[Oleander]

Nazwa mówi sama za siebie. Wąską ścieżkę usypaną z drobnych kamyczków otaczają przepiękne różane krzewy. Jest tylko jeden maleńki szkopuł – kwiaty te nie są do końca prawdziwe, są to jedynie papierowe atrapy. Do dziś nie wiadomo jak to możliwe, że tak długo się tu utrzymały i na dodatek rozrastają się. Czyżby były dziełem jakiegoś niedocenianego, mistrza origami? W każdym razie, należą do tych bezpieczniejszych części ogrodów i zarazem całkiem malowniczych.

[Marianne]

Marianne dumnym krokiem zmierzyła właśnie tutaj. Musiała coś ze sobą zrobić, a siedzenie w jednym miejscu ją denerwowało. Usiadła na jednej ławce, która chyba była tu jedyna.
Uwielbiała kwiaty, jednak te, które znajdowały się tutaj wcale nimi nie było, chociaż z jednej strony je przypominały. Spojrzała w niebo, zamknęła oczy, pozwoliła na to aby wiatr jej zaśpiewał.
Była dziwna, na prawdę dziwna. Zamiast ukształtować swój charakter, to miała go tak zróżnicowanego, że wcale się nie dziwiła dlaczego ją porzucili i wytykali palcami.

Marianne dumnym krokiem zmierzyła właśnie tutaj. Musiała coś ze sobą zrobić, a siedzenie w jednym miejscu ją denerwowało. Usiadła na jednej ławce, która chyba była tu jedyna.
Uwielbiała kwiaty, jednak te, które znajdowały się tutaj wcale nimi nie było, chociaż z jednej strony je przypominały. Spojrzała w niebo, zamknęła oczy, pozwoliła na to aby wiatr jej zaśpiewał.
Była dziwna, na prawdę dziwna. Zamiast ukształtować swój charakter, to miała go tak zróżnicowanego, że wcale się nie dziwiła dlaczego ją porzucili i wytykali palcami.

[Lucyferek]

Zaczerpnął głośno powietrza przez nos, napełniając nim płuca do całkowitych granic swych możliwości. Niestety ku jego zawodzie nie poczuł niczego specjalnego, a mianowicie oczekiwał, że jego nozdrza zapełni przesłodki zapach kwitnących róż. Kolejny minus krainy po drugiej stronie lustra, chociaż w świecie ludzi owy kwiat również byłby rzadkością, gdyż miejsca malowniczych ogrodów zajęły wszelakie budynki, fabryki lub inne ludzkie wymysły. To takie smutne, że ludzka bezduszność przekraczała wszystkie ustalone granice, ale prawdę mówiąc oni nie mieli za grosz dobrego serca.
Sięgnął dłonią ku papierowej róży, po czym przejechał opuszkami chudych, pajęczych palców po szorstkiej papierowej strukturze, o dziwo miłej w dotyku. Ktoś zapewne musiał się bardzo napracować aby wytworzyć coś tak pięknego, aczkolwiek jedynie w pięćdziesięciu procentach, gdyż prawdziwe dzieło natury powinno cieszyć nie tylko oko, a również i narząd węchu. Lucyfer był zbyt leniwy, nie wspominając już o braku podobnych umiejętności, które pozwoliłyby mu na wytworzenie czegoś równie w każdym calu dokładnego. Chociaż gdyby się postarał, ślęczał dniami i nocami to kto go wie, ale po co się męczyć, oraz marnować papier skoro można zasiać krzewy kolorowych róż.
Uniósł szkarłatne ślepia ku puszystym chmurom płynącym po niebie, mrużąc pod wpływem wpadających do nich promieni słonecznych oczy. Nie przepadał za słońcem, wręcz szaleńczo unikał tym podobnych miejsc, lecz dziś postanowił zrobić wyjątek. Nadmiar słońca niezwykle mu szkodził, podrażniał skórę, negatywnie wpływał na wystarczająco melancholijny humor. Ku jego zdziwieniu zmysł drapieżnika szybko przesłał mu do głowy impuls ostrzegawczy, gdy wyczuł nieopodal niewysoką w porównaniu do niego, kruczowłosą dziewczynę. Jego tęczówki mimowolnie przybrały czarną barwę, jakby były już przygotowane do ataku na swą ofiarę. Owszem, dbał o swoje bezpieczeństwo.

Zaczerpnął głośno powietrza przez nos, napełniając nim płuca do całkowitych granic swych możliwości. Niestety ku jego zawodzie nie poczuł niczego specjalnego, a mianowicie oczekiwał, że jego nozdrza zapełni przesłodki zapach kwitnących róż. Kolejny minus krainy po drugiej stronie lustra, chociaż w świecie ludzi owy kwiat również byłby rzadkością, gdyż miejsca malowniczych ogrodów zajęły wszelakie budynki, fabryki lub inne ludzkie wymysły. To takie smutne, że ludzka bezduszność przekraczała wszystkie ustalone granice, ale prawdę mówiąc oni nie mieli za grosz dobrego serca.
Sięgnął dłonią ku papierowej róży, po czym przejechał opuszkami chudych, pajęczych palców po szorstkiej papierowej strukturze, o dziwo miłej w dotyku. Ktoś zapewne musiał się bardzo napracować aby wytworzyć coś tak pięknego, aczkolwiek jedynie w pięćdziesięciu procentach, gdyż prawdziwe dzieło natury powinno cieszyć nie tylko oko, a również i narząd węchu. Lucyfer był zbyt leniwy, nie wspominając już o braku podobnych umiejętności, które pozwoliłyby mu na wytworzenie czegoś równie w każdym calu dokładnego. Chociaż gdyby się postarał, ślęczał dniami i nocami to kto go wie, ale po co się męczyć, oraz marnować papier skoro można zasiać krzewy kolorowych róż.
Uniósł szkarłatne ślepia ku puszystym chmurom płynącym po niebie, mrużąc pod wpływem wpadających do nich promieni słonecznych oczy. Nie przepadał za słońcem, wręcz szaleńczo unikał tym podobnych miejsc, lecz dziś postanowił zrobić wyjątek. Nadmiar słońca niezwykle mu szkodził, podrażniał skórę, negatywnie wpływał na wystarczająco melancholijny humor. Ku jego zdziwieniu zmysł drapieżnika szybko przesłał mu do głowy impuls ostrzegawczy, gdy wyczuł nieopodal niewysoką w porównaniu do niego, kruczowłosą dziewczynę. Jego tęczówki mimowolnie przybrały czarną barwę, jakby były już przygotowane do ataku na swą ofiarę. Owszem, dbał o swoje bezpieczeństwo.

[Marianne]

Ona zaś z początku nie wyczuła go, jednak gdy ten się zaczął poruszać, Mari otworzyła oczy patrząc w jego stronę tymi dziwnymi oczami.
Czerwone bardzo się odróżniało od drugiego. W końcu odróżniały się od siebie. siedziała dalej.
Jednak nie odezwała się, przechyliła głowę na prawy bok. Po dłuższej chwili jednak wypadło by coś powiedzieć. Nie lubiła ciszy.
-Eh.
powiedziała tyle, krótko i chyba nie na temat.
Nie lubiła tego świata, to jasne ale istoty, które tu żyły zaciekawiły ją, na taki sposób, że pokochała życie tutaj.
Mężczyzna wydawał się jej na swój sposób wredny, ale jej to nie przeszkadzało.

