety, a czasami waniliowe, palone od wielkiego święta świece. W całym mieszkaniu panuje doskonały porządek dający złudzenie, że ktoś dopiero ma zamiar się tu sprowadzić i ożywić drętwą, pustą przestrzeń.
Innymi słowy: zimno, monochromatycznie, minimalistycznie.
Przed wejściem do środka uprzejmie uprasza się o bliższe zapoznanie swoich (od spodu brudnych) butów z wycieraczką. Dziękuję.