Ona zaś z początku nie wyczuła go, jednak gdy ten się zaczął poruszać, Mari otworzyła oczy patrząc w jego stronę tymi dziwnymi oczami.
Czerwone bardzo się odróżniało od drugiego. W końcu odróżniały się od siebie. siedziała dalej.
Jednak nie odezwała się, przechyliła głowę na prawy bok. Po dłuższej chwili jednak wypadło by coś powiedzieć. Nie lubiła ciszy.
-Eh.
powiedziała tyle, krótko i chyba nie na temat.
Nie lubiła tego świata, to jasne ale istoty, które tu żyły zaciekawiły ją, na taki sposób, że pokochała życie tutaj.
Mężczyzna wydawał się jej na swój sposób wredny, ale jej to nie przeszkadzało.

[Lucyferek]

Jego sine wargi rozciągnęły się w pozornie przyjaznym uśmiechu, lecz nic w tym nie było prawdziwego, kolejna nic nie znacząca maska. Przekręcił głowę o kilka stopni w prawo, obserwując wątłą postać młodej dziewczyny, która również nie spoglądała na niego przychylnym okiem. Dlaczego Lucyfer zachowywał się tak, a nie inaczej ? Ponieważ od dziecka wpajano mu, że nie może nikomu ufać, a w szczególności przyjaciołom, gdyż Ci potrafią być świetnymi aktorami. Kto go wie, raz się w kimś dogłębnie zakochasz, zaprosisz do domu na noc, a rude paskudne dziewczę będzie chciało urwać Ci głowę. Zamrugał gęsto odpędzając od siebie pewną irytującą retrospekcję, która od pewnego czasu nie odstępowała go na krok.
Wypuścił powietrze równie głośno co je zaczerpnął, po czym przyłożył kciuk, oraz palec wskazujący do kącików oczu, które ponownie przybrały barwę czystej, szkarłatnej rzeki, która za kilka godzin, gdy niebem zawładnie mrok miała się zmienić w twarda stal.
Chwila, przecież powinien mieć się na baczności, stojąca przed nim postać mogłaby się jeszcze na niego rzucić ! Bez przesady, doskonale znał słabości innych przedstawicieli ras, poza tym dziewczyna nie wyglądała na psychopatkę taką/takiego jaki częściowo był Lucyfer. Niestety dziś nie miał zamiaru nikogo torturować, a przecież mógł zbliżyć swe blade, miękkie wargi do jej ust, uśmiechnąć się czarująco, doprowadzając do palpitacji tego biednego serca, spojrzeć głęboko w oczy, tak aby dostrzegła te czerwone szaleńcze iskry miotające się w ślepiach, oraz zanim by się zorientowała, że powinna uciekać, ponieważ mężczyzna ma zamiar ukręcić jej kark, on już by wywierał nacisk na jej mózg, doprowadzając do trwałych, nieodwracalnych uszkodzeń. Tak czy siak skinął nieznajomej z grzeczności głową, a następnie znikł z jej pola widzenia.

[z/t] Wybacz, ale ciężko mi się z Tobą pisze :c

Jego sine wargi rozciągnęły się w pozornie przyjaznym uśmiechu, lecz nic w tym nie było prawdziwego, kolejna nic nie znacząca maska. Przekręcił głowę o kilka stopni w prawo, obserwując wątłą postać młodej dziewczyny, która również nie spoglądała na niego przychylnym okiem. Dlaczego Lucyfer zachowywał się tak, a nie inaczej ? Ponieważ od dziecka wpajano mu, że nie może nikomu ufać, a w szczególności przyjaciołom, gdyż Ci potrafią być świetnymi aktorami. Kto go wie, raz się w kimś dogłębnie zakochasz, zaprosisz do domu na noc, a rude paskudne dziewczę będzie chciało urwać Ci głowę. Zamrugał gęsto odpędzając od siebie pewną irytującą retrospekcję, która od pewnego czasu nie odstępowała go na krok.
Wypuścił powietrze równie głośno co je zaczerpnął, po czym przyłożył kciuk, oraz palec wskazujący do kącików oczu, które ponownie przybrały barwę czystej, szkarłatnej rzeki, która za kilka godzin, gdy niebem zawładnie mrok miała się zmienić w twarda stal.
Chwila, przecież powinien mieć się na baczności, stojąca przed nim postać mogłaby się jeszcze na niego rzucić ! Bez przesady, doskonale znał słabości innych przedstawicieli ras, poza tym dziewczyna nie wyglądała na psychopatkę taką/takiego jaki częściowo był Lucyfer. Niestety dziś nie miał zamiaru nikogo torturować, a przecież mógł zbliżyć swe blade, miękkie wargi do jej ust, uśmiechnąć się czarująco, doprowadzając do palpitacji tego biednego serca, spojrzeć głęboko w oczy, tak aby dostrzegła te czerwone szaleńcze iskry miotające się w ślepiach, oraz zanim by się zorientowała, że powinna uciekać, ponieważ mężczyzna ma zamiar ukręcić jej kark, on już by wywierał nacisk na jej mózg, doprowadzając do trwałych, nieodwracalnych uszkodzeń. Tak czy siak skinął nieznajomej z grzeczności głową, a następnie znikł z jej pola widzenia.

[z/t] Wybacz, ale ciężko mi się z Tobą pisze :c

[Verna de Clare]

Całą drogę do Otchłani zajmowała się rozważaniem własnego zachowania. Co, u licha, tak na prawdę wydarzyło się w tym pieprzonym Fusowym Gaju? Nie mogła zrozumieć własnych instynktów. Prawda, męczyło ją pragnienie, o ile tak można było nazwać nieokiełznany głód, który palił trzewia, przyprawiał o mdłości i zawrót głowy. Zasnuwał wzrok szkarłatną mgiełką.
Jednak reszta? Nie miała prawa się w ogóle wydarzyć! Pociąg do zakapturzonej, palącej kobiety, która, jak się orientowała, należała do jej organizacji, potrzeba obrony Szklanki, to wszystko było absurdem.
Pieprzonym, nie zrozumiałym, komicznym wręcz nieporozumieniem! Owszem, pociąg do kobiety mogła, od groma, jeszcze jakoś pojąć. Ale matczyny odruch wobec potencjalnego posiłku? Czyżby coś mieszało się jej w głowie? Fiksowała? Nie, ona już dawno postradała rozum, a resztki utraciła rok temu, gdy pochowała swą trzyletnią córeczkę o kryształowych, srebrzystych oczkach i złotych puklach. Świadectwem tego, iż mała Loulie kiedykolwiek żyła, był malutki, wielkości ziarnka grochu, czarny brylant zawieszony na szyi. Brylant stworzony z prochów pierworodnej.
Modliszka potarła zmęczone powieki wierzchem opancerzonej dłoni. Łukowato zakończone ostrze błysnęło w ognistych promieniach. Wszystko dookoła było mroczne, ciche, rachityczne, nienaturalne, wręcz groteskowe. Skały, mięsiste rośliny, wszystkie, lub większość, mięsożerne, z kolorowymi kwiatami, które miały na celu zwabienie potencjalnego głupca.
Drut kolczasty okalający tereny Ogrodów, o ile w ogóle można było nazwać w podobny sposób teren znajdujący się po drugiej stronie. Niskie, ciemne, papierowe drzewka o liściach silnie przyklejonych do gałęzi, szkarłatna tafla niby jeziorka, gdzie nawet tutaj widziała złotawe refleksy mieniące się co jakiś czas na powierzchni wody. Piranie.
Na twarzy kobiety wykwitł grymas irytacji.
Po co tutaj zawitała? Och, ona bardzo dobrze wiedziała, po co! Siebie samej nie oszuka! Przecież nie zboczyła tutaj przypadkiem, by tylko sobie pospacerować! Idiotka. Kretynka! Że też jej się zachciało.
Ale nie mgła walczyć z pociągiem, wystarczy, że wiele wysiłku zabierało utrzymanie żądzy na wodzy. Chociaż niech jedna z potrzeb i ciekawostek zostanie zaspokojona, a co tam!
Obserwowała cudaczne kształty stworzone z kolczastego ogrodzenia. Twórca musiał być wyjątkowym psycholem.

W niedużym ognisku płonie stos wyschniętych żerdzi
A ja obserwuję jak się bezwładnie w powietrzu wiercisz
Jestem handlarzem śmierci możesz mówić mi królu
Ja pomogę ci przekroczyć znaną granicę bólu
Kilometry sznuru są moimi farbami i płótnem
Jestem artystą śmierć to dla mnie piękno absolutne
Wejdź na łódkę, a ja jak Charon wezmę cię ze sobą
Dzień twoich urodzin będzie obchodzony żałobą

Tak właśnie widziała to wszystko. W sumie to zabawne.
W ostatniej chwili zmieniła kierunek i znalazła się na, nazwijmy to, różanej ścieżce. Hm, dziko. Nienawidziła bezczynności. Może powinna była zostać przy srebrnowłosej kukiełce i wybadać, co jest grane? Zastukała szponami o wnętrze dłoni. Musi koniecznie zapolować. Traciła cierpliwość.

[Abdio]

Grząskie podłoże usypane z kamyków tłumiło dźwięk kroków stawianych pośpiesznie przez jakąś istotę, która wyraźnie z pośpiechem zmierzała w stronę wnętrza ogrodu. Początkowo usłyszeć można było tylko właśnie ten krok, który można przyrównać do biegu, choć w tym wypadku należałoby nazwać to inaczej. Kotek nie tylko był dość szybką istotką, wszak pamiętajmy, że po części był zwierzątkiem, lecz na dodatek był przerażony. To wszystko złożyło się na być może jakiś rekord? Jednak nie była to bieżnia, gdzie ktoś czas liczy. Na dodatek żaden biegacz nie startuje w konkursie ucieczki przed bramą, która zresztą jest nieruchoma i niegroźna. Jednak samo przejście między światami jest uczuciem dziwnym i kotek nie wiadomo czemu uznał, że to uczucie oznacza, iż ktoś chce go dopaść i zjeść! Dlatego też biegł najszybciej jak może i prawdziwy maraton tutaj odegrał. Gdyby ateńczycy po bitwie z persami mieli takich ludzi to zapewne on by został wyznaczony by do stolicy dotrzeć. Oczywiście przy uprzednim owego kotka przestraszeniu. Na dodatek kotek biegł praktycznie bez żadnego rozeznania. Coraz głębiej zapuszczał się w te nieprzyjazne krainy i o dziwo na razie jeszcze nic go nie udusiło, zjadło czy też zamieniło w pył mgnieniem bądź długim paleniem. Nie wiedział też, że idzie w łapki kogoś kto chętnie by kotka po prostu zjadł. Jednak przecież nikt tego nie zrobi! Bo kotkowi będzie smutno i brat nakrzyczy, Hai! Tak, to dobra wymówka, żeby życie ratować. Jednak nie wiedząc o tym faktów nie wyprzedzajmy i napiszmy co się stało gdy postać kotka pojawiła się na horyzoncie, a raczej na ścieżce gdy postać wybiegła zza rogu. Kotek był ubrany w czarny długi płaszcz. Ładny i czysty, widać, że zadbany, lecz zarazem bardzo prosty. Rozpięty płaszcz okazywał niebieski sweter, który to kot ubrał wbrew wszelkim prawom estetyki, choć samo ubranie było przyjemne dla oka, to nie pasowało do szarych spodni, które to kot wygrzebał z szafy. Jednak najistotniejsza była walizeczka trzymana w ręku kota, który biegł co chwile w tył spoglądając. Już prawie minął jedzącą ludzi istotę. (A przecież on był koteczkiem, nie więc tym w czym nasza rozmówczyni gustuje. Muszę też sprostować. Gdy kotek zostanie zjedzony to nie będzie smutny, bo jak?) Biegł jednak został zaburzony. Pustka lotu i nagłe zbliżenie się kamienistej ścieżyny. Zdążył tylko ręce do przodu wystawić, choć jego walizka do przodu poleciała przez upadek. Gdy na ziemi wylądował, oczy do przodu skierował. Dłonie szybko wyciągnął i pochwycił za uchwyt walizki wciąż na ziemi leżąc.
-Kotek ... już .. nie ... może
Powiedział ciężko oddychająć i opierając głowę na ziemi. Spojrzał na krzewy rosnące nieopodal i zastanawiał się czemu te róże tak nieprawdziwie wyglądają. Wciąż jednak jego oddech był niespokojny, a on leżał tak jakby każdy ruch mógł mu sprawić ból. Właściwie to nawet nie zdawał sobie sprawy, że ktoś tutaj jest. Na razie po prostu rozważał cicho w myślach.
-Kotek nie rozumie. Kotek uciekał i chyba już uciekł. Goni coś? Kotek sprawdzi! Hai, bo to trzeba sprawdzić, ale te kwiatki. One są dziwne! Może kotek trafił do krainy czarów jak w książeczce... nie! Przecież kotek mieszka w krainie czarów prawda? To gdzie kotek jest? Może jakieś przedstawienie? Kotek jest aktorem? Ale gdzie aktorzy? Mru? Kotek musi wstać. Miaau ktoek jest brudny.
Myślał, a robił to dość szybko i zaledwie kilka sekund po upadku już jego dłonie poruszyły się, a on próbował się podnieść. Najpierw oczy swoje skierował do tyłu, następnie natomiast rozejrzał się. Zobaczył jakąś osobę. Błękit jego spojrzenia od razu skierował się ku niej, a twarz zmieniła się. Na początku był niepewny, lecz teraz pojawiło się jakby przerażenie. Bo to przecież jak w tych filmach! Ktoś kogoś goni i ten kogoś ucieka, ale pomimo tego gdy pada wyczerpany to zostaje złapany! Tak, to na pewno tak. Ale przecież kotek nie zna tej osoby. Nie poruszył ręką, tylko się przyglądał z podniesionymi uszkami .
-Mru?
Wyszło z jego ust ciche pytanie, które nie wiadomo co mogło oznaczać, lecz po minie można było wywnioskować "Chcesz mnie zamordować?"

[Verna de Clare]

Kobieta patrzyła przed siebie, widocznie czymś zamyślona. Wiatr targał niebotycznie długimi włosami, które w przytłumionym słońcu tego miejsca błyskały żywo, kusząc słodkością czekolady, oraz ogniem rudych refleksów. Kosmyki bez wstydu pieściły zgrabną pupę w kształcie serca, odsłonięte ramiona ukazywały bladą, miękką skórę przypominającą szlachetny alabaster bądź nieskazitelne mleko. Przedramię harmonijnie przechodziło metamorfozę, ciemniejąc, przybierając barwę grafitowego hebanu, błyszcząc, niczym posypane gwiezdnym pyłem. Zakrzywione końce zawijały się tuż pod łokciami, fasetkami zsuwało się do nadgarstków, gdzie szereg krótkich kolców płynnie układał się w smukłą, silną dłoń o długich palcach zwieńczonych zakrzywionymi szponami.
Verna przekrzywiła głowę, błyskając lodowatymi odmętami tęczówek, z nieodgadnionym wyrazem na twarzy schylając się w stronę sztucznych, papierowych kwiatów róż. Przesunęła ostrą krawędzią szpona tuż pod koroną kwiecia, które zsunęło się miękko na wyciągniętą dłoń kobiety. Kwiat wykonany był z papieru, karminowego, upstrzonego dziwną kombinacją drobnych żyłeczek, podobnych tym u żywych roślin. Obróciła zdobycz w palcach, ściągając równe łuki brwi.
-Hmm... - zamruczała pod nosem.
Jaki ten świat dziwny, niby obcy, przepełniony nowościami, które winny przyprawiać o zawrót głowy, a jednak sprawiający wrażenie poznanego. Nie czuła niczym zaskoczenie, jakby miejsca, które oglądała nowymi oczyma, były już dawno przezeń odkryte. Nie wnosiły nic niesamowitego do jej zastygłego, zimnego serca.
Wilgotny, różowy język przesunął się po górnej, nieco mniejszej od dolnej, wardze. Zmarszczyła nasadę nosa. Była poirytowana swymi wrażeniami. Gdzieś w jej świadomości odbiło się echo... no właśnie, czego? Przeszłości? Wspomnienie? A może były to tylko urywki snu, który nigdy nie był jawą?
Zacisnęła dłoń w pięść, a trzymane w niej papierowe kwiecie zamieniło się w bezładną masę. Wykrzywiła wargi w złości.
-Cholera - syknęła.
W tej samej chwili do wrażliwych uszu kobiety doszedł nowy, nowy w tym miejscu, dźwięk. Ktoś biegł, dysząc ciężko, niczym ofiara hiperwentylacji. Odwróciła się wolno, z namysłem, na pięcie, patrząc przez ramię. Była spokojna w swej postaci, a jednak aura jej przesycona była niechęcią i wrogością. Któż to biegł w... jej stronę?
Do tego razu mrugnęła tylko raz powiekami, jakby na zwolnionym filmie. Ktoś wbiegł przez bramę, biegnąc krętą, wąską ścieżką. Huk upadki, sapnięcie. Uniosła lewą brew, przyglądając się z leniwym zainteresowaniem na leząca postać tuż nieopodal jej stóp. Uśmiechnęła się szeroko, obnażając drobne, białe ząbki, pomiędzy którymi błysnęły długie, cienkie, zakrzywione kły.
Czyżby obiadek sam do niej wpadł? Och, jak miło, bardzo, bardzo miło z jego strony. Doprawdy, doceniała takie poświęcenie, zważywszy na to, iż głód z wolna palił jej trzewia, rozogniał potrzebę do monstrualnych rozmiarów.
-Och, kogoż mi to los przysłał? - rzuciła na w poły żartobliwym, na w poły poważnym głosem. Język ponownie powtórzył swą wędrówkę po górnej wardze, kreśląc wilgotną dróżkę na delikatnej, aksamitnej skórze. Kącik ust uniósł się nieznacznie.
-Witaj - dodała, przeciągając samogłoski, jakby rozleniwiona, ale i również nad wyraz zadowolona.

[Shi]

Shi lubi papier. Jest praktyczny, miło się na nim pisze i rysuje, a czasami nawet nieźle smakuje. Ale nie o tym tu mowa.
Dziewczyna wybrała się na spacer już jakieś cztery godziny temu. Od tamtej pory błądzi tu i tam, nie bardzo wiedząc na czym zakończyć wycieczkę. Może na świecie ludzi? Podobno mają niezłe lody niedaleko bramy... A może dom? Mogłaby zjeść coś porządnego i przespać się parę godzinek. Szczerze powiedziawszy ostatnimi dniami nudziła się wszędzie i o każdej porze dnia. Nie wiedziała już, co robić, gdzie chodzić, byle by tylko przeżyć jakoś kolejne dni żywota. Sto lat... Konkretniej dziewięćdziesiąt siedem lat i cztery miesiące błądzi już po tych światach. I co? Niczego jeszcze nie osiągnęła, nikogo nie pokochała, nie wygrała w totka, ani nie kupiła psa. A szkoda, pupilek by się jej przydał. Właśnie... Pupilek...
Kroczyła powoli, patrząc się pod nogi, na kamyczki budujące tę długa ścieżkę. Interesujące, nie ma co. O wiele ciekawsze, niż różane krzewy. No bo spójrzmy, takie nic nieznaczące wytwory natury, potrafiące znieść ciężar jej ciała, zwłaszcza w licznej grupie. Co społeczeństwa wszystkich światów zrobiłyby bez kamienia? Drewnianą laskę, najwyżej.
Drepcząc tak, nie mając żadnego wytyczonego celu tej podróży w jej polu widzenia pojawiły się jakieś nieznane jej osóbki. Coś leżącego i coś stojącego. Jej uwagę bardziej przyciągnęła stojąca cosia, bo gnijące na ziemi coś nie było według niej pociągające, ot co. W główce Shi włączyła się czerwona lampka, rozgrzewając serduszko drobnej białowłosej. Uśmiechnęła się niewinnie pod noskiem i zrobiła jeszcze te kilkanaście kroków. Beznamiętnie minęła leżącego cosia i zatrzymała się dopiero za nieznajomą. Odwróciwszy się na pięcie, pochyliła się lekko i wychyliła się zza dziewczyny, spoglądając jej w twarz. Uśmiechała się kącikami ust, wszak niewinnie, ale w oczach jej widać było dziwny błysk zbereźnej psychopatki.
-Witaaam - wymruczała gładko, unosząc delikatnie jedną brew.
Spoglądała na nieznajomą tak, jak ona patrzyła na pana kota.

Shi lubi papier. Jest praktyczny, miło się na nim pisze i rysuje, a czasami nawet nieźle smakuje. Ale nie o tym tu mowa.
Dziewczyna wybrała się na spacer już jakieś cztery godziny temu. Od tamtej pory błądzi tu i tam, nie bardzo wiedząc na czym zakończyć wycieczkę. Może na świecie ludzi? Podobno mają niezłe lody niedaleko bramy... A może dom? Mogłaby zjeść coś porządnego i przespać się parę godzinek. Szczerze powiedziawszy ostatnimi dniami nudziła się wszędzie i o każdej porze dnia. Nie wiedziała już, co robić, gdzie chodzić, byle by tylko przeżyć jakoś kolejne dni żywota. Sto lat... Konkretniej dziewięćdziesiąt siedem lat i cztery miesiące błądzi już po tych światach. I co? Niczego jeszcze nie osiągnęła, nikogo nie pokochała, nie wygrała w totka, ani nie kupiła psa. A szkoda, pupilek by się jej przydał. Właśnie... Pupilek...
Kroczyła powoli, patrząc się pod nogi, na kamyczki budujące tę długa ścieżkę. Interesujące, nie ma co. O wiele ciekawsze, niż różane krzewy. No bo spójrzmy, takie nic nieznaczące wytwory natury, potrafiące znieść ciężar jej ciała, zwłaszcza w licznej grupie. Co społeczeństwa wszystkich światów zrobiłyby bez kamienia? Drewnianą laskę, najwyżej.
Drepcząc tak, nie mając żadnego wytyczonego celu tej podróży w jej polu widzenia pojawiły się jakieś nieznane jej osóbki. Coś leżącego i coś stojącego. Jej uwagę bardziej przyciągnęła stojąca cosia, bo gnijące na ziemi coś nie było według niej pociągające, ot co. W główce Shi włączyła się czerwona lampka, rozgrzewając serduszko drobnej białowłosej. Uśmiechnęła się niewinnie pod noskiem i zrobiła jeszcze te kilkanaście kroków. Beznamiętnie minęła leżącego cosia i zatrzymała się dopiero za nieznajomą. Odwróciwszy się na pięcie, pochyliła się lekko i wychyliła się zza dziewczyny, spoglądając jej w twarz. Uśmiechała się kącikami ust, wszak niewinnie, ale w oczach jej widać było dziwny błysk zbereźnej psychopatki.
-Witaaam - wymruczała gładko, unosząc delikatnie jedną brew.
Spoglądała na nieznajomą tak, jak ona patrzyła na pana kota.

[Verna de Clare]

Wiatr ucichł zupełnie, noc nastała, okrywając świat żałobnym, pięknym całunem. Papierowe róże wydawały się skrzyć, niczym obsypane brokatem. Mrok uwydatniał sylwetki zebranych.
Kobieta przypatrywała się smacznemu kąskowi, który mruknął niepewnie w jej stronę. Obawiał się. Powietrze przesycone było adrenaliną, strachem, potem i kurzem. Nozdrza Modliszki zadrżały.
Wpatrywała się spokojnie w młodego mężczyznę, niczym nieziemska Bogini w postaci zdumiewającej kobiety, o bladej cerze, wyrazistym spojrzeniu, które wydawało się istnym darem dla nieznajomego. Zakrzywione rogi po obu stronach głowy zawijały się z gracją ku tyłowi.
Wtem do uszu jej doszły kolejne kroki, równe, nieco leniwe, jakby osóbka zmierzająca w ich stronę była czymś zniecierpliwiona, może znużona. Nie odwróciła jednak głowy w stronę kolejnego intruza, rozkoszując się wonią otaczającą ich dwoje. Przymknęła na chwilę powieki. Czuła delikatne dreszcze wędrujące po jej ciele, niemal nieuchwytne, rozkoszne.
Wtem wiedziała, że osoba zbliżające się była kobietą. Gracja, esencja życia, wszystko to napawało nienazwanym uczuciem. Uczuła, gdy istotka przemknęła tuż koło niej, stając za jej plecami. Nie zareagowała. Nie odwróciła się gwałtownie, jakby w proteście, iż jest nieuchwytną. Pragnęła tej niespotykanej bliskości kogoś, kogo znała, chociaż niezbyt dobrze. Zapachy podpowiadały jej, iż była to owa jasnowłosa dziewczyna, o spojrzeniu przesyconym krwią, życiem. Znała jej chorobliwie bladą cerę, cienie pod oczyma. Kąciki ust Modliszki drgnęły, niczym przebudzone, gotowe do gorącego tańca.
Pozwoliła dziewoi oprzeć się na swym ramieniu, gdzie ciepły policzek otarł się o smukłą szyję. Dziewczę było niskie, musiało stawać na palcach, a mino to, jakimś nienazwanym cudem, mogła przekręcić głowę, muskając jej skórę jasnymi kędziorami, by spojrzeć w twarz Bogini.
Verna odetchnęła z wolna, wypuszczając nagrzane powietrze z trzewi. Torebki jadowe pulsowały w tak uderzeń serca, które pompowało krew wszystkimi arteriami w jej ciele. Przekręciła głowę nieco w bok, napotykając gorące spojrzenie kogoś, kto mógłby zwać się psychopatą, a jednak wiedziała, iż znała uczucia, co pozbawiało białowłosą tego zaszczytu.
Odwróciła się miękko na pięcie, patrząc Cyrkowcy w oczy. Nachyliła się, kasując tym samym dzielącą je przestrzeń. Słodki oddech owiał twarz dziewczęcia. Zimne, jaskrawe tęczówki, znamionujące kryształowy, lodowy kryształ, przewiercały niską kobietkę. Niemal stykały się nosami. Uniosła prawą dłoń, zakończoną chitynowym pancerzem, dotykając delikatnych włosów. Zbliżyła twarz do jej skroni, napawając się jej zapachem. Pachniała tak rozkosznie, słodko.
-Witaj - zamruczała w odpowiedzi. Przesunęła nosem po gładkiej skórze policzka, by móc na powrót zatopić spojrzenie w jej niezwykłych ślepkach. Na chwilę zapomniała o obecności Kota. Miała o wiele ciekawsze zajęcie.

[Shi]

Uhuhuu? Shi chyba nawet w najśmielszych snach nie sądziła, że dziewczyna odpowie tak na jej rozpoczęte zaloty. Białowłosa zdawała się być ciut zdziwiona, ale szybko przepędziła rodzącą się w niej niepewność. Trzeba skorzystać z tej chwili, inaczej dziś znów będzie się nudzić. Do jej myśli ponownie wkradł się pomysł o znalezieniu sobie pupilka. Takiej dzieweczki, którą mogłaby dotykać i pieścić za dnia i w nocy. Aż jej ślinka ciekła na samą tę myśl. No, ma już zadanie! Ale wpierw trza się zabawić z tą miłą panną...
Obserwowała leniwie każdy ruch nieznajomej, z bardzo wielką uwagą. Z jej ust nie znikał rozanielony uśmieszek. Nawet, gdy dziewczyna się doń odwróciła, Shi uśmiechała się niewinnie, jakby żadnych złych ani dobrych zamiarów wcale nie miała. A miała? Licho ją tam wie, przy pięknych dziewczętach zawsze traciła zupełnie głowę. Mogła jedynie nieświadomie knuć intrygę, jak zaciągnąć nieznajomą do łóżka... Kiedy dziewczyna jeszcze bardziej się zbliżyła, Shi napawała się każdym szczegółem jej uroczej twarzyczki. Nie mogąc się powstrzymać aż oblizała powoli górną wargę, już wyobrażając sobie niezbyt grzeczne zabawy. Czując dotyk na policzku, aż ciarki przeszły jej po plecach z rozkoszy. Kiedy to ostatnio z kimś była? Cholera, dawno już. Zatęskniła za dotykiem i przyjemnością z tego płynącą. Zamruczała cichutko, jakby domagając się o więcej pieszczot. Na chwile przymknęła powieki, uspokajając się. Nie może spuścić demonów ze smyczy tak na samym początku... Lubi powolnie rozpoczynające się gierki.
Gdy powieki odsłoniły w końcu rubinowe ślepia, te lśniły delikatnie z podniecenia. Shi uśmiechnęła się ciut szerzej, odsłaniając śnieżnobiałe ząbki. Przez krótką chwilę patrzyła nieznajomej w oczy, po czym przysunęła się doń jeszcze bardziej.
- Może zostawimy to bezpańskie stworzonko własnemu losowi i przejdziemy się? - zaproponowała, szepcząc jej do ucha. Po tym musnęła wargami jej policzek i odsunęła się całkowicie z błyszczącymi ślipiami.

Uhuhuu? Shi chyba nawet w najśmielszych snach nie sądziła, że dziewczyna odpowie tak na jej rozpoczęte zaloty. Białowłosa zdawała się być ciut zdziwiona, ale szybko przepędziła rodzącą się w niej niepewność. Trzeba skorzystać z tej chwili, inaczej dziś znów będzie się nudzić. Do jej myśli ponownie wkradł się pomysł o znalezieniu sobie pupilka. Takiej dzieweczki, którą mogłaby dotykać i pieścić za dnia i w nocy. Aż jej ślinka ciekła na samą tę myśl. No, ma już zadanie! Ale wpierw trza się zabawić z tą miłą panną...
Obserwowała leniwie każdy ruch nieznajomej, z bardzo wielką uwagą. Z jej ust nie znikał rozanielony uśmieszek. Nawet, gdy dziewczyna się doń odwróciła, Shi uśmiechała się niewinnie, jakby żadnych złych ani dobrych zamiarów wcale nie miała. A miała? Licho ją tam wie, przy pięknych dziewczętach zawsze traciła zupełnie głowę. Mogła jedynie nieświadomie knuć intrygę, jak zaciągnąć nieznajomą do łóżka... Kiedy dziewczyna jeszcze bardziej się zbliżyła, Shi napawała się każdym szczegółem jej uroczej twarzyczki. Nie mogąc się powstrzymać aż oblizała powoli górną wargę, już wyobrażając sobie niezbyt grzeczne zabawy. Czując dotyk na policzku, aż ciarki przeszły jej po plecach z rozkoszy. Kiedy to ostatnio z kimś była? Cholera, dawno już. Zatęskniła za dotykiem i przyjemnością z tego płynącą. Zamruczała cichutko, jakby domagając się o więcej pieszczot. Na chwile przymknęła powieki, uspokajając się. Nie może spuścić demonów ze smyczy tak na samym początku... Lubi powolnie rozpoczynające się gierki.
Gdy powieki odsłoniły w końcu rubinowe ślepia, te lśniły delikatnie z podniecenia. Shi uśmiechnęła się ciut szerzej, odsłaniając śnieżnobiałe ząbki. Przez krótką chwilę patrzyła nieznajomej w oczy, po czym przysunęła się doń jeszcze bardziej.
- Może zostawimy to bezpańskie stworzonko własnemu losowi i przejdziemy się? - zaproponowała, szepcząc jej do ucha. Po tym musnęła wargami jej policzek i odsunęła się całkowicie z błyszczącymi ślipiami.

[Verna de Clare]

Kobieta obserwowała bladą twarz nieznajomej, która to w przebłyskach jawiła się jako ktoś zupełnie już poznany. Musiała ją widzieć już wcześniej, była tego pewna. Inaczej skąd mogłaby wiedzieć, jak dziewczę wygląda, nim spojrzała w jej przepiękne oczęta?
Uśmiechnęła się leciutko, jakby zachęcająco, gdy ujrzała na bladym licu rodzącą się z wolna niepewność. Ucieszyła się, gdy niechętne jej uczucie spłynęło z oczu wraz z delikatnym, kuszącym spojrzeniem igrających karminowych ogników. Cudownie, nie sądziła, iż wieczór odwróci swój bieg tak nagle, zaskakując ją niecodzienną wszakże propozycją. Nie wiedzieć czemu, ale głód zamilkł znacznie, usypiając, niczym dzika bestia,zmęczona ciągłym upominaniem się o swoje. Spokojnie, wszystko w swym czasie. Teraz miała o wiele ciekawsze rzeczy do roboty. O wiele, wiele intrygujące.
Zimne ognie zatańczyły w akwamarynowych ślepiach. Czuła piękny zapach kobiety, rodzące się podniecenie, które wodziło za zmysły niewidzialnymi sznureczkami.
Znała intencję białowłosej nim ta sama zdała sobie sprawę z tego, czego od niej oczekuje. Och, nie trzeba było jej zbyt dług namawiać. W końcu tak wiele czasu upłynęło, gdy ostatni raz dzieliła się rozkoszą z drugim człowiekiem. Jednak zawsze chodziło tylko i wyłącznie o jej przyjemność. Może, gdy dziewczę okaże się pojętne i wystarczająco urocze, obdaruje ją upojnymi chwilami. A znała się na tym i owym zgoła całkiem, całkiem. Wszakże żyje nie od wczoraj na tym nędznym świecie. I nic to, że pamięta jedynie czas sprzed dwudziestu czterech lat. Ciało nigdy nie zapomina...
Urocze dołeczki pojawiły się w policzkach kobiety, gdy obserwowała z uwagą każdy gest nieznajomej znajomej. Delikatne oblizanie górnej wargi spowodowało u niej nieco szybszą reakcję serca. O, tak, miała ochotę dzisiaj się zabawić. Zwilżyła językiem dolną wargę, muskając ją nosem w nos.
Mruczenie pełne zadowolenie. "Tak, dziewczynko, właśnie tak. Dzisiaj będziesz moja, kochanie. " Pomyślała leniwie, czując drżenie satysfakcji.
Podniecenie czerwonookiej było aż namacalne. Hm...
-Wyciągnęłaś mi te słowa z ust, moja miła - zamruczała nisko. I nim ta odsunęła się na znaczącą odległość, uchwyciła chłodnawymi, długimi palcami jej brodę, patrząc na nią z góry. Uśmiechała się samymi kącikami ust. Zniżyła głowę i pocałowała ją, można by rzecz, że delikatnie, jakby smakowała jej warg przed spróbowaniem całego dania.

[Shi]

Białowłosa nie mogła się już doczekać zbliżającej się gry. Drżała cała z podniecenia, nie mogąc się powstrzymać. Ech, niech no już ten moment nastąpi! W tejże chwili czuła się jak wampir, który żyje dzięki zaspokajaniu swoich zachcianek, tudzież rozkosznych potrzeb.
Tego co nastąpiło po słowach dziewczyny nigdy by się nie spodziewała. W pierwszej chwili nie miała zielonego pojęcia, co się z nią dzieje, a w drugiej już wiedziała - to był pocałunek. Jednakże Shi takie muśnięcie ustami nie satysfakcjonowało. Przycisnęła wargi do jej warg ciut mocniej i objęła ją śmiało w pasie, przytulając się doń. Przymknęła ślipka, oddając pocałunek namiętnie i z uczuciem. Po chwili odkleiła się od niej trochę niechętnie i uśmiechnęła się szeroko, jak niegrzeczny bachor, który coś przeskrobał i uszło mu to jak najbardziej na sucho.
Odeszła parę kroków do tylu, nadal się uśmiechając. Naprawdę na początku nie oczekiwała takiego obrotu spraw. Myślała, że dziewczyna będzie się bronić przed zalotami, a tu proszę bardzo. Sama prowokowała Shi do spuszczenia jej demonów. I chyba niedługo to nastąpi...
Tak czy siak, Shi zbliżyła swoją dłoń do ust. Zacisnęła ją w pięść i spojrzała na kciuk. Zaraz zrobiła coś dosyć dziwnego - przegryzła skórę na koniuszku kciuka i pozwoliła, by kropla krwi wypłynęła. Ale ów rubinowa ciecz nie spadła na ziemię, o nie. Podniosła się, niczym cieniutki wężyk rozpoczęła swój taniec i zaraz wystrzeliła w jeden z różanych krzewów. Gdy "wężyk" wrócił, trzymał papierowy kwiatek, o mocnej czerwieni, tak jak i on. Kwiatek wylądował w końcu na dłoni białowłosej, które zbliżywszy się do nieznajomej ukłoniła się lekko i podała jej niewielkie cudeńko z papieru.
- Więc chodźmy - wymruczała, zwilżając języczkiem usta. Naprawdę nie mogła się już doczekać. Ledwo stała na nogach, próbując powstrzymać budzącą się w niej rządzę bliskości.

Białowłosa nie mogła się już doczekać zbliżającej się gry. Drżała cała z podniecenia, nie mogąc się powstrzymać. Ech, niech no już ten moment nastąpi! W tejże chwili czuła się jak wampir, który żyje dzięki zaspokajaniu swoich zachcianek, tudzież rozkosznych potrzeb.
Tego co nastąpiło po słowach dziewczyny nigdy by się nie spodziewała. W pierwszej chwili nie miała zielonego pojęcia, co się z nią dzieje, a w drugiej już wiedziała - to był pocałunek. Jednakże Shi takie muśnięcie ustami nie satysfakcjonowało. Przycisnęła wargi do jej warg ciut mocniej i objęła ją śmiało w pasie, przytulając się doń. Przymknęła ślipka, oddając pocałunek namiętnie i z uczuciem. Po chwili odkleiła się od niej trochę niechętnie i uśmiechnęła się szeroko, jak niegrzeczny bachor, który coś przeskrobał i uszło mu to jak najbardziej na sucho.
Odeszła parę kroków do tylu, nadal się uśmiechając. Naprawdę na początku nie oczekiwała takiego obrotu spraw. Myślała, że dziewczyna będzie się bronić przed zalotami, a tu proszę bardzo. Sama prowokowała Shi do spuszczenia jej demonów. I chyba niedługo to nastąpi...
Tak czy siak, Shi zbliżyła swoją dłoń do ust. Zacisnęła ją w pięść i spojrzała na kciuk. Zaraz zrobiła coś dosyć dziwnego - przegryzła skórę na koniuszku kciuka i pozwoliła, by kropla krwi wypłynęła. Ale ów rubinowa ciecz nie spadła na ziemię, o nie. Podniosła się, niczym cieniutki wężyk rozpoczęła swój taniec i zaraz wystrzeliła w jeden z różanych krzewów. Gdy "wężyk" wrócił, trzymał papierowy kwiatek, o mocnej czerwieni, tak jak i on. Kwiatek wylądował w końcu na dłoni białowłosej, które zbliżywszy się do nieznajomej ukłoniła się lekko i podała jej niewielkie cudeńko z papieru.
- Więc chodźmy - wymruczała, zwilżając języczkiem usta. Naprawdę nie mogła się już doczekać. Ledwo stała na nogach, próbując powstrzymać budzącą się w niej rządzę bliskości.

[Verna de Clare]

Nie przymknęła powiek, gdy dziewczę przyciągnęło jej twarz bliżej siebie, by zatopić swe wargi w namiętnym pocałunku. Patrzyła na nią, na drobne siateczki żył, rysujące się pod delikatną, bladą cerą. Napawała się zapachem i ciepłym dotykiem. Och tak, dawno już nikt jej nie dotykał w ten sposób. Jednak w większości wypadków była to jej wina, gdyż na t nie chciała pozwolić. Jednak dzisiaj, cóż, dzisiejsza noc to zupełnie coś innego. Miast się pożywić krwistym mięskiem, pożywi się życiodajnymi sokami. Przytrzymała delikatnie zębami aksamitną, dolną wargę Shi, pamiętając by ówcześnie schować trujące kły.
Obserwowała poczynania dziewczęcia, które przybliżając kciuk d ust, zrobiła coś niespodziewanego. Przekręciła w zaciekawieniu rogatą główkę, nie chcąc uronić ani jednego gestu. Krew zatrzymała się na smukłym palcu, a ona patrzyła na tą drobną, pełną życia drobinę, niczym zahipnotyzowana. Jad spłynął po podniebieniu, w stronę gardła. Oblizała górną wargę. Ach, nie ułatwiała jej niczego.
Smużka przeleciała przez gęstniejącą noc, i powróciła, 'niosąc' krwisty dar. Oczy Verny zalśniły lodowato. No, no, dziewczynka posiadała bardzo... użyteczną moc... Hm... Zastanowi się nad tym wkrótce. Kto wie, może byłby to bardzo użyteczny nabytek dla Szajki?
Przyjęła podarunek, skłaniając wdzięcznie długą szyję.
-Dziękuję Ci, moja miła - odparła zmysłowym głosem. Schwyciła ją swą monstrualną dłonią, owijając szponiaste polce wokół delikatnych paluszków. Uniosła ją d ust i zlizała resztki widniejącej na kciuku krwi. Uśmiechnęła się.
-Chodźmy - przytaknęła i nadal trzymając jej rączkę, pociągnęła ją za sobą.

zt obie

Zapraszam -> http://spectrofobia.cba.pl/viewtopic.php?t=800

[Blaise]

Blaise był bardzo zmęczony, jeśli miałabym mierzyć specjalnym miernikiem jego poziom zmęczenia byłaby to buźka Vladzia Drakuli, który nie spożywał od bardzo długiego czasu, czyli najprawdopodobniej od kiedy nawiedziło go widmo pięknej narzeczonej. Chwila, zaczynam, a raczej myśli blondyna zaczynają bredzić. Szczerze mówiąc chłopak myślał, że wyląduje u wrót swojego domu, ale tuż przed teleportacją zabolała go rana. Bardzo prawdopodobne, jeśli wierzyć jego odczuciom, że jedno wbicie zostało wbite za blisko rozszerzenia się skóry i obecnie pękło haratając to co miało zszyć. W każdym razie Blaise nie był zbyt odporny na ból i kiedy takie coś wyprowadziło go z równowagi przestał myśleć o celu swojej teleportacji i odleciał. Gdy jego piękne buty wylądowały na ziemi pełnej kamyczków pojawiła się nadzieja, że może jest w Karcianej Siedzibie, ale gdy tylko wrócił mu wzrok cała ta nadzieja zgasła jak za dotykiem dłoni do włącznika. Gdzie on do jasnej ciasnej był? To w żaden sposób nie było śmieszne. Nie chciał tu umierać, sam. Ktoś kiedyś powiedział, może nawet mój wewnętrzny filozof, że ludzie nie umierają. Ludzie żyją póki ktoś o nich pamięta. W takim razie kto pamiętałby o blondynie? Kochana siostra Loire? Jakiekolwiek żywił do niej uczucia ona pewnie nie żyje, a nawet jeśli... Skąd miałby to wiedzieć, nie dawał znaku życia przez wiele lat. Nie ruszył kąta bankowego po wojnie, ani w jej trakcie. Nie poszedł zobaczyć to, co zostało z rodzinnego domu. Jedynym dowodem jego istnienia, jako potomka Guide, były świeże białe róże na grobie jego matki Emelie. Tak, jego matki. Bo choć krypta Guide'ów była miejscem spoczynku wielu jego przodków on chciał pamiętać tylko ją. O czym on teraz myśli, do cholery! Złapał się za grzywkę przykrywającą jego lewe oko i pociągnął ją jeszcze bardziej w dół, gdyby miał te same siły co pół godziny temu najprawdopodobniej wyrwałby sobie włosy. Uczucia rzucały się w nim jak piłeczki pingpongowe w czasie testów. Był zarówno wściekły, zarówno szczęśliwy, zarówno zazdrosny i zarówno... nie, on szczególnie się martwił. Martwił się o swoją panią. Nie wiedział jaka reakcja była teraz dla niej najlepsza. Żadne z dwudziestu pomysłów na jej zachowanie były dla niego tak nienormalne i dziwne, że przytaczanie kilku z nich było głupotą. No bo spójrzcie, jeśli by nic sobie z tego nie robiła lub cieszyłaby się jak głupia, Blaise straciłby wszelkie nadzieje i stwierdził po prostu, że zamiast skrzywdzonej przez Krainę Luster ma przed sobą piękną szaloną, niczym Ofelia. Z drugiej strony wizja dostojnej pani Madeline ze łzami w oczach i z rozgoryczeniem oraz wyrzutami sumienia była jak kawałek układanki, który na pierwszy rzut oka nie pasuje. Zachwiał się i po chwili jego zgrabna dłoń wylądowała na ścianie z róż. Oczekiwał ukłucia, czegokolwiek. A on co? Poczuł papier, suchy tylko chwilę, bo uświadomiwszy sobie, gdzie jest, Blaise osunął się po ścianie i wylądował na kamieniach. Czerwona smuga z rozerwanego zszycia przyozdobiła kwiaty. Huh, kto wie. Może te ścierwa z Ogrodu Strachu się tym żywią. Blondynowi przyszło teraz tylko czekać aż pożre go jakaś Dracula. Miał podkrążone z wysiłku oczy i nieco zaróżowione, ale niezdrowo policzki. Teraz przyszła pora na uczucie tego jaką zrobiło się głupotę. Co on do cholery napisał w tym liście! Miał być dla swojej pani oparciem, wiecznym oparcie, a takie - pfff, lekkie poharatanie nie powinno go nawet wzruszyć. Oparł się o ścianę kwiatów i spojrzał na rozchodzące się szwy. Służba w Różanej Wieży jest doprawdy nieudolna! Nie da rady się teraz sam zszyć, w dodatku sama apteczka leżała za daleko.
- Czyli tak przyszło mi umrzeć? - zapytał niebyt, huh kolejne lubione słowo. Może trochę dramatyzował? Pewnie tak. Jednak prawda była taka, że poleciało mnóstwo krwi, a w dodatku świadomość, że jego nienaganność spadła prawie do połowy i nadrabia tylko tym, że wycieńczony i krwawiący może wyglądać seksi dla jakiś wielbiciele żywych trupów... Czuje zmierzch, albo Belle. Ciężko mi stwierdzić.
No może nie wyglądał jak Edzik, bo miał mięśnie, których nie trzeba dorabiać w fotoszopie. Czarne glany ze srebrnymi zapinkami i czarne spodnie były nienaruszone. Za to biała koszula zabarwiła się w szkarłat, w tym z lewego rękawa zarówno marynarki i koszuli pozostały tylko strzępy. Swoją drogą ciekawe czy czerwona mucha jest czerwona, bo taka była, czy od krwi, która już powoli przestawała ciec z dolnej wargi?

Blaise był bardzo zmęczony, jeśli miałabym mierzyć specjalnym miernikiem jego poziom zmęczenia byłaby to buźka Vladzia Drakuli, który nie spożywał od bardzo długiego czasu, czyli najprawdopodobniej od kiedy nawiedziło go widmo pięknej narzeczonej. Chwila, zaczynam, a raczej myśli blondyna zaczynają bredzić. Szczerze mówiąc chłopak myślał, że wyląduje u wrót swojego domu, ale tuż przed teleportacją zabolała go rana. Bardzo prawdopodobne, jeśli wierzyć jego odczuciom, że jedno wbicie zostało wbite za blisko rozszerzenia się skóry i obecnie pękło haratając to co miało zszyć. W każdym razie Blaise nie był zbyt odporny na ból i kiedy takie coś wyprowadziło go z równowagi przestał myśleć o celu swojej teleportacji i odleciał. Gdy jego piękne buty wylądowały na ziemi pełnej kamyczków pojawiła się nadzieja, że może jest w Karcianej Siedzibie, ale gdy tylko wrócił mu wzrok cała ta nadzieja zgasła jak za dotykiem dłoni do włącznika. Gdzie on do jasnej ciasnej był? To w żaden sposób nie było śmieszne. Nie chciał tu umierać, sam. Ktoś kiedyś powiedział, może nawet mój wewnętrzny filozof, że ludzie nie umierają. Ludzie żyją póki ktoś o nich pamięta. W takim razie kto pamiętałby o blondynie? Kochana siostra Loire? Jakiekolwiek żywił do niej uczucia ona pewnie nie żyje, a nawet jeśli... Skąd miałby to wiedzieć, nie dawał znaku życia przez wiele lat. Nie ruszył kąta bankowego po wojnie, ani w jej trakcie. Nie poszedł zobaczyć to, co zostało z rodzinnego domu. Jedynym dowodem jego istnienia, jako potomka Guide, były świeże białe róże na grobie jego matki Emelie. Tak, jego matki. Bo choć krypta Guide'ów była miejscem spoczynku wielu jego przodków on chciał pamiętać tylko ją. O czym on teraz myśli, do cholery! Złapał się za grzywkę przykrywającą jego lewe oko i pociągnął ją jeszcze bardziej w dół, gdyby miał te same siły co pół godziny temu najprawdopodobniej wyrwałby sobie włosy. Uczucia rzucały się w nim jak piłeczki pingpongowe w czasie testów. Był zarówno wściekły, zarówno szczęśliwy, zarówno zazdrosny i zarówno... nie, on szczególnie się martwił. Martwił się o swoją panią. Nie wiedział jaka reakcja była teraz dla niej najlepsza. Żadne z dwudziestu pomysłów na jej zachowanie były dla niego tak nienormalne i dziwne, że przytaczanie kilku z nich było głupotą. No bo spójrzcie, jeśli by nic sobie z tego nie robiła lub cieszyłaby się jak głupia, Blaise straciłby wszelkie nadzieje i stwierdził po prostu, że zamiast skrzywdzonej przez Krainę Luster ma przed sobą piękną szaloną, niczym Ofelia. Z drugiej strony wizja dostojnej pani Madeline ze łzami w oczach i z rozgoryczeniem oraz wyrzutami sumienia była jak kawałek układanki, który na pierwszy rzut oka nie pasuje. Zachwiał się i po chwili jego zgrabna dłoń wylądowała na ścianie z róż. Oczekiwał ukłucia, czegokolwiek. A on co? Poczuł papier, suchy tylko chwilę, bo uświadomiwszy sobie, gdzie jest, Blaise osunął się po ścianie i wylądował na kamieniach. Czerwona smuga z rozerwanego zszycia przyozdobiła kwiaty. Huh, kto wie. Może te ścierwa z Ogrodu Strachu się tym żywią. Blondynowi przyszło teraz tylko czekać aż pożre go jakaś Dracula. Miał podkrążone z wysiłku oczy i nieco zaróżowione, ale niezdrowo policzki. Teraz przyszła pora na uczucie tego jaką zrobiło się głupotę. Co on do cholery napisał w tym liście! Miał być dla swojej pani oparciem, wiecznym oparcie, a takie - pfff, lekkie poharatanie nie powinno go nawet wzruszyć. Oparł się o ścianę kwiatów i spojrzał na rozchodzące się szwy. Służba w Różanej Wieży jest doprawdy nieudolna! Nie da rady się teraz sam zszyć, w dodatku sama apteczka leżała za daleko.
- Czyli tak przyszło mi umrzeć? - zapytał niebyt, huh kolejne lubione słowo. Może trochę dramatyzował? Pewnie tak. Jednak prawda była taka, że poleciało mnóstwo krwi, a w dodatku świadomość, że jego nienaganność spadła prawie do połowy i nadrabia tylko tym, że wycieńczony i krwawiący może wyglądać seksi dla jakiś wielbiciele żywych trupów... Czuje zmierzch, albo Belle. Ciężko mi stwierdzić.
No może nie wyglądał jak Edzik, bo miał mięśnie, których nie trzeba dorabiać w fotoszopie. Czarne glany ze srebrnymi zapinkami i czarne spodnie były nienaruszone. Za to biała koszula zabarwiła się w szkarłat, w tym z lewego rękawa zarówno marynarki i koszuli pozostały tylko strzępy. Swoją drogą ciekawe czy czerwona mucha jest czerwona, bo taka była, czy od krwi, która już powoli przestawała ciec z dolnej wargi?